Hyunsuk, yine eskisi gibi benimle uyanırken ne bir açıklama yapıyor bana ne de başka bir şey. Gittim diyor fakat yok bir sebebi ya da var bilmiyorum ben.
Umursayacak hâlde değilim bir kere, gözümü kapattığımda onu görüyorum diye günlerce uyumak isterken o olmadan uyuyamadığım için düştüğüm acınası hâlleri bir tek ben biliyorum çünkü. Şimdi dönmüşken neden döndün diyemem, git diyemem, neden gittin hiç diyemem. Bana sadece var oluşu ile mutlu olmak, yanımda olduğu için saatlerce ona sarılmak kalır. Kollarımı teninden uzaklaştırınca vuran rüzgara ağlamaktan başka bir şey yapamam ben ama şimdi, her şeyi geride bırakıyor ve yalnızca sana odaklanıyorum. Şimdi önümde oturmuşsun, ellerim kızıl biraz çünkü boyuyoruz seni şu hep istediğin renge. Neden boyamadın diyorum, saçlarıma senden başka el değmesin diyorsun. Saçlarımı seviyorum, nefret etmeyeyim onlardan diyorsun. Bak, iki cümlene affettim seni. Gerçi hiç kızmamıştım ki.
Sen geliyorsun, arıyorsun beni, arıyorum ve sanırım buldun beni, buldum kendimi.
final.
