Belle en het Beest

1 - boekenwurm

"Wat zal ik voor je meebrengen, Belle?"

"Breng me een roos, vader. Zoals u dat elk jaar doet."

🌹

Ik had net mijn boek uitgelezen aan de rand van de fontein in het midden van het dorpsplein.
Ik nam het boek vast, trok het naar me toe en rook de geur van de leren kaft en van letters die gedrukt stonden in papier dat bijna versleten was.

Ik wou niet terug komen in het heden.

Het heldere kabbelende water met daarin honderden muntjes sprak me vervolgens aan.
Maar ik voelde dat er ogen op me gericht waren.

Louise staarde me aan  vanaf de andere kant van de fontein.

Louise leek me een jaar of 10 en droeg een roze jurkje met een wit lint in haar donkerblonde haren.

Ze was de dochter van Madame Favre, die altijd ijverig zoveel mogelijk voedsel probeerde op te slaan voor de winter, ook al was die er pas in maanden.
Ze werd geregeld lastig gevallen door Monsieur Briët.
Die haar probeerde te verleiden ondanks dat ze een getrouwde vrouw was.
En soms, heel soms dacht ik dat ze zou gaan  buigen voor zijn ordinaire versiertechnieken.

"Wat ben je aan het doen?" vroeg het meisje lief. Ik lachte haar toe.
Een zacht briesje bracht de zoete geur van de bloemen in de vallei met zich mee.

"Aan het lezen", zei ik vrolijk.
Het was leuk als tenminste iemand me opmerkte.
Op een positieve manier natuurlijk, niet alsof ik een raar meisje was.
Ik wuifde haar naar me toe en probeerde haar te laten lezen.
In het begin leek ze het vervelend te vinden, maar toen ze daadwerkelijk probeerde de lezen leek ze geconcentreerd.

Zij wordt een slimme meid, dacht ik in mezelf.

"Vliegt dor...he..het.....do...n..kere bosss....", zei Louise.
Ik keek het meisje trots aan.

"Dat was prachtig, Louise!", glunderde ik nadat ze een alinea had gelezen.

Ze lachte verlegen naar me, wilde net de pagina omslaan om verder te lezen toen Monsieur Dubois naar ons toe liep en zijn leerlingen achter liet aan zijn schooltje. 

Uiteraard alleen maar jongens.

Hij nam zijn donkere gewaad vast om grotere stappen te kunnen zetten met zijn nette schoenen.

"Wat ben jij aan het doen, boekenwurm?", zei hij vol afschuw in zijn stem.
Louise stond snel op van de rand van de fontein waar ze net naast me zat, hield haar handen achter haar rug en keek beschaamd naar de grond.

Ik voelde woede opborrelen.

Dit meisje hoefde zich niet te schamen omdat ze pienter was.

Ik wedde zelfs dat ík meer kennis in me had dan Dubois.
Wat was er nu mis mee dat ik dit meisje leerde lezen?
Zou hij het zijn eigen dochter verbieden, mocht er ooit een vrouw zo stapelgek zijn om met hem te trouwen?
Zijn gezag was hem belangrijker dan het aanbieden van kennis aan de gehele samenleving.
Waarom toch?
Wie had ooit besloten dat een vrouw slechts schoon en onderdanig moest zijn?
Wie had ooit besloten dat de blanke man superieur was?
Wie had ooit besloten om het werk dat een vrouw verrichte toch op naam te zetten van haar man.
Ik had zo verhalen gehoord van vader dat er in Parijs veel vraag was naar een bepaald boek, geschreven door een vrouw.
En toch ging alle eer naar haar man. Wat maakte een vrouw zo enorm anders dan een man?

De kansen die ze kregen.

Ik kneep mijn nagels hard in mijn onderarm, tot de woede daalde.
Toen ik mijn vingers weg nam, stonden er halve maantjes in m'n huid.

Altijd als ik boos, zenuwachtig was of het benauwd had, deed ik dat. Waarom weet ik niet.
In dit dorp moest ik me altijd inhouden om....anders te zijn.

Maar mijn boeken namen ze me niet af.

Dubois keek Louise neerbuigend aan en toen hij in z'n ooghoek zag dat Madame Favre op Louise afkwam, draaide hij zich weer om naar zijn klas jongens.

Nog net voor haar moeder haar arm pakte en meesleurde, reikte ik haar het boek toe.
"Om te oefenen", zei ik zacht en ik worp haar een vriendelijke blik toe, "zorg je wel dat ik hem terugkrijg?" 

Het kind nam het aan, knikte lief en deed het boek in haar mandje.

Hoi! Bedankt dat je een kijkje nam in dit verhaal! Ik weet het, nog niet zo veel gebeurt, maar ik weet dat ik de hoofdstukjes dan veel te lang maak haha.
xx,
AreaderandDisneyfan