နေ့ခင်း အတန်းချိန်တွေတက်ပြီးနောက် Ray
ကျောင်းရှေ့သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။မနက်က Eric လိုက်ပို့တာမို့ သူ့မှာ ကားမပါ။
ကျောင်းရှေ့၌ အကြိုလာမဲ့ကားကို ရပ်စောင့်နေစဥ် လေးမီတာခန့် အကွာအဝေးရှိ မှတ်တိုင်နားတွင် ရစ်သီရစ်သီ လုပ်နေသော လူတစ်ယောက်ကို သူမြင်၏။
မျက်နှာကို လူမမြင် သူမမြင်အောင် ငိုက်ချ ကွယ်ဝှက်နေပုံက သံသယဖြစ်စရာ။
အကြည့်ချင်းသွားဆုံတဲ့အချိန်မှာ Ray လွယ်အိတ်ကြိုးကို တင်းတင်းဆုပ်လိုက်မိသည်။
ဘယ်သူမှ သတိမထားမိခင် ခြေလှမ်းကျဲတွေနဲ့ သူ လူရှင်းသည့် လမ်းကြားထဲ ဦးတည်လိုက်တော့ ထင်ထားသလိုပဲ နောက်က လိုက်လာသည့် လူ။
"Son"
ဘယ်လို အဆက်အသွယ်တွေနဲ့ ဒီအထိ ရောက်လာခဲ့သလဲ မသိပေမဲ့ မျက်နှာကို သေချာ မြင်မြင်ရချင်း Ray တင်္ဒဂတော့ ဆွံ့အသွားခဲ့ရ၏။
"အဖေ မင်းကို တွေ့ချင်လို့"
မနေ့ညက မြင်ခဲ့တာလည်း တကယ်ပဲ။
"ကျွန်တော်က မတွေ့ချင်ဘူး!"
တိတ်ဆိတ်တဲ့ လမ်းကြားလေးထဲ သူ့အသံက အနည်းငယ် ကျယ်လောင်သွား၍ Ray ပါတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ချက် အကဲခတ်ကြည့်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတိနဲ့ ပြန်ထိန်းရသည်။
"သွားတော့"
ဘာကြောင့် အပြစ်တွေ ထပ်ကျူးလွန်ရသလဲလို့ မမေးချင်တော့ပါ။
"မင်းရဲ့မေမေကို မတော်တဆ သတ်မိ..."
"တော်ပါတော့!"
အဲ့ဒီ မတော်တဆ ဆိုတဲ့ စကားကို Ray အမုန်းဆုံးဖြစ်သည်။လက်သီးတစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ရင်း အံကျိတ်မိတော့ နှုတ်ခမ်းအတွင်းသားမှာ ငံကျိကျိ။စိတ်နာရတဲ့ကြားက သူ ထိတ်လန့်နေရသေးပြန်သည်။
"ဟုတ်ပါတယ် Daddy ရဲ့ အမှားတွေပါ...ခွင့်လွှတ်ဖို့ မထိုက်တန်မှန်း သိပေမဲ့ တောင်းပန်မှုကို လက်ခံပေးပါ"
ပြင်ဆင်လို့ မရသော အမှားတွေ ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ဒီလူက သူ့ရဲ့မွေးဖခင်ဆိုတာကတော့ အမှန်တရားပင်။
