Transmission (Starset Series # 1) [wip]

Telescope, ii

She

Napa-iling nalang ako ng pinaalala sa akin ni Davien ang nangyari.

Fin told me that I shouldn't give my blood to Davien, he's a pureblood, malaki ang kapalit kapag pumayag daw ako sa inaalok na blood trade ni Davien.

Hindi ko maintindihan nung una ang sinasabi ni Fin sa akin, hanggang sa makaramdam ako ng kirot sa aking dibdib. Napakasakit nito at hindi mapigilan ng aking mga mata ang lumuha sa sakit na nararamdaman ko.

And the odd familiar feeling of excruciating pain still lingers in my chest kapag naalala ko ang nangyari.

"I'm really sorry She, hindi ko dapat 'yon ginawa sa'yo," pag-uulit ni Davien.

Taimtim ko siyang tinignan, nakatingin ito sa kanyang sapatos at nakahawak ang kanang kamay nito sa batok niya. May gusto pa yata siyang sabihin, pero hindi na lang nagsalita para malaman niyang nakikinig lang ako sa kanya. And I stood in silence trying to think of what to say, for the past 2 days I haven't thought of what to say to Davien. I just want us to talk again, iyon lang and nothing else.

"Can you feel it?" Inangat niya ang kanyang ulo para lingunin ako, bakas ang gulat sa aking mga mata ng maramdaman ko ang sensasyong kumiliti sa akin. As if it knew Davien had paid attention to that tingling sensation.

I couldn't take my eyes off him, a surging electricity was flowing through my body as he smiled slyly at my face.

In a blink of an eye, nakakulong ako sa pagitan ng kanyang mga bisig. Hindi maputol-putol ang intensidad ng kanyang tingin. and his eyes spoke one word to me; need.

Naguluhan ako sa pumasok sa isip ko, need? Anong kailangan ni Davien sa akin?

His eyes were a dark shade of brown, almost black. A short glimpse of light red was flickering through his eyes. Isang senyales na pinipigilan ni Davien ang pag-take over ng vampire instincts niya.

I could feel myself, craving for Davien's blood; but just like him I am trying to control my bloodlust. The tingling in my stomach wouldn't stop bothering me, and this unknown force urged me to feel Davien's existence; almost defying the laws of gravity as my hands had their own mind.

Wala sa sarili kong iniangat ang kanang kamay ko para haplusin ang kanyang pisngi, ramdam ko ang init na dumadaloy sa kanyang mukha; at unti-unting sinasakop ng pula ang kanyang mata.

Sa panahong iyon, tila tumigil ang pag-galaw ng mundo. Tumahimik ang siyudad, wala kang maririnig na ingay mula sa mga mamamayang naglalakad sa paligid ng town square; o ng mga sasakyang dumadaan sa kalsada; pati na rin ang ingay mula sa loob ng cafe ay hindi mo maririnig; at hinahanap ng aking pandinig ang huni ng ibon na ngayon ay wala na rin.

Lumakas ang intensidad ng kuryenteng nararamdaman ko, at natanggal ko ang aking kamay ng may bumalot sa buong katauhan ko na kidlat.

Davien smiled warmly at me, it was so weird seeing him; craving for blood but not doing anything about it.

He sighed, breaking our eye contact, napa-iling nalang si Davien at nagsalita muli.

"I'm really badly sorry She, but I want you by my side," he sounded so different in my ears. Ang gentleman pa rin niya despite what he said.

"Why?" I asked timidly, paano kung gustuhin niya akong kagatin ng walang permiso ko?

Pero bakit ko ba iniisip iyon? Sa ilang beses kong napakinabangan si Davien, ay ni minsan ay hindi ako humingi ng paalam. Hinayaan niya lang ako sa aking gusto at hindi siya nagreklamo. Kaya sino naman ako para mag-isip na kailangan niya ng permiso?

But Fin's voice rang inside my head reminding me of the dire consequence of giving Davien my blood.

"My abilities," Davien paused as he inhaled the air around us, making me blush as the air knocked out my lungs. "Is calmer around you. That tickling feeling you get, ay nararamdaman ko rin. And it feels so nice to have you around She."

At the mention of tickling; I felt the power surge another wave and made me shiver, in a good way; making Davien smile wickedly at my reaction.

"Kapalit ng pag-inom mo ng dugo ko, is that a deal?"

Davien is blinding me with his smiles ng nakikipagkasundo siya sa akin, hindi ako makapa-isip ng matino sa ginagawa niya. He's really establishing a connection with me, at hindi ko mapigilan ang sarili ko na gustuhin ang nararamdaman ko ngayon.

Enchanted and overwhelmed with everything around me: the senses, the desire; it made me a deal with a pureblood vampire.

Davien's eyes suddenly turned into an icy blue color for a millisecond, catching me off guard. Nabitawan ko ang pagkakahawak ko kay Davien at napa-atras ako sa aking kinatatayuan, making me bump my head sa pader.

Pag-dilat ko ng mata ay wala na ang nakita ko. Imagination ko lang ba 'yon?

Tinitigan ko ng mabuti ang mga mata niya, ganon pa rin: pula. Pero unti-unting bumabalik sa orihinal na kulay ang kanyang mata na para bang isang ulap na nakatakip sa buwan.

At hindi ko mapigilang ma-amaze sa transformation ng kanyang mata. Kakaiba sa pakiramdam na makita ito ng malapitan at walang segundong pinalipas.

Ang pagpikit ng mata ni Davien ay naging hudyat para sa akin na marinig ko muli ang ingay ng buong paligid. Tahimik rito sa likod ng cafe, pero hindi makakatakas ang ingay ng townsquare sa aking pandinig.

"Let's get you inside, before Mable starts to eavesdrop on us."

I nudged at Davien playfully and defended my friend. "Hey, she's not an eavesdropper, and besides she takes good care of me, if you must know Davey."

"Pati ba naman ikaw? Just Davien please? No nicknames She, I mean it." Pabiro kong tinignan ng masama si Davien, I suddenly had the heart to answer back at him ng walang hiyang nararamdaman.

Maybe this is the bond we are slowly forming.

Thank the gods for Mable and Vica; for filling me in with this kind of information.