တောင်တောရယ်သာ

အပိုင္း ၁၀

ေျခသံေတြကို ၾကားေနရသည္။ ဒီအိမ္မွာ တဒုန္းဒုန္းႏွင့္ အသံျမည္ေအာင္ ဖိေလၽွာက္တတ္သူ တစ္ေယာက္တည္းရွိသည္။ ေခါင္းအုံးေပၚမ်က္ႏွာေမွာက္ၿပီး ေဆာင္းကို ဆက္အိပ္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္။ ေျခသံမ်ားက အနားမွာရပ္ကာ ေဘးနားတြင္ ၀ုန္းခနဲ ထိုင္ခ်သံကို ဆက္တိုက္ ၾကားရသည္။

"ကိုကို... ထ ေတာ့ဗ်"

"သားငယ္.. မင္းအစ္ကို ခရီးပန္းလာတာကို၊ အိပ္ပါေစ"

"မနက္ကတည္းက အိပ္ေနတာ"

"တစ္ခါတေလ နားရတာကိုဟယ္၊ ဒီေကာင္ေလးကေတာ့"

"ေန႔လယ္စာ စားဖို႔ ေစတနာနဲ႔ ႏွိုးေပးတာပါ ေမႀကီးရ၊ ေမႀကီးခ်က္ထားတဲ့ဟင္းေတြ ေအးကုန္မွာစိုးလို႔"

မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ ညီငယ္၏ အျပန္အလွန္စကားမ်ားေၾကာင့္ မ်က္လုံးမဖြင့္ခ်င္၍မရ။ မထ မခ်င္း စကားမ်ားေနမည္ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္အိမ္ရဲ့ အေငြ႕အသက္သည္ မိုးညီညီ၏ စကားသံမ်ားကို သည္းခံရျခင္းပါ ပါ၀င္သည္။

"ေဟာ.. ေဟာ နိုးၿပီဗ်၊ ေမႀကီးရဲ့ သားႀကီးနိုးၿပီ"

ေရစက္လက္ႏွင့္ ေျခာက္ေအာင္ မသုတ္ထားသည့္ ေရစိုလက္ကို တြန္းဖယ္လိုက္သည္။

"ဖယ္စမ္းပါ ညီရာ၊ မင္းလက္ေအးႀကီးနဲ႔"

"သားႀကီး.. နိုးၿပီဆိုရင္ ထမင္းလာစား၊ ခူးထားၿပီးၿပီ၊ ေမေမ စာသင္စရာရွိလို႔ သြားဦးမယ္၊ အငယ္ေကာင္.. ဆိုင္ကို ၾကည့္ထားေနာ္၊ ဂိမ္းပဲ မကစားနဲ႔"

"ရက္စ္ ပါ မိုင္မားသားႀကီး" လုပ္ေနသည့္ ညီငယ့္အေျဖကို နားမေထာင္ဘဲ ေမေမ အိမ္ေအာက္ဆင္းသြားၿပီ။ ျခင္းေတာင္းေလးဆြဲသြားသည္။

ေမေမသည္ စာသင္ရသည္ကို ၀ါသနာပါသည္။ ေဆာင္းကို ငယ္စဥ္ကတည္းက မွတ္မိေနေသာ ေမေမသည္ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ပန္းေတြ‌ေ၀ေနေသာ ဆံထုံးေလးႏွင့္ျဖစ္သည္။ သနပ္ခါးကို မႈန္ေနေအာင္လိမ္းၿပီး ေက်ာင္းသြားတတ္သည့္ ေမေမ။ ေက်ာင္းမွအျပန္ အသား၊ အသီးအရြက္ႏွင့္ ဟင္းခ်က္စရာမ်ား ၀ယ္လာတတ္သည္။ ေက်ာင္းသြားျခင္းေတာင္းထဲမွာေတာ့ အေျဖလႊာေတြ၊ စာစစ္စရာေတြ ျပန္ပါလာသည္။ ႀကိမ္လုံးတစ္ေခ်ာင္းထည့္ထားတတ္ေသာ္လည္း ဟန္ျပ႐ုံသက္သက္။