4 - Hope

19 3 0
                                    

While I was walking, my eyes wandered around my surroundings.

Hindi pa rin ako maka-get over sa ganda ng palasyong ito and guess what, all of these belong to the King, which is unexpectedly my biological  father. Kagaya nga ng gandang taglay nitong palasyo, hindi pa rin lubusang nagsisink-in sa'kin ang lahat ng nangyari ngayon.

I'm in a goddamn another dimension, realm, or whatsoever. I finally found where I did come from. The family where I came from owns these amounts of riches.

Everything was still unbelievable.

I was a girl in a village doing alright, then I became a Princess overnight.

Para nga akong si Sofia the first nito. Hindi ko inakala kahit kailan na makakarelate ako sa theme song ng isang palabas na pambata.

Ni hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung anong nararamdaman ko sa mga nangyayari. Halo-halo ang emosyon sa loob ko. Masaya ako na malungkot na naguguluhan na ewan.

Ang gulo-gulo pa rin talaga ng lahat.

"Your Highness, this is your room," said the guy that the King assigned to take care of me.

I was caught offguard, kanina pa siya umiimik pero tango lamang ako ng tango kahit wala naman akong naintindihan. Pumapasok at lumalabas lang din sa tainga ko ang lahat ng sinasabi niya, hindi iyon naaabsorb ng utak ko.

I think he was the right-hand man of the King. He was slim, has a very good posture, and a mustache with perfect curly ends. He was called John by him.

From now on, everybody will address me as 'Your Highness', 'Your Majesty', and other fancy titles that I'm not used to. Sobrang nakakapanibago.

The door of the room is high compared to a usual one that could be seen on Earth, it opened and I peeked inside.

My eyes and mouth were frozen wide open in surprise of my sight.

It was a massive room and I did not expect it to be this huge. It's thrice or even for times bigger than the whole of the house I used to live in. This isn't a room anymore, it is a house that can fit more than a dozen people inside.

Isa pa ay naroroon at nakalutang ang samu't saring panlinis na kagamitan na para bang naglilinis sila sa sarili nila, walang kumokontrol. May mga tao man sa loob ngunit hindi nila hawak ang mga kagamitang panlinis na 'yon.

Numbers of cleaning dusters were floating, dusting off several furniture and different golden amenities to be seen. Broom and dustpan cleaning the surface by themselves.

Ang astig!

The guy named John motioned me to enter the room and it is what I did.

Agad na natigilan ang ilang bilang ng mga babae at lalaki na nasa loob ng pasilyo, bigla namang nagbagsakan ang mga kagamitang panlinis na kanina'y nakalutang. Pero bago pa man lumapat ang mga iyon sa marmol na sahig ay naglaho na ang mga 'to sa ere.

Animo'y mga bulang biglang nagsiputok.

Lumapit ang ilang mga tao na sa tingin ko ay humigit-kumulang sampu ang bilang. Sila ay humilera at sabay-sabay na naglagay ng kanang kamao sa dibdib at sabay-sabay rin ang kanilang bahagyang pagtuwad bilang pagbibigay pugay.

Astig! Parang nag-rehearse sila sa pagkakasabay-sabay.

Nginitian ko sila ng malawak at ginawa ang parehong bagay na ginawa nila.

I heard Mr. John cough as I did that. "Your highness, you aren't supposed to greet back," he said.

"Oh, sorry." An awkward smile drew on my face.

The Heirs of Eclipse (Heir Series #1)Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang