RAZ35

Bölüm 9 - "Karar"

Garip bir şekilde Raz'a güveniyordum. Her ne kadar bir adam öldürüp beni alıkoymuş olsa da belki de hala ona karşı olan hislerimin ölmemiş olmasından kaynaklı, ona güveniyordum. Bu güven hissine daha bir çok bahane uydurabilirdim ancak hangisi beni daha doğru yansıtırdı emin olamıyordum. Evet, hırslı ve tatlı dilli birisiydim, ikna kabiliyetim yüksekti ancak haksız pozisyondayken hiçbir zaman kendimi savunamaz, haklı konuma gelemezdim. Belki de bu yüzden, kendimi yeniden suçlamaktan kaçtığım için tüm sorumluluğu Raz'a yıkıyordum. Eğer o, "anne" denilen kadını ikna edemezse ve ölecek olursam bunu Raz yapamadığı için olacaktı. Eğer başarılı olur da yaşamaya devam edersem, bu yine onun başarısı olacaktı.

Sabaha karşı gözlerimi araladığımda yumuşaktım ancak ellerimin altındaki yumuşaklığı silkinerek attığımda talaşların altında olduğumu fark etmiştim. Tıpkı kuma gömülen bir yılan gibi üşüyen bedenimi talaşların arasına gömmüştüm ve pek de hoş olmayacak bir şekilde at pisliği kokuyordum.

Ayağa kalkarken bir yandan da üzerimdeki talaşı silkeliyordum. Çıplak bacaklarım nasıl olmuştu da bütün gece talaştan rahatsız olmamıştı bilmiyordum. Şapkamdaki talaşları silkelerken odanın üst kapısı açıldı. Aslan'ın ifadesiz suratını gördüğümde açıkçası ürpermiştim. Alt kapıyı açıp başıyla işaret verdiğinde zorluk çıkarmadan onun bir adım arkasından takip ederek eve doğru yürüdüm. Ev, at çiftliğinin hemen yanındaki ormanın içindeydi. Gece uyku sersemi olmanın verdiği dalgınlıkla fark edememiştim. 

Ağaçlar evin etrafını sarıyordu. Evin orada olduğuna dair tek kanıt garaj kapısının önünde dizili duran dört tane üçü siyah, birisi turuncu olmak üzere dizilmiş Alman markası büyük arabalardı. Garaj yolundan ilerleyip evin ana kapısından içeri girdiğimizde etrafta derin bir sessizlik hakimdi. Sıcak bir yere girmiş olmanın verdiği rahatlıkla tüm kaslarım gevşerken yeniden mayışmıştım. Soğuk hiçbir zaman beni rahatsız etmemişti, her zaman soğuğu sevmiştim ancak bu soğuk havadan sıcak bir otama girdiğimde hissettiğim o gevşeme hissinden nefret ettiremezdi. 

Yeniden salona girdiğimde dün gece karşımda duran aynı insanlar bu kez farklı yerlerde oturmak suretiyle yine karşımdaydı. İçlerinde sadece bir tane, bembeyaz klasik bir tulum giymiş, saçları kısa ve dümdüz olan, elmacık kemikleri belirgin genç kadını dün gece görmemiştim. En az "anne " kadar soğuktu ve ciddi bakıyordu.

Bu kez, dün gece zayıf çocuğun oturduğu koltuğa oturdum. Karşımdaki koltuk U şeklini andırıyordu ve iki tekli koltuk da onu Ü şekline çevirecek şekilde camın önünde duruyordu. Arkamda büyük ve gösterişli bir yemek masası, onun arkasında da onu mutfağa bağlayan bir servis penceresi vardı. Salonda televizyon yoktu. Eşyalardan ve hareket alanlarından arta kalan her yerde irili ufaklı çeşit çeşit bitkiler evi dolduruyordu. 

Aslan koltuğun bir ucuna oturduğunda karşımdaki insanlara gülümsedim. Kendime sık sık gergin olmamam gerektiğini hatırlatıyordum. Komedyen olduğumu düşünmeye çalışıyordum. İnsanları eğlendirmeye onların karşısına çıkmış ama başarısız olmuş bir komedyen gibi davranmalıydım.

Bir gözüm hemen yanımdaki "Anne"yi izlerken "Eğer beni öldürecekseniz lütfen duş almama izin verin, at pisliği ile ölmek istemiyorum," diyerek gülümsediğimde tebessümüme sadece Güneş çarpık bir gülümseme ile karşılık vermiş, kalan herkes aynı ifadesizlikle beni izliyordu.

Dün akşam herkesin oy vereceğinden bahsetmişti, Güneş. Bugün canlı bir şekilde onların karşısında tutuluyor olmam ve her ne kadar atların odalarından birisinde uyumuş olsam da insan gibi muamele görüyor olmam demek beni dinlemeye hazır oldukları anlamına geliyordu. Raz "Anne"yi ikna etmişti ancak "Anne" beni de dinleyerek emin olmak istiyordu ve ben onun karşısında "Para için her şeyi yaparım," diyerek çıkamazdım. Bu onun için makul olsa da geçerli olmayacağı açıktı. Beni sırf para sevgim yüzünden kabul edemezdi. Daha mantıklı ve geçerli şeyler gerekiyordu bana. Güneş, onların bu adamları öldürmek için paradan daha öte sebepleri olduğunu söylemişti.