တောင်တောရယ်သာ

စာေရးသူ၏အမွာ

ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္ေနာ္။ ဒီ၀တၳဳကို ပညာေပးဇာတ္လမ္းလို႔ မသတ္မွတ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ပထမအခ်က္က စာဖတ္သူေတြကို အထင္မေသးလို႔ပါ။ အားလုံးမွာ အသိတရား၊ သတိတရား ရွိၿပီးသားျဖစ္လို႔ စာေရးသူက ထူးကဲ ပညာေပးရလိမ့္မယ္လို႔ လုံး၀ မေတြးမိပါဘူး။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ မျပည့္စုံေသးဘဲ တျခားဘယ္သူ႔ကိုမွ ပညာေပးနိုင္လိမ့္မယ္လို႔ မယုံၾကည္ပါဘူး။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး၊ ေဂဟစနစ္မပ်က္စီးဖို႔ လုပ္ေဆာင္မႈေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္နိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားဆဲ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ပညာေပးဖို႔ မ၀ံ့ရဲပါဘူး။

တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဆိုတဲ့ စကားပုံေလးကို လူတိုင္းမွတ္မိၾကမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ကမၻာမေကာင္းေတာ့ရင္ လူသားအားလုံးအတြက္ ေျပာင္းေျပးစရာ ေျမေနရာ မရွိပါဘူး။ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြ ရွင္သန္နိုင္တာ ကမၻာေျမတစ္ခုပဲရွိပါတယ္။ ေတာေတြ၊ ေတာင္ေတြ၊ စိမ့္စမ္းေရၾကည္၊ ေက်းငွက္သတၱ၀ါေတြနဲ႔ အံ့မၿငီးနိုင္ေလာက္တဲ့ အလွတရားေတြနဲ႔ ျပည့္စုံေနတဲ့ ဒီကမၻာေျမဟာ နတ္ျပည္နိဗၺာန္တစ္ခုပါ။

ဒီဇာတ္လမ္းကို ေရးသားေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ေျခာက္လထဲက ေနာက္ဆုံးႏွစ္လမွာ အေတာ္ေလးခက္ခဲခဲ့တယ္။ မျမင္ရတဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ပိုးမႊားေတြေၾကာင့္ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး အလူးအလဲ ဒဏ္ခံေနရခ်ိန္၊ မေရရာမႈေတြ စိုးရိမ္မႈေတြၾကားမွာ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ေရးသားဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာ ငါ လုပ္နိုင္တာ စာေရးတာပဲ။ ဒါကို လက္လႊတ္လိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး စိတ္အားတင္းခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္ ထြက္ခြင့္မရွိတဲ့အခ်ိန္ကာလမွာ တစ္ခ်ိန္က ေရာက္ခဲ့တဲ့ ကန္ႀကီးနဲ႔ ေတာေတာင္ေတြကို ျမင္ေယာင္ေရးသားတဲ့အခါမွာ မလြယ္ကူခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ၿပီး ဒီ၀တၳဳကို ထာ၀ရပုံေပ အၿပီးမွာ ထုတ္ေစခ်င္တဲ့ စာအုပ္ျဖစ္လို႔ တာ၀န္ႀကီးသလို ခံစားရတယ္။ ထာ၀ရပုံေပဟာ ေလးေလးလံလံ ဇာတ္လမ္းႀကီးတစ္ပုဒ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါလိမ့္မယ္။ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးေရးသားခဲ့သလို ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ေတြနဲ႔ စာဖတ္သူေတြကို ဖမ္းစားနိုင္ဖို႔၊ ဆြဲေဆာင္နိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို ဇာတ္လမ္းႀကီးအၿပီးမွာ ျဖစ္လာမယ့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္လို႔ ပိုခက္ခဲပါတယ္။