တောင်တောရယ်သာ

အပိုင္း ၁

ဟိုပင္ၿမိဳ႕

ကခ်င္ေျမ..

ရန္ကုန္ ျမစ္ႀကီးနား ကားလမ္းေပၚမွ ဟိုပင္ၿမိဳ႕ေလးသို႔ ေဆာင္းကိုကို ေရာက္လာခ်ိန္သည္ မြန္းတည့္ခါနီးျဖစ္သည္။ အဲကြန္းကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္တာႏွင့္ ပူျပင္းေသာေနမင္းအရွိန္ေၾကာင့္ ေခၽြးမ်ားစိမ့္ထြက္လာသည္။ ကားရပ္သည့္ေနရာအနီးတြင္ လမ္းေဘး ထမင္းဆိုင္ေလးရွိသည္။ ခုံတန္းေပၚတြင္ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမား တစ္ေယာက္ ေဆးေပါ့လိပ္ဖြာကာ ဒူးတစ္ဖက္ေထာင္ရင္း ထိုင္ေနသည္။

"ညီေလး ဘယ္သြားမလဲ၊ အစ္ကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္"

"ရတယ္အစ္ကို"

"လုံးတုံလား ငါ့ညီ၊ ေစ်းပိုမေတာင္းဘူး၊ စိတ္ခ်၊ လာပါ"

ဧည့္သည္အမ်ားစု သြားတတ္သည့္ ေနရာကို ထည့္ေမးသည္။ ေဆာင္းကိုကိုသည္ အသားလတ္လတ္၊ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ေဒသခံ တိုင္းရင္းသား႐ုပ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အလည္လာသူဟုပင္ ယူဆပါလိမ့္မည္။

"လာပါ ညီေလးရ၊ ေနပူႀကီးထဲမွာ"

"ရတယ္ခင္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာႀကိဳၾကမွာ"

ေဆာင္းကိုကို ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီ ဦးေလးႀကီးကို အားနာစြာ ေျဖရင္း လက္မွနာရီကို ငုံ႔ၾကည့္သည္။

ကားသည္ အခ်ိန္ေစာၿပီး ဟိုပင္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ လာႀကိဳမည့္သူသည္ ေရာက္မလာနိုင္ေသးပါ။ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးသည့္ ေဒသျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဘယ္သြားရမည္ကို ခ်က္ခ်င္းမဆုံးျဖတ္နိုင္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို အနည္းငယ္ ‌ေ၀့၀ဲၾကည့္ကာ အခ်ိန္ယူၿပီးမွ လမ္းတစ္ဖက္ရွိ ျမန္မာထမင္းဆိုင္အတြင္း ဝင္လာခဲ့သည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ႏွင့္ လက္ဆြဲအ၀တ္အိတ္ကို အနားရွိခုံေပၚ တင္ရင္း ထိုင္ခုံတစ္ခုံကို ဆြဲထိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဆိုင္ရွင္မိန္းကေလးက အနားတြင္ လာရပ္သည္။ အသားညိဳေပမယ့္ သနပ္ခါးလိမ္းထားေသာ မ်က္ႏွာေလးမွာ ၀င္း ေနသည္။

"ထမင္းစားမလား အစ္ကို"

"ဘာဟင္းေတြရလဲ ညီမ"

"ၾကက္သား၊ ဝက္သား၊ ပုစြန္ေၾကာ္၊ ကလီစာ၊ ဘဲဥဟင္း"

"ဘဲဥဟင္းနဲ႔တစ္ပြဲ ညီမေလး"