end game

22

Luister dit in het throwback stukje xx

Martijn

Ik loop naar beneden, ik heb het hele gesprek gehoord met die Nick. Ik voel woede en ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb m'n spullen gepakt en ik hoor mama en papa nog praten over iets. "Misschien is het beter als hij naar een persoon gaat waarmee hij kan praten," zegt mama. "Ik weet niet of dat de juiste oplossing is," zegt papa en ik zucht. Ik loop daarvan weg en ik ga naar een studio. Dat is prima. Ik heb nu muziek nodig, ik ben afgewezen en ik veeg m'n tranen weg.

Waarom breekt ook Rose m'n hart en blijf ik nog steeds iets voor haar voelen. Ik heb nu echt een situatie waarin ik twijfels krijg, over mezelf, over Maike, over Rose. Over alles en iedereen. Ik heb het gevoel dat op dit moment echt niks lukt.

Ik kom aan in de studio en doe even deur op slot. Ik heb geen zin als er iemand binnen komt. Ik haal een hand door m'n haar en ik zucht. Ik voel me zo zwak, ik denk dat ik me nog nooit zo zwak heb gevoeld in de buurt van een meisje. Ze doet me denken aan Maike en dat breekt me. Ik krijg twijfels over haar of ze me niet hetzelfde zou flikken als Maike. Dat ze van me zou blijven houden? Hoe ze kan houden van een zwakkeling als ik. Ik schud m'n hoofd en ik zucht trillerig.

Ik maak een melodie bij de tekst die ik eerder had geschreven, moet ik het überhaupt wel uitbrengen? Misschien is het te zwakke en zoetsappige Shit waar niemand op zit te wachten. Ik ben nooit een keer zeker in m'n leven, het enige moment dat ik zeker was dat ik van spinnin weg wilde. Dat was de enige keer. Maike heeft me vanbinnen echt zo kapot gemaakt. M'n vertrouwen in meisjes is diep gezakt en ik vertrouw ze niet. Ze gaan altijd vreemd of flirten met een andere guy. Ze zullen nooit bij een soort persoon blijven. Ik kan er niet meer tegen vechten en ik begin heel zachtjes te huilen en zonder dat ik het door heb scheur ik de tekst kapot.

Ik bijt op m'n lip en ik scheur het kapot. Ik smijt het weg en ik zucht trillerig. "Ik kan het niet," fluister ik. "Je moet, wordt gelukkig Martijn," hoor ik Maikes stem in m'n hoofd. "Ga weg. Waarom ben je nog steeds hier?" Vraag ik. "Je moet jezelf niet de schuld geven," zegt ze. "Hoe kan ik dat doen dan?" Vraag ik aan haar en ze grinnikt. "Je erover heen zitten en doorgaan. Je bent zelf kapot maar je maakt de mensen om me heen kapot vanwege je gedrag," zegt ze. "Dus ik ben gewoon irritant en kut?" Roep ik. Ik leg m'n handen op m'n hoofd en ik zucht. "Nee dat ben je niet," zegt ze lachend. "Hou op!" Roep ik. "Ik hou van je Martijn," zegt ze en ik zucht trillerig. "Hou op! Maike rot op!" Roep ik en pak m'n knieën vast.

"Waarom heb je met Timo zitten naaien?" Roep ik boos. "Wat?" Vraagt ze verbaasd. "Hoe kun je verbaasd zijn. Je hebt me verdomme kapot gemaakt!" Roep ik boos. "Sorry, het was eenmalig!" Zegt ze en ik schud m'n hoofd. "Ga weg," zeg ik emotieloos. "Martijn ik msg van m'n vader niet alleen fietsen dat weetje," zegt ze rustig. "Wat boeit me dat! ROT OP!" roep ik boos. "Weetje je hoeft morgen ochtend ook niet meer aan te bellen. Het is uit!" Roep ik en ze kijkt me verdrietig aan. "Sorry echt," zegt ze. "Ga weg, alsjeblieft!" Zeg ik en ze knikt kort. "Je kunt ook Timo vragen of hij je thuis wilt brengen. Maar weet je wat hij aan het doen is?" Vraag ik en ik kom voor haar staan. Ze kijkt me afwachtend. "Hij is met een andere aan het naaien. Als hij zegt dat hij je leuk vind, dat is een leugen. Hij vindt je leuk in bed ja, verder niet," zeg ik en ze kijkt me spijtig aan. "Oke, als het uit is," zegt ze zacht en ik draai me om. Ik trek een wenkbrauw omhoog en ze kijkt me onschuldig aan. "Wordt gelukkig," zegt ze. "Gelukkig? val dood," mompel ik emotieloos. Ze knikt kort en stapt haar fiets op. Ze fietst weg en ze is zo de hoek om. Ik fiets ook weg van het restaurant.

Ik kom de klas binnengelopen en ik haal een hand door m'n haal. Ik zie Timo verderop zitten. Menno slaat een arm om me heen vanwege gisteravond. Ik ben helemaal klaar met die slet. Ik hoef niks meer met haar en het boeit me niet wat er met der gebeurt. We horen geklop en ik zucht. Ja hoor de rector weer. We zijn onze les nog niet eens begonnen. Ik zucht en ik tik ongeduldig op m'n pen. Ze fluisteren een beetje en dan hoor ik ineens gekuch. Ik negeer het. "Martijn wil je daarmee stoppen?" Vraagt de rector met een glimlach. Hou och op, wat een poppenkast. Ik doe het weg en ze zucht kort. "Ik heb vrij heftig nieuws voor jullie allemaal. Het is niet bepaald leuk nieuws." Zegt ze en onze mentor kijkt ons aan. Waar gaat dit over, graag straight to the point.

"Maike is gisteravond niet meer thuisgekomen, haar ouders maken zich heel erg veel zorgen om haar. Er wordt verzocht als je iets weet, over haar of haar misschien gister nog wel heb gezien meld het bij ons, we kunnen de polite inschakelen en dan kun je tegen hen je verhaal vertellen," zegt ze en ik voel alsof ik geen adem meer haal. "Daarom wil ik Martijn ook naar m'n kantoor hebben," eindigt de rector en ik slik kort. Ik pak m'n tas en ik kijk niemand aan, Menno geeft me een bemoedigend knikje. Ik negeer hem en ik kruis heel even m'n blik met die van Timo die met een grijns me aankijkt. Ik ben geneigd te zeggen dat hij er iets mee te maken heeft.

"Kom maar Martijn. Ik heb je ouders gebeld. Ze komen deze kant op," zegt ze en ik wordt meegenomen naar het kantoor van de rector. Zo m'n klas uit. "Oke het was niet slim op Timo af te gaan en hem voor geen reden te slaan," zegt ze en ik luister niet. Ze brabbelt gewoon verder maar ik focus me niet op het gesprek. M'n hoofd zit bij Maike. Alleen haar, wat is met haar gebeurd? Ik had haar gewoon thuis moeten brengen en het daar anders uit moeten maken maar niet voor het restaurant. Ik knik af en toe, heeft ze enigszins nog het gevoel dat ik überhaupt luister.