Kim Jisoo 26 Eylül 2014 tarihinde evinde ölü bulundu. Ölüm sebebi intihar yazıyordu dosyada. Ama yanlıştı çünkü intihar değil cinayetti bu. İnsanların kalp kırıcı bakışları öldürmüştü onu. Ama iki olay içinde bir ölü olması gerekir di mi?Ancak O ölü...
Gitmemin sebebi senken, beni özlediğini söyleme sakın...
Kim Jisoo
"Ne? Nasıl yani?" Konuşurken sesimdeki endişeyi belli etmemeye çalışıyordum. Anlamış olamazdı değil mi?"Yani biz buraya her geldiğimizde Jisoo bana şarkı söylerdi. Başımı dizlerine koyup saçlarımı okşardı. Sen de bu gün Jisoo gibi olur musun Ophelia? Ben onu çok özledim de..." Ben de seni çok özledim Namjoon...
"T-tabiki Namjoon. Hangi şarkıyı söylememi istersin?" Neden kekeliyorsun Jisoo?!
"Clarity... Jisoo'nun en sevdiği şarkıydı ve bana hep onu söylerdi..." Sadece sana söylerdim Namu... "Peki..." Başını aldım ve dizlerime koydum. Saçlarını okşarken şarkıyı mırıldanmaya başladım.
. - - -
"Ophelia, ben gerçekten çok teşekkür ederim."
"Rica ederim Namjoon." Gözlerim doluyordu ve bundan nefret etmiştim.
"Bazen düşünüyorum da; bana kim olduğunu açıklarsan çok mutlu olabiliriz Ophelia..."
Elimi saçlarıma atıp derin bir nefes aldım. "Namjoon... Bu konuyu kaç kez konuştuk. Eğer sana kimliğimi açıklarsam gerçekten mutlu olamayız. Böylesi daha iyi... Lütfen artık bu konu hakkında konuşmayı bırakalım..."
"Peki Ophelia..." Hayal kırıklığına uğramıştı ama doğrular bunlardı.
Bir anlık istekle Namjoon'a yaklaştım ve dudaklarımızı birleştirdim... Yavaşça geri çekildiğimde Namjoon gözlerime baktı ve fısıldadı; "Her seferinde beni kendine daha çok bağlıyorsun Ophelia... Nasıl yapıyorsun bunu güzelim?"
Utanıp ne söyleyeceğimi bilemedim ve konuyu değiştirdim. Ah aptal kafam... "Artık geç oldu gitsek mi?" Hafifçe güldü ve gamzesi belirginleşti. Hayır asla gamzesini öpmek istemiyorum. Sakin ol Jisoo... "Peki, gidelim." Elimi tuttu ve arabaya bindik. "Seni nereye bırakmalıyım?" Dalmıştım, bu yüzden kafamı iki yana sallayıp düşündüm. "Han Nehri olabilir."
"Tamamdır." Biraz uzun süren yolculuğumuzun ardından Han Nehri'ne varabilmiştik. "Teşekkür ederim."
Yüzüme yaklaştı. "Görüşürüz Ophelia..."
"Gör-" Konuşmamı bölen öpücükle birden şaşırdım ama sonra ben de ona karşılık verdim. "Görüşeceğiz diyelim ya da..." Yüzümün kızardığını hissedince hızla arabadan inip nehrin kenarındaki banklardan birine oturdum. Bir dakika sonra arkama dönüp baktığımda Namjoon'un gittiğini anladım. Ne kadar mutlu olmuştu. Resmen benden kendim olmamı istedi. Beni özlediğini söyledi. Gitmemin sebebi kendisi iken bunu söylemesi tamamen saçmalıktı... Gitmemin nedenini ve gittikten sonra yaşadıklarımı düşününce gözümden bir damla yaşın akmasına engel olamadım. Ve tabiki devamına da... Hıçkırarak ağlarken omzuma dokunan elle hızla arkama döndüm. Ve onu gördüm... Yıllardır yüzü hiç değişmemişti...
Jung Hoseok...
- - -
Beklemiyodunuz di mi? :D
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
