တောင်တောရယ်သာ

အပိုင္း ၁၂

"ကိုကို.."

ေခၚသံသည္ အရင္အခ်ိန္မ်ားကလိုပင္။ နဖူးထက္မွ အေကာက္အတြန႔္ ဆံပင္လိပ္မ်ားေၾကာင့္ လူမွားနိုင္စရာမရွိသလို မိမိကိုယ္ကိုယုံၾကည္မႈအျပည့္ျဖစ္ေသာ အျပဳံးလက္လက္သည္လည္း ဟိုးအရင္အခ်ိန္မ်ားကလိုပင္။ ျဖစ္နိုင္ပါ့မလားဟူေသာ အေတြးႏွင့္အတူ မယုံနိုင္စြာ ေငးေၾကာင္ေနမိသည္။ တစ္သက္လုံးအတြက္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္သြားသူသည္ မ်က္စိေရွ႕မွာ။ တိုက္ဆိုင္သည္ဟု မယူဆနိုင္။

"ဟန္နီ.. မင္း.."

ႏႈတ္ခမ္းကိုပိတ္ကာ အသံကိုတိတ္ေစသည္။ ဟန္နီ ဆိုသည္မွာ တစ္ခ်ိန္က အေခၚအ‌ေ၀ၚတစ္ခု။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူ႔ေရွ႕မွာရွိေနသူသည္ ေကာင္းျမတ္နိုင္။ အခ်ိန္ေတြၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ စည္းေတြျခားခဲ့ၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းဟု သတ္မွတ္၍မရနိုင္ေတာ့သလို သူစိမ္းဟုလည္း မဆိုနိုင္ေသာအျဖစ္တစ္ခု။

"တစ္ေယာက္တည္းလား ကိုကို၊ မင္း အခ်ိန္ရတယ္ မဟုတ္လား၊ ငါနဲ႔ လိုက္ခဲ့ဦး၊ ငါ မင္းကိုေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ"

အရင္အခ်ိန္မ်ားကလိုပင္ သူ ျဖစ္ခ်င္သည္မ်ားကိုသာ ေျပာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းထက္ႏွင့္ ေမးေစ့ေအာက္နားတြင္ မရိပ္ဖယ္ထားေသာ မုတ္ဆိတ္ေမႊးမ်ားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာရင့္ေနသလိုထင္ရေသာ္လည္း ေကာင္းျမတ္နိုင္သည္ ေက်ာင္းတုန္းကလိုပင္ ႏုပ်ိဳဆဲပင္။ "ငါ မအားဘူး" ဆိုသည့္ ခပ္လြယ္လြယ္အေၾကာင္းျပခ်က္ကို သုံးကာ ႏႈတ္ဆက္စကားကိုေျပာၿပီး ေရွာင္ထြက္သြားရန္ ႀကိဳးစားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အ‌ေ၀းကိုမေရာက္လိုက္။ ဘီးတစ္လုံးခ်င္းလွိမ့္ကာ ကပ္ပါလာေသာ ကားေလးသည္ ေဆာင္းကိုေနာက္မွ ေတာက္ေလၽွာက္လိုက္လာသည္။

"မင္း အိမ္ထိ ငါ လိုက္ခဲ့မွာ ကိုကို"

"ငါတို႔ ဘာမွေျပာစရာမရွိဘူး"

"ဒါက မင္းဖက္ကေလ၊ ငါ ေျပာစရာရွိတယ္"

"ငါ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး"

မၾကားခ်င္ေတာ့တာ မဟုတ္။ မၾကားရဲေတာ့ေတာ။ ‌အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ ဒဏ္ရာရခဲ့ေသာ သူ႔ ႏွလုံးသားက မၾကင္နာသည့္ စကားမ်ားကို ထပ္မံနားေထာင္နိုင္စြမ္း မရွိေတာ့။ ခ်စ္မိၾကတာျခင္းအတူတူ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ အျပစ္ရွိသူက သူသာျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။