Obviate Difficulties By Love

[23] Zaw&Uni

ZAWGYI

"လြမ္းတယ္"

"ကြ်န္ေတာ္လည္း လြမ္းတယ္"

"ေတြ႕ခ်င္တယ္"

"အတူတူပါပဲ"

ဧည့္ခန္းထဲကဆိုဖာေပၚ ပက္လက္လွန္လွဲရင္း ဖုန္းထဲက messageေတြကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ဖတ္ေနလိုက္တယ္...

"လြမ္းလိုက္တာ အခ်စ္ဆံုးေရ"

ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ရင္း ဖုန္းကို ရင္ဘက္ေပၚေမွာက္တင္လိုက္ကာ မ်က္လံုးေတြမွိတ္လိုက္တယ္...

ပထမႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲလည္းေျဖၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္တာ ဒီေန႔နဲ႔ဆို၁၀ရက္ရွိၿပီ...
အလားတူ KyungSooနဲ႔မေတြ႕ရတာလည္း ၁၀ရက္ရွိၿပီ...
ၿပီးေတာ့ JongInတစ္ေယာက္ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ျပန္ဝင္တာကေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ။
ဒီေန႔ကေတာ့ weekendမို႔လို႔ အိမ္မွာရွိေနတာပင္။

JongInကေတာ့ အိမ္ထဲက အိမ္အျပင္ထြက္ဖို႔က အဆင္ေျပေပမယ့္ KyungSooကေတာ့(သူ႔မိသားစုမသိေအာင္ JongInနဲ႔ေတြ႕ဖို႔)အဆင္မေျပတာမို႔ အခုထိ မ်က္ႏွာေလးေတာင္ မေတြ႕ရေသးဘူး...

ညတိုင္းလိုလို ဖုန္းေျပာ၊video callေျပာေပမယ့္ အလြမ္းက ဘယ္ေျပလိမ့္မလဲလို႔...

ေနာက္တစ္ဖန္မ်က္လံုးေတြျပန္ဖြင့္ၿပီး Kakao Talkထဲ အခ်စ္ဆံုးပို႔ေပးထားတဲ့ Selcaပံုေလးကို အလြမ္းေျပၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

JongInက အရမ္းလြမ္းေနၿပီ လြမ္းလိုက္တာဆိုခ်ည္းျဖစ္ေနလို႔ အနည္းငယ္ အလြမ္းေျပလိုေျပညား ပို႔ေပးထားတာ။

လြမ္းလိုက္တာ။
မေတြ႕ရတာ ဆယ္ရက္ပဲရွိေသးေပမယ့္ ကိုယ္တကယ္လြမ္းေနၿပီ။

"အရူးေလးတစ္ေကာင္ကေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ ကမၻာပ်က္ေနတယ္ထင္ပ"

ဖုန္းscreenမွာေပၚေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို လက္မေလးနဲ႔လိုက္ထိေနတုန္း ၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ JongInရဲ႕ အစ္မ အငယ္မ...

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ဆိုဖာမွာ လက္ပိုက္ထိုင္ရင္း JongInကို ျပံဳးစိစိၾကည့္ေနတယ္။

"Noona ကိုယ့္အခန္းထဲ ကိုယ္သြားဟာ။
ကြ်န္ေတာ္စိတ္ၾကည္မေနဘူးေနာ္"