One More Night

Kabanata 64

Third Person's POV

Ilang araw lamang ang lumipas mula nang mag propose si Revierre sa kanya. And the day that she's been waiting for... has come. It's her wedding day.

Dumating na ang araw na pinakahihintay ni Ellaine. Sa wakas ay pakakasalan na niya ang lalaking kinikilalang asawa, sa pangalawang pagkakataon.

Kasalukuyan siyang naglalakad sa pasilyo, habang nakatingin sa mapapangasawa. Ito rin ay nakangiti sa kanya. Mas naging matingkad ang kanyang mga ngiti nang marinig ang magandang himing ng musika, na nanggagaling sa instrumentong violin.

Patuloy lamang siya sa paglalakad hanggang sa makarating sa human-made altar. Doon ay sinalubong siya ni Revierre. Hinawakan nito ang kanyang kamay, at kapwa silang humarap sa magkakasal sa kanila.

Ngunit bago magsimula ang seremonya, lumingon muna si Ellaine kanyang likuran. At nakita niya ang grandmama nito at si Max, na parehong nakangiti habang nakatingin sa kanilang dalawa.

Isang simpleng garden wedding ang magaganap. At tanging limang tao lamang ang naririto ngayon. Ang ikakasal, magkakasal, at ang dalawang taong magiging saksi sa kanilang pag-iisang dibdib.

Nang mapagtanto iyon ni Ellaine ay nakaramdam siya ng kaunting kalungkutan. Ngunit, naramdaman na lamang niya ang yakap na mula kay Revierre dahilan kung bakit nawala ito.

"You okay?" tanong nito sa kanya.

She nodded, "Yes, I am."

"Ehm," rinig nilang pareho mula sa magkakasal. Kaya agad silang humarap dito, "Shall we start the wedding?" tanong niya.

And the two nodded.

The wedding ceremony started. And Revierre's eyes are only looking on Ellaine's beautiful face. Up until now, he can't believe that this girl will be his wife.

Nakikita lamang niya ang mukha nito sa mga litrato dati. His father had a picture of her, saying that she will be the exhange of their huge debt, after giving Max.

He just remember that she had eye glasses before. Still, she's beautiful in his eyes.

He knew that her family owes them a lot of money. At siya ang ginawang pambayad ng mga ito. Of course, he didn't expect that it will happen, na may kasalang magaganap sa pagitan niya at ng babaeng ito.

Hindi sana siya papayag, but he failed his father once before. Nasangkot siya sa isang gulo, kaya wala siyang ibang magagawa kundi ang pumayag na magpakasal dito.

Nang ma-coma si Ellaine, doon niya nalamang may pagtingin siya rito. And why not? She's beautiful, and is fitted to be his wife. Isa pa, silang dalawa ay aabot din naman sa ganitong sitwasyon.

But, he doubted at first, lalo na nang malamang may asawa na pala si Ellaine. At kung pakakasalan niya ito, magiging kabit siya. However, he didn't care.

Because, he loves her.

Isa pa, tinging niya ay tanging siya lamang ang nakakaalam ng bagay na ito. Kaya, sinamantala ito ni Revierre. He didn't tell her the truth. Kinuha niya ang singsing na nasa kamay nito, at itinago sa kung saan.

"Do you accept this man to be your husband?" tanong nito kay Ellaine.

"I do," she said.

"Do you accept this woman to be your wife?" rinig niyang tanong din ng nagkakasal sa kanila ngayon.

And he nod, "Yes, I do."

"With the power vested in me, I now pronounce you husband and wife...once again." he said as he proclaimed them wife and husband.

"You may now kiss your bride," he said.

Dahil walang belo na nakaharang, agad niyang hinaplos ang kanyang mukha at walang pagdadalawang isip niya itong hinalikan. And Ellaine gladly accepted that kiss.

"I'm so happy for the both of you," his grandmama said.

Kapwa nilang nilapitan sina Revierre at niyakap. Halata ang labis na kasiyahan sa mga mukha nito, lalo na si Max. Dahil sa wakas, may ama at ina na siya sa kanyang tabi.

Kitang kita ni Revierre ang saya sa mukha ni Ellaine. At hindi niya ito kayang tanggalin. Kaya, hinayaan niyang ngumiti ito hanggang sa makakaya niya.

Habang pinagmamasdan niya sina Ellaine, naisip niya ang mga ito.

That's right, be happy. Because you deserve it. You deserve to be happy, Ellaine.

I know that this is not right. But I like you and I'm willing to love you, even if someone owns you already. For now, let me replace him.

Let me be your husband, until your memories return.

"BABALIK KA pala sa Pilipinas?" tanong ni Steve kay Cassy. And she nods.

They are here in the bakery, their first meeting place. Dito sila madalas na nagkikita ni Cassy. Hindi sila masyadong lumalabas dahil ayaw ng dalaga.

And as a respect, he always let her decide when and where will they meet.

Kasalukuyan nilang pinag-uusapan ang iba't-ibang mga bagay tungkol sa kani-kanilang buhay, kasama na rito ang pagbabalik ni Cassy sa Pilipinas.

"Babalik na ako roon. Pinapauwi na ako ni dad," she said, at napa-buntong hininga siya.

"Kailan ka naman babalik?"

"I don't know. Humingi ako ng extension sa kanila. I still have to study, at may ilang buwan pa bago ako tuluyang makapagtapos."

Napatango si Steve dahil doon. Inisip din niya ang bagay na ito, ang pagbabalik niya sa Pilipinas matapos ng lahat. Pero, nang marinig ang sinabi ni Cassy ay nagbabalak siyang humingi rin ng ilang buwan bago tuluyang bumalik doon.

"Ikaw ba, hindi ka pa ba babalik doon? Sabi mo sa akin kanina na bumalik na ang parents mo. Hindi ka pa ba babalik? Diba, may trabaho ka pa doon?" tanong nito, saka isinubo ang maliit na piraso ng walnut pie.

Umiling naman siya, "Nope. Nasabi ko naman ito sa kanila, and they will wait unti I get back. Isa pa, gusto kong sabay tayo dahil ipapakilala kita kaagad sa parents ko pag uwi natin doon," he said.

Napangiti na lamang si Cassy dahil doon, lalo na nang marinig ang mga salitang 'ipapakilala kita kaagad sa parents ko'. Nakaramdam siya sa kasiyahan.

She smiled, "Sige, kung iyan ang gusto mo... sabay tayong uuwi ng Pinas."

Nginitian din siya ni Steve. And this thoughts popped up in her mind.

Hindi ko alam kung bakit pero sa tingin ko, iba si Steve sa mga nakilala ko noon. Mas iba siya kaysa sa kanya. At tingin ko, siya na ang para sa akin.

Sana lang.