နောက်တစ်ရက်တွင် တိုက်ပွဲက ပို၍ အခြေအနေ တင်းမာလာခဲ့သည်။တစ်ခါတစ်ရံ ဗုံးသံ သေနတ်သံတွေကို အတိုင်းသား ကြားရ၏။ညမထွက်ရ အမိန့်ထုတ်ထားသည့်အပြင် နေ့ဖက်ဆိုလည်း ငြိမ်သက်လျက်ရှိသည်။Ray အေးဆေး မနေနိုင်တော့ပေ။သူ ဒီမြို့ထဲက ထွက်မှ ဖြစ်မည်။Eric က Noah ကို သူ့ဆီ လွှတ်ရန် စိုင်းပြင်းနေသဖြင့် အန္တရာယ်ကင်းကြောင်းပြောပြီး တားထားရသည်။သူ Noah တို့ကို ဒုက္ခထပ်မပေးချင်။သူ့အစီအစဥ်နှင့်သူ US ကို ပြန်ဖို့ တွေးထားသည်။ခုလို တစ်ခုခု ဖြစ်တိုင်းလိုက်ကာကွယ်နေရလျှင် နောက်ဆို Eric သူ့အား စိတ်ချတော့မည်မဟုတ်။တစ်ယောက်
တည်း သွားလာခွင့်လည်း ပြုတော့မည် မဟုတ်။
ညနေခင်း လေးနာရီ။
Ray အိပ်ရာပေါ် လှိမ့်နေရာမှ ထလိုက်သည်။
T-shirt ပေါ်တွင် Jean Jacket တစ်ထည်ထပ်ဝတ်ပြီး သူ Hotel ခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့၏။ညနေခင်းရဲ့ အေးစိမ့်သော လေထုက သူ့ဆံပင် ကောက်ကောက်တွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း တိုးဝှေ့နေသည်။နဖူးရှေ့ ဝဲကျလာသော ဆံစတွေကြောင့် ခေါင်းတစ်ချက် ခါလိုက်ရင်း အပေါ်ဝတ်အင်္ကျီရဲ့အတွင်းဖက် အိတ်ကပ်ထဲမှ စီးကရက်ဗူးနဲ့ မီးခြစ်ကို ထုတ်လိုက်သည်။လေတိုက်နေသဖြင့် ဆေးလိပ် မီးညှိရသည်ပင် အဆင်မပြေ။တစ်ရှိုက်ဖွာတိုင်း မီးစာ လွှင့်သည်။စီးကရက် တစ်လိပ်က ခဏလေးအတွင်း ကုန်၏။စီးကရက်ကို လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်က သူ စသောက်ဖူးတာ ဖြစ်သည်။Eric နဲ့ Noah ရှေ့မှာတော့ မသောက်ရ။Eric ကိုတော့ ကိုယ့်ရဲ့အုပ်ထိန်းသူမို့ လေးစားမှုထားခြင်း ဖြစ်ပြီး Noah ကတော့ သူ့လက်ထဲမှာ စီးကရက်မြင်တာနဲ့ ဆွဲယူသွားတတ်၍ ဖြစ်သည်။
အနီးအနားက Bar တစ်ခုထဲ ဝင်မည့်Ray ရဲ့ ခြေလှမ်းတွေက လူတစ်ယောက်ကို မြင်တော့ ဦးတည်ရာ ပြောင်းသွား၏။
"Yan"
နာမည် အပြည့်အစုံကို သိပေမဲ့ နှုတ်က "ယံ" တစ်လုံးတည်းသာ ထွက်သည်။
Yan က ရှမ်းစားသောက်ဆိုင် ရှေ့တွင် အသက် ၅၀ အရွယ် ဦးလေးကြီးတစ်ယောက်နှင့် စကားရပ်ပြောနေတာဖြစ်သည်။
အချင်းချင်း နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် ကားရပ်ထားရာ သို့ လျှောက်လာသော Yan။
