Lav Art

𝙲𝙷𝙰𝙿𝚃𝙴𝚁 𝟼 - 𝙷𝙸𝚂 𝚅𝙸𝚂𝙸𝚃

HON's POV

"Earth to Ada Hazel Paige Cruz!" I was about to hold her shoulder when I winced at the feeling of piercing intense pain I felt. Its penetrating through my skin and muscle. Napakasakit.

"Uhm. Sorry! Hehe." I sighed in relief dahil hindi niya napansin ang kamay kong duguan.

"Narinig mo ba yung sinabi ko?" I pretended. Binigyan niya ako ng nagtatakhang tingin. Tinago ko ang kamay kong nababalot na ng sarili kong dugo. Sa likuran ko ito tinago para na ding hindi ko makita at baka tuluyan na akong bumagsak sa harapan niya.

"I—"

"Hindi mo.. narinig. Ang tanong ko, paano mo nalaman yung.." natigilan ako ng biglang nagdoble ang paningin ko. Umiling lang ako't umiwas ng direksyon ng tingin.

"Are you sure you are okay? Wala namang nangyari sa 'yo before we left at the Hotel the other day, right?"

"Wala namang pro—problema.." my vision began to blur.

"Why did you stutter dear?" Mukhang naghihinala na si Hazel dahil sa tinuran ko. I smiled.

"Nangi..nginginig ako.." pagpanggap ko. Sa totoo lang hindi ko na maramdaman ang paggalaw ng kamay ko ngunit nandoon pa din ang sakit.

I have hemophobia. Fear of blood. Sa nangyaring 'yon sinong hindi matatakot sa dugo?

"WHAT DID YOU DO?" doon niya ako pinanlakihan ng mata nang mapansin niya ang kanang kamay ko. Hindi ko man lang naramdaman na hawak niya ang kamay ko.

"I..I don't know..." how to explain what happened. Masyado kang nag-iisip ng malalim. Ayaw ko na damihan pa.

"I'll call for help! Stay here hon, okay? Tatawagan ko si Aymi." paalis na sana siya pero pinigilan ko siya. Pinipigilan ko siya para hindi niya makita ang katawang nakahimlay doon. Natatakot akong makita niya ito.

'Wag niya lang sana tagalan ang paglinis.

"N-no. Please." 'Wag muna. Ayaw kong makakita ka ng taong patay.

"Ano ba Hon! Just this once. Let Hermes know what happened to you! Mamatay ako sa sobrang pag-alala eh!" nabitawan ko ang kamay niya dahil kita kong sobrang seryoso niya. Iba ang dating sa kanya ng pagpapahiwatig ko. Pero mas okay na din 'yon para hindi niya makita ito. Sa pag-iwas ko ng tingin, kita kong lumambot ang ekspresyon niya. "I-I'm sorry."

"It's fine."

"Sorry talaga. I'm just worried, you know."

'Hindi mo kailangang mag-sorry. Ako dapat.'

"I know." magsasalita pa sana siya pero itinikom niya ulit iyon. Tanging paghinga na lang ang naririnig sa pagitan namin. Napatingin kami sa labas ng marinig namin ang boses ni Hermes.

Pesteng yawa!

"Lunch break! Where are you girls?"

"Oh no. She's already here." Madaling itinapat ni Hazel ang kamay ko sa gripo at naramdaman ko ang sakit na tumutusok sa loob ng laman ko. Nakaiwas lang ako ng tingin at hindi ko kayang tingnan ang sarili kong dugo. Feeling ko mawawalan ako ng malay any moment na makita ko ito.

"Shh ka lang." sabi ni Hazel ng matapos niya akong linisan.

"Where are you?" nag-eecho ang boses ni Hermes. Naramdaman kong bumibilis ang pagtibok ng puso ko sa sobrang kaba.

"O-over here!"

"Are you guys alright?"

"Yes we are! Ha ha ha." hindi ko alam kung paano patitikumin ang bibig ni Hazel. Pinandilatan ko na siya ng mata.