RIVALS [Completed]

13

Zawgyi

နာရယ္ ဖုန္းကိုၾကည့္ရင္းတစ္ေယာက္တည္းေဝခြဲမရျဖစ္ေန
သည္မွာအနည္းငယ္ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။ကုတင္ေပၚမွာလွဲေန
တဲ့အေဖျဖစ္သူကိုၾကည့္ရင္း တစ္ခါေလာက္ေတာင္းဆိုၾကည့္
ဖို႔အတြက္အားတင္းလိုက္သည္။

သူမ လုပ္အားနဲ႔ဆိုရင္ အခ်ိန္ေတြေႏွာင့္ေႏွးသြားႏိုင္သည့္အတြက္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာအဆက္ျဖတ္ထားခဲ့သည့္လူ
ိတစ္ခ်ိဳ႕ကိုျပန္လည္ဆက္သြယ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။

တတီတီျမည္ေနေသာဖုန္းသံရဲ႕ေနာက္ စကားေျပာသံတို႔က
ထြက္လာခဲ့သည္။

"ေဒၚေလး...နာရယ္ပါ အာပါးေဆးရံုတင္ထားရတယ္"

သူမရဲ႕အသံကိုၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္ တစ္ဖက္ကဖုန္းေျပာသူထံ
မွရိႉက္သံတို႔ထြက္က်လာေတာ့သည္။

"ကေလးရယ္....မဆက္သြယ္တာဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိသြား
ၿပီလဲ ေဒၚေလးက သတိရေနခဲ့တာ..."

သူ႔ကိုလည္းအရင္လိုသတိရေနတုန္းပဲဆိုတဲ့အသိကိုရကာမွ
စိတ္ကိုဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းတစ္ဝိုက္မွာအရည္တစ္
ခ်ိဳ႕ရစ္သိုင္းလာေတာ့သည္။

"ေၾကာက္တယ္...အာပါးတစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာကိုေၾကာက္တယ္ သမီးကိုကူညီပါေနာ္ ေဒၚေလး..."

"ဒီလိုေတြေျပာစရာလိုလို႔လားကေလးရဲ႕ မိသားစုေတြပဲဟာ
ေဒၚေလးကျဖစ္ခ်င္တာအကုန္လုပ္ေပးမွာေပါ့...."

ေက်းဇူးတင္စိတ္ေတြနဲ႔အတူ အေတြးအခ်ိဳ႕ကပက္သက္မႈေတြကိုတစ္ခန္းရပ္ခဲ့တဲ့အတိတ္ေန႔ရက္တစ္ခ်ိဳ႕ဆီသို႔....

"နာရယ့္ကိုက်မတို႔ေမြးစားမယ္ အစ္ကိုႀကီး"

အေမႏွလံုးေဖာက္ၿပီးဆံုးသြားတယ္ဆိုတဲ့သတင္းၾကားၾကား
ခ်င္း ေဒၚေလးတို႔မိသားစုကအေျပးလာခဲ့​ေသာ္လည္းႀကိဳဆို
ေနတဲ့သူမ႐ွိေပ။

အေမြျဖတ္ထားခဲ့တဲ့အေမ့ကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့ သူ႔ညီမေလးက
အျမဲတမ္းလာလာေတြ႔ေနၾကဆိုတာကို အရင္တည္းကနာရယ္
သတိထားမိေနခဲ့သည္။

ေမြးစားမယ္ဆိုတဲ့စကားေျပာမယ္ဆိုတာကိုႀကိဳသိေနသလိုပင္ အာပါးကနာရယ္ကိုသူ့အေနာက္ကိုပို႔လိုက္သည္။