တောင်တောရယ်သာ

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

ကန်ရေပြင်ကမ်းစပ်ရှိ မြင့်မားသောသစ်ပင်ကြီးမှ ဖြာကျနေသော အကိုင်းအခက်များသည် ရေပြင်ပေါ်သို့ အရိပ်ကျနေသည်။ ထိုအကိုင်းအခက်ကြားမှ လှမ်းမြင်နေရသော ကမ်းစပ်တွင် ရပ်တန့်ထားသော လှေငယ်များသည် ရေတစ်၀က်၊ မြေတစ်၀က်ပေါ်တွင် ရှိသည်။ လှေဦးများသည် ကမ်းခြေပေါ်သို့ မေးတင်ထားသော လှပျိုဖြူများနှယ်။

သိပ်မ‌ေ၀းသောနေရာတွင်တော့ ပြခန်းအဆောက်အဦငယ်သည် ဆည်းဆာရောင်အောက်တွင် အလှနှင့်အယဥ်ပေါင်းကာ ကျက်သရေရှိစွာ တည်ရှိနေသည်။ အဆောက်အဦရှေ့ ကျောက်ခင်းလမ်းလေးအဆုံးတွင် ကန်စပ်ကိုရောက်သော တံတားငယ်လေးရှိသည်။ ရေပြင်ထဲထိရောက်အောင် ထိုးဖောက်ထားသော ထိုတံတားငယ်ပေါ်တွင် ဆောင်းကိုကိုနှင့် ကလေးနှစ်ယောက်။

ဆောင်းကို၏ လက်ထဲတွင် ကျောက်ခဲငယ် သုံးလုံးရှိနေပြီး ထိုကျောက်ခဲလေးများကို စက်၀ိုင်းပုံဖြစ်သည်အထိ အောက်မကျစေဘဲ ပတ်ချာလှည့် ဖမ်းလိုက်ပစ်လိုက် လုပ်နေခြင်းပင်။ ကလေးငယ်များသည် ပါးစပ်များ၀ိုင်းဟကာ အံ့သြတကြီး ကြည့်နေသည်။ ကျောင်းစိမ်းအင်္ကျီလေးများနှင့်ဖြစ်ကာ ပါးပြင်ပေါ်မှ သနပ်ခါးပါးကွက်များသည် အစွန်းအစသာ ကျန်တော့သည်။ ဆီလိမ်းထားသော ဆံပင်များမှာ ဖုန်များပေနေသည်။

ပြခန်းမှစာအုပ်များကို လာရောက်ဖတ်ရှုကြသော ဒေသခံကလေးငယ်နှစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ပြခန်းစာကြည့်တိုက်လေးသည် သုတ၊ ရသ စာအုပ်များ ပတ်၀န်းကျင်ထိန်းသိမ်းရေးဆိုင်ရာ ကလေးရုပ်ပြများနှင့် ‌ေ၀ဆာလာခဲ့ပြီ။ ကမ္ဘာ့ပတ်၀န်းကျင်ထိန်းသိမ်းရေးနေ့၊ ကမ္ဘာ့တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်နေ့ အစရှိသည့် အထိန်းအမှတ်နေ့များအတွက် ပန်းချီပြိုင်ပွဲများကျင်းပနေကြပြီ။ ပညာပေးပန်းချီများ၊ ရုပ်ပုံဆွဲခြင်းများနှင့်အတူ အပျော်နှင့်အလှ တွဲဖက်လို့နေကြပြီ။

ကလေးငယ်များသည် ပြခန်းပိတ်ချိန်ရောက်ပြီဖြစ်သော်လည်း သူတို့ အနှစ်ခြိုက်ဆုံး ပြကွက်ကို မမြင်ရမချင်း မပြန်နိုင်ကြ။ မိနစ်ပိုင်းအကြာမှာ ကျောက်တုံးငယ်များ ပတ်ချာလှည့်နေသည်ကို ဆောင်းကို ရပ်လိုက်သည်။ မြေပြင်ပေါ်မကျအောင် တစ်လုံးချင်း တစ်လုံးချင်း ဟန်ပါပါ ဖမ်းတော့ ကလေးငယ်များထံမှ ရယ်မောသံများ ထွက်လာသည်။ လက်ခုပ်သံများ ကြားရသည်။