𝒀𝒐𝒖 𝒉𝒂𝒗𝒆 𝒕𝒉𝒆 𝑴𝒂𝒈𝒊𝒄//𝑫.𝑴

Κεφάλαιο 21

Στην διαδρομή για το γραφείο δεν μιλούσαμε καθόλου. Όταν φτάσαμε από το γραφείο βγήκε η Ερμιόνη. Μα πως αφού πριν από 5 λεπτά ήμασταν μαζί στην τραπεζαρία. Τέλος πάντων θα μάθω που θα πάει.

-Mudblood, μόλις το είπε αυτό ο Malfoy η Ερμιόνη βούρκωσε. Δεν περίμενα δευτερόλεπτο τον πλησίασα τον κοίταξα θυμωμένη μέσα στα μάτια του και φλατσ του ήρθε ένα χαστούκι που θα το θυμάται για όλη του την ζωή. Μόλις έγινε αυτό εκείνος έβγαλε ένα μικρό επιφώνημα πόνου και έπιασε το μάγουλο του και όλοι όσοι μας είχαν δει μαζί με την Ερμιόνη ξαφνιάστηκαν, αν και η Ερμιόνη γέλασε και λίγο.

-Πως τολμάς μικρή ηλιθια, δεν νευρίασα για το ότι με είπε ηλιθια αλλά για το "μικρή" έτσι με φώναζαν για να με ειρωνευτουν από τότε που ήμουν 6 επειδή από τότε έκανα τσαμπουκά και ανακατευομουν παντού και τους απειλούσα πως θα τους χτυπήσω. Αυτοί πάντοτε γελούσαν μόλις τα έλεγα αυτά όμως εγώ πάντοτε τους έκοβα το γελάκι.

-Μην με ξαναπείς μικρή κατάλαβες

Τότε ένα στραβό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του και άρχισε να γελάει.

-Για δες βρικαμε το αδύναμο σημείο της Πότερ. Για λέγε τι θα μου κάνεις μικρή.

Την τελευταία λέξη την τόνισε ιδιαίτερα. Όμως ο τρόπος που το είπε και οι συγκεκριμένες λέξεις τις έχω ακούσει και από κάποιον άλλο. Έναν άντρα που ακόμα στοιχειώνει τους εφιάλτες μου. Και φυσικά αυτός ο άντρας ήταν εκείνος που με κινηγουσε την ημέρα που πήγα στο Αζκαμπαν.

-Τελευταία ευκαιρία Malfoy μην με ξαναπείς μικρή κατάλαβες.

-Ό,τι πεις μικρή, το τόνισε με έναν τόσο ειρωνικό τόνο που με νευρίασε τόσο πολύ. Το ποτήρι ξεχυλησε. Έβγαλα κατευθείαν το ραβδί μου και το έβαλα στον λαιμό του. Το πιεζα και αυτός πήγαινε όλο και πιο πίσω μέχρι που ακούμπησε τον τοίχο και πίεσα πιο πολύ το ραβδί μου τον είδα να κάνει και καλά πως παρακαλάει και να κλαίει. Έβγαλα το ραβδί μου και του είπα.

-Δεν αξίζει να χαλάσω την δύναμη μου για κάποιον σαν εσένα.

-Ναι δεν το νομίζω. Απλός δειλιάζεις. Για δες εγώ δεν δειλίαζω.

Έβγαλε το ραβδί του και το ετεινε προς την Ερμιόνη και είπε ένα ξόρκι που δεν το είχα ακούσει ξανά. Λογικά θα το είχαν διδαχτεί από τα άλλα χρόνια. Μπήκα μπροστά από την Ερμιόνη και φώναξα.

-Expecto patronam!!

Μια γαλάζια ασπίδα εμφανίστηκε μπροστά μου και πέταξε το ξόρκι πίσω στον Malfoy. Εκείνος έπεσε πάνω σε έναν τοίχο. Εκείνη την στιγμή παραξενευτικα πως γίνεται να έφτιαξα προστάτη καλά έστω την ασπίδα του χωρίς να σκεφτώ ευτυχισμένες αναμνήσεις. Είχα χαθεί στις σκέψεις μου όσο κοιτούσα τον Malfoy ο οποίος είχε λιποθυμήσει.
Αυτό ήταν το μόνο που θυμάμαι και μετά όλα μαύρα άκουσα πάλι κάποιον να φωνάζει το όνομα μου. Όμως είχα πέσει ήδη κάτω.