sorry for misspelled words or grammatical errors.
John's
Ilang days na pala akong hindi nakakapunta sa office nila kla. I actually misses her. Parang feeling ko kasi sa sarili ko, kada pupunta ako ng office nila. Parang, napapasaya ko siya. Kahit lagi niya akong nasusungitan.
For a long long time and day dito sa office, makakauwi na din ako. Pagkadating ko ng parking lot, nakita ko yung kotse ni mama. Agad ko siyang nilapitan at kinatok ko din yung bintana ng sasakyan nito
"ma? Ano pong ginagawa nyo dito?" takang tanong ko
"sumakay kana sakin nak, iwan mo nalang yang sasakyan mo. Ihahatid nalang kita bukas."
"bakit po? May emergency ba sa bahay?"
"basta, sumakay kana dito." tugon nito
*A Few Hours Later
"may problema po ba ma?" tanong ko agad
"umamin kana ba kay kla?"
"ma." tipid na tugon ko
"sumagot ka! Umamin kana ba kay kla!?" pasungit na tanong nito
"opo."
"tsaka bakit parang galit papo kayo na inamin ko yung totoo kong nararamdaman kay kla? May mali po ba sa pag amin ko?! Kayo po yung naging tulay ko para mahanap ko na yung babaeng mahal ko. Bakit parang mali pa ata." dugtong na ani ko
"anak–"
"bakit, ma!? Papagalitan nyopo ba ako kasi inamin ko na mahal ko na siya!?"
"hindi, hindi kita papagalitan. Pero kasi anak, hindi kayo parehas nang nararamdaman. Nagkausap kami kanina. Sinabi niya lahat. Ang akala ko mahal kana din niya."
"akala ko din ma eh, akala ko mahal niya ako. Akala ko kami na yung para sa isa't isa. Pero, akala ko lang pala."
"nagkita na ba kayo ni kla?" singit na tanong nito
"hindi papo, nabusy po ako sa office."
"kailan kayo magkikita?"
"try kopo ngayon, try ko syang itext. Miss ko na din naman po siya."
"sige. Isure mo na kay kla ka pupunta ha."
"opo ma, sge po. Aakyat napo ako." paalam ko at pumunta na din ako sa kwarto ko
Pagkapasok ko sa kwarto, agad kong inopen yung phone ko. Nakita kong active si kla. Gusto ko na din siyang makita, gusto ko na din siyang makausap. Kaso nahihiya ako. Nahihiya akong mag pakita sakanya.
Habang nagchecheck ako ng mga kung ano ano sa social media, biglang tumawag sakin si kla.
"hello?"
"john, busy kaba!?" - Klariz
"hindi naman, kakauwi ko lang galing office"
"pwede ba tayong magkita?" - Klariz
"bakit?"
"basta, magkita tayo sa Starbucks ha. Seeyou. Bye." - Klariz
"te-teka, bakit–"
**Call ended**
Bakit kaya bigla siyang nag ayang makipag kita sakin?
Kla's
Kakatapos lang namin mag usap ni John on call, gusto ko na siyang makita. Kaya inaya ko siya na mag coffee kami.
After an hour, dumating nako sa Starbucks kung saan kami magkikita ni John. Excited na akong makita siya ulit, sa ilang araw na hindi namin pagkikita. Baka siguro na busy siya sa office nila kaya hindi siya nakikipag kita.
Pa order na sana ako ng coffee ko, kakahintay kay John. Nakita ko na siya na papasok na dito. Tinawag ko siya agad at pagkalapit nito niyakap ko siya ng mahigpit
"john!" tawag na ani ko sakanya at niyakap ko ito
"miss na miss moko ha, hahahaha!" pabirong ani nito
"sobrang namiss kita, john." pabulong kong ani sakanya
"h-ha? Namiss mo talaga ako?"
"oo, hindi naman ganto kahigpit yung yakap ko sayo kung hindi kita mamimiss diba."
"tsaka, ang tagal mong hindi nagpakita sakin. Parang iniiwasan moko" dugtong na ani ko pa
"hindi kita iniiwasan. Naging busy lang ako sa office. Tsaka, walang rason ang pag iwas ko sayo."
"sure kaba? Tara, mag order na tayo. Wag kang mag alala, libre kona." aya ko sakanya at nag order na din kami.
Madami dami kaming napag usapan, sa sobrang tagal namin na hindi pag kikita. Pero totoo yung naramdaman ko na sobrang miss ko siya. Hindi ko aakalain na ganon ko sya mamimiss. Pero, hindi ko alam kung kailan ko maamin sakanya yung nararamdaman ko. Naiimagine ko samin na parang mag jowa na kami. Nagmamahalan kami sa isa't isa. Pero hindi ko pa patagalin yung panahon.
*A Few Minutes Later
"john. Yung inamin mo sakin non, na mahal mo nako. Totoo ba yon?" tanong ko agad
"oo naman, bakit?"
"feeling ko kasi hindi eh. Feeling ko lang naman."
"aamin ba ako sayo ng ganon kung hindi totoo. Bakit parang hindi ka naniniwala?"
"akala ko kasi, hindi totoo yun. Pwede namang biro mo lang yon para mapaniwala moko. O baka naglolokohan lang tayo."
"kaya mo din inamin sakin yon, kasi gusto mong umoo na ako sa deal. Hindi ako ganon john." dugtong na ani ko pa
"ano ba yang iniisip mo kla? Ayos kalang ba?"
"oo, kaya ko lang naman–"
"may sinabi ba sayo si mama nung nag usap kayo?" singit na tanong nito
"wa-wala naman."
"yung totoo kla. Meron o wala?" tanong ulit nito
"wala nga john! Kahit itanong mopa sa mama mo. Walang sinabi na kahit ano sakin si tita! Malinaw yung pag uusap namin! Yung deal lang naman yun eh, tsaka sinabi ko sakanya na umamin kana nga! Ok kana?!"
"ok, kalma. Sinusure ko lang. Wag kanang magalit. I'm sorry."
"kung makapag tanong ka kasi, akala mo naman kung ano talaga yung sinabi sakin ng mama mo. Kung may sasabihin man siya, samin nalang yon! Hindi mo na kailangang malaman."
"bakit?"
"kaya nga, sakin lang sinabi diba!? Nakakaintindi kaba!?" pasungit na tanong ko sakanya
"oh, kumalma kana. Naiintindihan ko kayo ni mama ok. I'm sorry, makulit akong magtanong sayo masyado. Ok. Kalma." pakalma nitong tugon
Buti nalang talaga, mabilis mokong napapakalma. Nag iinit talaga yung dugo ko sayo sa sobrang kakulitan mo. Kaya kita mahal eh.
*After an Hour
"thank you, nakipag meet ka sakin ngayon. Sorry sa istorbo ha." seryoso kong tugon
"wala yon, namiss din naman kita eh. Sa susunod, ako naman yung mag aaya. Para makabawi ako sayo."
"hindi mo naman kailangang bumawi eh. Ok natong nag meet tayo. So, pano ba yan. Uuwi na ako ha. Baka hanapin pako nila mama sa bahay" paalam ko sakanya
Papunta na sana ako ng parking, bigla niyang hinawakan ang kamay ko at hinalikan ako nito bigla.
"J-john. B-bakit mo ginawa sakin to, mas lalo akong mapapamahal sayo." sabi ko sa sarili ko habang hinahalikan ako
---------------------------------
