✔ [✭ Link ✭] / Tododeku

[✭ 10 ✭]

Midoriya göğsüme koydu kafasını. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Sırtımı sarmıştı kolları. Sıkı sıkı tutuyordu beni. Sanki biri bizi ayıracakmış gibi. Elimi, kıvır kıvır saçlarına daldırdım.

"Özür dilerim...seni ağlattığım için. İstesen içeri geçelim."

"S-sadece birazcık daha duralım."

"Sen nasıl istersen."

Bana sarılması hoşuma gitmişti. Sanki kendimi sıcacık evimdeymişim gibi hissettim. Yıllardır evimden uzakta yaşamışım da, evimi şimdi bulmuşum gibiydi.

Bir süre daha dışarda sarılır pozisyonda durduktan sonra, zoraki Midoriya'yı içeri soktum. Odasına geçtik. Yer yastıklarının üstüne oturduk. Arada bir hıçkırsa da, daha iyi görünüyordu.

"Şimdi daha iyi misin Midoriya?"

"E-evet...özür dilerim."

"Niçin?"

"Bir anda üstüne atladığım ve kapşonlunu ıslattığım için tabiki de şapşal."

"Önemli değil."

Odasına göz gezdirdim. Aslına bakılırsa haftada bir-iki kez odasına girsem de, bu sefer oda bana fazla toplu gibi gelmişti. Ayrıca çalışma masasının üstünde bir not vardı. Ayağa kalktım. Tam notu alacakken, Midoriya beni kenara itti ve notu cebine koydu. Koyduğu cebe elimi soktum. Elimi cebinden çıkartmam için, kolumu sıkıyordu. Biraz acısa da, notta ne yazdığını merak ediyordum. Odanın içinde koşturuyorduk. Ve Midoriya ters bir biçimde koşuyordu. Düşeceğini biliyordu. Fakat notu okumamam için her şeyi yapacak gibiydi. Ve düşündüğüm şey oldu. Midoriya yerdeki kitaplarından birine takıldı. Onu tutmaya çalışsam da, ikimiz birlikte yere yapıştık. Burun buruna gelmiştik. Kendimi direk geri çektim. Not elimdeydi. Hızlıca açtım ve içindeki karalanmış yazıyı okumaya çalıştım. O sırada Midoriya üstüme atladı ve notu elimden hızlıca çekti. Kağıt bir anda ikiye bölündü. Midoriya elimdeki diğer parçayı aldı ve birkaç defa yırttı. Ardından odasındaki çöpe attı. Bana baktı. Kaşları çatıktı. Ama yüzü gülüyordu.

"Şimdi yazan şeyi hiç bilemeyeceksin."

"Haklısın, fakat ben sana söyletirmesini bilirim Midoriya."

"Ha? N-napıyorsun Todoroki!?"