ခ်ိတ္ပိတ္ႏွလံုးသား / ချိတ်ပိတ်နှလုံးသား [COMPLETE]

PART(3)

(Zawgyi)

"ဟန္ေယာ..." လို႔ ေခၚလိုက္ခ်ိန္ လည္ျပန္ၾကည့္လာသူရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျပည့္ေနတဲ့အၾကည့္နဲ႔တင္ ရင္နာဖို႔ေကာင္းေနပါၿပီ...

ထိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျပည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးထဲက အဆက္မပ်က္စီးဆင္းေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာလဲ ကိုယ့္ေၾကာင့္ က်တဲ့မ်က္ရည္မဟုတ္ေတာ့ ကာယကံ႐ွင္ကိုသာ ေခၚၿပီးျပလိုက္ခ်င္သည္...

မင္းေၾကာင့္ သူငိုေနတာ ၁၀ႏွစ္႐ွိၿပီလို႔ ေအာ္ေျပာရင္းနဲ႔ေပါ့...

တစ္ခ်က္ေလးသာ လွည့္ၾကည့္လာၿပီး ကမ္းနားဘက္ကို မ်က္ႏွာျပန္မူသြားသူရဲ႕ေဘးမွာ ထိုင္ခ်ရင္း ဟိုးဘက္ကမ္းက ေတာင္တန္းေလးေတြကို အတူလိုက္ေငးေမာၾကည့္မိသည္...

"ကိုယ္ ေဆးရံုေရာက္ခဲ့ေသးတယ္. မင္း ျပန္သြားၿပီေျပာလို႔ ေဆးခန္းကိုေတာင္ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္..."

ေငးေမာရင္း စကားစလိုက္သည့္တိုင္ တုန္႔ျပန္မႈတစ္စံုတစ္ရာေတာင္ျပန္မေပးတဲ့သူရဲ႕ အနားမွာ ဒီလိုေလး အေဖာ္ျပဳျဖစ္ခဲ့တာလဲ ၁၀ႏွစ္႐ွိၿပီေပါ့...

"ဘာလို႔ သြားမေတြ႔ခဲ့တာလဲ... ၈ႏွစ္လံုး သြားေတြ႔ဖို႔ အခြင့္ေရး႐ွိခဲ့တယ္မဟုတ္လား..."

ေမးလာသူကို ဟန္ေယာ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ အေဝးတစ္ေနရာက ေကာင္းကင္ႀကီးကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္... ေတာင္တန္းႀကီးေတြကိုေတာ့ မၾကည့္ခ်င္ပါ သူျပန္လာမွ တူတူၾကည့္ၾကမယ္ေလ...

အေျဖျပန္မလာတဲ့သူဆီက စကားသံေလးကိုမေမွ်ာ္လင့္သည့္တိုင္ ေမးခြန္းေတြကို ဆက္ေမးေနျဖစ္သည္...

"ခုေတာ့ ေနာက္ထပ္၂ႏွစ္ေတာင္ထပ္တိုးသြားၿပီမဟုတ္လား. သူ မင္းဆီကို ျပန္မလာေတာ့ဘူး..."

"ျပန္လာမွာပါ..."

ေဆြးေျမ့ေနေသာေလသံေလးျဖင့္ တုန္ယင္စြာေျပာလာတဲ့သူကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ ဟိုးဘက္ကမ္းကတစ္ေနရာကို ေငးေနသည့္သူမွာ ပါးျပင္ေပၚကမ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ျပံဳးေနျပန္သည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္...