If you could read my mind, love. (COMPLETED)

KABANATA 33

Taimtim kong pinagmamasdan ang sarili ko sa salamin. Saka ako nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga.

Today is Richmond's birthday...

And as much as I badly wanted to be happy for today. I know to myself that I'm just being fake if I ever say that I'm happy right now.

Because I am not.

Sa tatlong araw kong pamamalagi dito sa Manila ay puro iyak at bigat ng dibdib lang ang lagi kong nararamdaman. Of course, dahil iyon kay Justin.

Kahit na ba ipagtabuyan ko siya. Hindi pa rin siya nagtanim ng galit sa akin. I thought that, if I scold him away. He'll leave me. But then... I was wrong.

Tulad nalang noong kahapon.

We we're at the hotel's restaurant para mag-dinner. And yes, I'm also avoiding Josh, Paulo, Tonyo, and Victor.

Naalala ko pa nga. Muntik nang umiyak si Victor dahil hindi ko siya pinansin noong isang araw. Akala niya kasalanan niya ang lahat. Kung bakit pati sila Josh ay nadamay rin.

But, parang nasabi na yata ni Justin sa kanila 'yung totoong rason kung bakit ko sila iniiwasan. Hindi ko lang alam kung paano niya mismo sinabi sa kanila.

Oo, alam kong masyado akong selfish para sa kanilang lima. Imagine, sila 'yung nasa tabi ko noong mga panahong malungkot ako at mag-isa.

Tapos ako pa 'yung unang umiwas sa kanila. Nang hindi man lamang nagpapaalam. Nang hindi man lamang sinasabi sa kanila ang totoong rason.

So, iyun nga. Nandito kami ngayon sa restaurant ng hotel. And nasa kalagitnaan kami ng pagkain, nang aksidenteng matapon ng waiter 'yung tubig na hawak niya sa damit ko.

"Oh my gosh!" Sharinna exclaimed "Oh no! Mitch, are you okay?"

Kitang-kita ko ang gulat sa mukha ng lahat ng kasama ko. Lalong-lalo na si Richmond.

"Hala! S-sorry po Ma'am! Pasensya na po! Uhm—kukuha nalang po ako ng tissue! P-pasenya na po talaga!" Paumanhin ng waiter sa akin. At parang natataranta pa siya.

"No! It's fine... No need!" I smiled. Na siyang ikinagulat nina Richmond and Sharinna.

Napakamot 'yung waiter sa ulo niya "Ma'am pasenya na po talaga. Hindi ko po sinasadya, medyo madulas po kasi itong tray na hawak ko..."

"I understand, no worries. Okay lang po..." Pag ngiti kong muli sa kaniya.

After noon ay umalis na rin 'yung waiter. Nakailang sorry pa talaga siya, bago siya umalis sa table namin.

"Himala! Hindi yata nagtaray ang isang dakilang Mitch Franchesca Mc-Elroy!" Saad ni Richmond noong pagkaalis ng waiter. "Kasi sa mga ganitong sitwasyon ay malamang, kanina ka pa siguro nagwala dito at gumawa ng eksena... Kamo, papatawag mo 'yung manager ng resto, papabayaran mo 'yung damit mo na nabasa..."

Napairap nalang ako dahil sa mga pinagsasasabi ni Richmond. Dahilan ng paghalakhak niya.

Though, totoo naman kasi. If I were still the old me. I would definitely burst into anger if it comes to situations like this.

But I didn't. Gaya nga kasi ng sinabi, at ng tinuro sa akin ng lima. Always choose to be kind. And that's the quote that I live by, for now.

Speaking of those five bunch. Agad na napalipad ang mga mata ko kay Justin, na siyang katabi ni Sharinna ngayon sa harapan ko.

Pansin ko na nakatingin siya sa basa kong damit. And he looks so bothered by it.

Dahilan ng pagkunot ng noo ko sa loob-looban ko. What's up?