တောင်တောရယ်သာ

အပိုင္း ၁၁

ရန္ကုန္ေရာက္လၽွင္ လာလည္မည္ဆိုေသာ ႏွင္းျဖဴရိပ္သည္ မိုးညီ၏ေနာက္နားတြင္ အျပဳံးႏွင့္ ရပ္ေနသည္။ မည္းနက္ေျဖာင့္စင္းကာ အိက်ေနေသာ ကုတ္၀ဲဆံပင္ေလးမ်ားၾကားမွ မ်က္လုံးေလးမ်ားသည္ ေတာက္ပလင္းလက္လ်က္။ ၀မ္းသာအားရ ေနရာမွ ထႀကိဳသည္။

"ထမင္းစားအမီလာတာ"

"လာ ျဖဴ၊ စားပါ၊ ညီ.."

အၾကည့္ႏွင့္ပင္ မိုးညီ နားလည္ကာ မီးဖိုခန္းထဲ ၀င္သြားသည္။

"နင့္ကို ဖုန္းေခၚေနတာ၊ တစ္မနက္လုံးပဲ"

"ေဆာရီးျဖဴရာ၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ၊ ဖုန္းကိုအသံတိတ္ထားၿပီး မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ မသိလိုက္ဘူး"

"မလာေစခ်င္လို႔ ေရွာင္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေပါ့"

"ေရွာင္ေနရင္လည္း လာမွာပဲ မဟုတ္လား"

"ဟိ..ဟုတ္တယ္"

"မမျဖဴ..အ၀စားေနာ္၊ အားမနာနဲ႔"

မိုးညီသည္ ထမင္းပန္းကန္ႏွင့္အတူ စားပြဲ၀ိုင္းနား ျပန္လာသည္။

"ေဆာင္းရဲ့ ညီေလးလား"

"ဟုတ္တယ္၊ မိုးညီညီေလ"

"ေဆာင္းက မင္းနဲ႔ မင္းအေမအေၾကာင္းပဲ တစ္ခ်ိန္လုံးေျပာေနတာ"

ျဖဴက ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာရင္း စားပြဲမွာ၀င္ထိုင္သည္။ မိုးညီကမ္းေပးေသာ ထမင္းပန္းကန္ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရင္း လွမ္းယူသည္။ ခ်က္ခ်င္းလိုလို ခင္မင္တတ္သည့္ ႏွင္းျဖဴရိပ္ႏွင့္ မိန္းမလွေလးမ်ားဆိုလၽွင္ သေဘာေကာင္းခ်င္လြန္းသည့္ မိုးညီညီတို႔ စကားစ မျပတ္နိုင္ေတာ့။

"အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အႀကီးလုပ္ေနရတာ မမျဖဴ"

"စေတြ႕တုန္းက သူ႔ကို ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ထင္ေနတာ"

ျဖဴ႕စကားေၾကာင့္ အင္းေတာ္ႀကီးကို ပထမဆုံးအခ်ိန္ေရာက္ကာစေန႔ကို သတိရသြားကာ လြမ္းရသည္။

"အဲ့ဒီ့တုန္းက ျဖဴက ငါ့ကို ဟိုပင္မွာ လာႀကိဳတာ ညီ"

"ကၽြန္ေတာ္လာရင္ေရာ လာႀကိဳမွာလား မမ"

"ဟယ္.. အစ္ကိုလိုပဲ၊ စကားမေျပာတတ္ရွာဘူး"

ျဖဴက ေနာက္ေတာ့ ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းမေလးသည္ ငါ ဗိုက္ဆာေနတာဟု ေျပာၿပီး ထမင္းျဖဴေပၚ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းခ်ိဳ၊ ငါးပိရည္စမ္းၿပီး တစ္ဇြန္းခပ္စားသည္။ ၿမိတ္ငါးပိေကာင္မ်ားႏွင့္ က်ိဳထားသည့္ ေမေမ့လက္ရာ ငါးပိရည္က်ိဳသည္ ေဆြမ်ိဳးေမ့ေလာက္သည္။ ၾကက္သြန္ျဖဴဓါးပြားရိုက္၊ င႐ုတ္သီးပါးပါးလွီးၿပီး ဆီသတ္ထားသည္ကို ပုစြန္ေျခာက္ေကာင္ငယ္ေလးမ်ားႏွင့္ ေရာေဖ်ာ္ထားျခင္းပင္။ ျဖဴသည္ ခ်က္ခ်င္းလို မ်က္လုံးေလးမ်ား ၀ိုင္းသြားသည္။