Caeleste Academia: The Devil's Wrath

Caeleste|1

C A P I T U L U M   U N U S

Makulimlim ang buong kalangitan. The sky was bursting with rage as it spits thunder and lightning above. Hindi magkamayaw ang sigawan sa buong paligid.

"Adi! Nasaan ka?!." sigaw ko. Magulo ang paligid. Kanya-kanyang takbuban ang mga tao dala dala ang mga gamit na kanilang naisalba. Nanginginig ang kamay ko dahil sa pagod at takot.

Alam ko. Alam ko kung ano ang totoong nangyari. Nakita ko ito ng buong mata ko pero wala akong magawa. Pinahid ko ang luha na tumulo sa pisngi ko. I need to find Adi first. Siya nalang ang meron ako.

"Adi!." sigaw ko. Kahit nagliliyab na ang buong paligid ay pilit 'kong binuksan ang inaapoy na pinto. Nababalot ng kulay itim na usok ang buong lugar. Hindi 'ko mapigilang maubo dahil sa kapal nito.

"Adi! Nasan ka?!." nanghihina na 'rin ako dahil sa madami na akong nalanghap na usok. Kaya ko pa 'to. Hindi pwedeng umalis ako hanggat hindi ko nakikita si Adi.

The fire was spreading fastly. Kahit nanlalabo ang paningin ay inikot ko ang buong paligid. Pero laking gulat ko ng biglang may nalaglag sa kisame.Napasigaw ako sa sakit ng tamaan ako ng kahoy mula dito. My left hand was badly injured from the impact. Mahapdi ito at lapnos ang ilang bahagi.

"You really think you can escape this?." sabi nito. Bigla akong napalingon sa gilid ng marinig ko ang nakakakilabot na boses na nanggaling dito.

"Ano bang kailangan niyo?! Hindi ko kayo kilala!." I shouted. Pain erupted from my left cheek ng dumaplis ang kutsilyo na ibinato nito.

"What a naive little girl. I want you dead!." dagdag nito saka ko naramdaman ang pagbaon ng matulis na bagay sa may binti ko.

"Ahhh!." sigaw ko. My vision became more blurry dahil sa maslumagablab ang apoy na tumutupok sa bahay. Everything was in chaos. And my body felt so numb. Namamanhid na ako sa sakit dahil sa pinsalang natamo ng katawan 'ko.

"What have I even done to you?." tanong ko. Sa hinang hina boses ay naitanong ko ang kanina pa bumabagabag sa isip ko. Hindi ko kilala ang mga taong ito, wala akong kinalaman sa kanila. Kaya hindi 'ko maintindihan kung bakit nasa binggit na ako ng kamatayan dahil ipinapataw nila.

"What have you done to me?." tumawa ito ng nakakainsulto bago seryosong tumingin sa'kin. "You existed. Your grave mistake was to exist!."

Bigla itong sumugod sa pwesto ko. I felt myself being thrown at the wall. Sobrang sakit ng impact. Naramdaman ko 'din ang pagtunog ng buto ko na indikasyong may nabali.

"Adi." ani ko. Kahit sa hirap na hirap na boses ay tinawag ko ito. Hindi pwedeng basta nalang akong mamatay. I can't leave Adi like this.

"Oh poor baby. Didn't you know I've already killed your brother." saad nito. I felt the surge of emotion burst into me. Galit na galit ako sa taong ito. No! This can't happen! Buhay si Adi! Buhay ang kapatid ko.

"You're lying!." I half shouted. Narinig ko ang yabag nito papalapit sa pwesto ko. Saka ko naramdaman ang mahigpit na pagkapit nito sa may panga ko.

"I never lie little one. Bring me the body." sabi nito. May lumapit na lalaki sa tabi nito. Biglang ibinagsak nito ang buhat na katawan ng maliit na bata.

No! Para akong sinaksak ng milyo- milyong kutsilyo ng masilayan 'ko ang katawan ni Adi na nakahandusay sa sahig. No! No! No! Nagwala ako sa pagkakapit nito sa'kin bago pilit gumapang sa tabi ni Adi.

"A-Adi!." nanginginig ang buong katawan 'ko sa galit at pagkamuhi. This can't happen. I cried in pain and agony as I witnessed my brothers dead body. Duguan ang buong katawan nito at wala ng buhay.

This was all just a bad dream. This can't be reality. Patuloy sa pag-agos ang luha sa mga mata ko. How can this happen? Kanina lang kasama ko pa siya. This is an illusion.

"Wake up dear. This is reality. Your brother is dead!." sigaw nito bago ako sinampal ng pagkalakas-lakas. The very thin line of hope snap in front of my very own eyes. Adi who was my light and everything was gone just like that. Naramdaman ko ang matinding galit at nag-uumapaw na pagkamuhi. Every fiber of my being screams in agony.

The entire place seems to freeze from motion. Biglang huminto ang paggalaw ng paligid. I felt myself slowly floating up in the air. Napatingin ako sa repleksyon 'ko mula sa nabasag na bubog. My eyes was mirroring darkness in the depths of them. Wala akong maramdaman kundi kadiliman. Nothing could compare the pain of grieving.

Mula sa taas ay tiningnan ko ang mga taong nagdulot ng paghihirap ko. Biglang umubo ang mga ito bago muling nakagalaw. Kanya kanyang dipensa ang mga ito habang nakatingala sa'kin.

The immense surge of energy flowed through my entire body and it felt like it was screaming to be release. They deserve this! They will suffer.

Inangat ko ang kamay ko sa ere at ikinuyom ito. Bumagsak ang lahat ng lalaking nakatayo sa likod nito. Napaatras ito sa gulat bago ko nakita ang takot sa kanyang mga mata.

"You're a monster!." anito. Tiningnan ko lang ito ng daretso. Bigla itong sumugod, tumalon ito upang maabot ako ng biglang malaglag ito.

"Kneel." sabi ko. Bumagsak ito sa pagkakatayo at napaluhod. Dumikit ang tuhod nito sa semento at hindi makagalaw. Itinaas ko ulit ang kamay ko bago ikinuyom ng dahan dahan. Napakapit ito sa leeg niya na tila may tinatanggal. Naglabasan ang ugat nito sa mukha at hinihingal dahil sa kakapusan ng hininga.

Naramdaman ko ang pagtulo ng dugo sa ilong ko. I need to kill her hindi pwede 'to. Naramdaman ko na 'rin ang panghihina. My body can no longer injure the pain and exhaustion. Naramdaman 'ko ang unti-unting pagbagsak ko mula sa pagkakalutang.

Pero sa halip na sa matigas na semento ang sumalubong sa'kin ay naramdaman ko ang pagsalo ng isang tao gamit ang kanyang mga bisig. His smell was refreshing. It felt like, like hope. Gusto ko sanang imulat ang mata ko pero hindi ko na kaya. Hanggang sa unti-unti akong lamunin ng kadiliman.

"I've got you."