"ဆရာသော်ရေ... ကျွန်တော်တို့ သွားသောက်မလို့...လိုက်ဦးမလား"
"အားနာပါတယ်...ကျွန်တော် အလုပ်ရှိသေးလို့ပါ"
Thesis အတူလုပ်ရင်း ခင်မင်တဲ့ မိတ်ဆွေ တွေကို နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် သူ ကျောင်းမှ ပြန်လာခဲ့သည်။ ညနေစောင်းဖြစ်၍ နေရောင်ခြည် အားလျော့သွားကာ အအေးဓါတ် ကဲလို့နေ၏။ ကုတ်အင်္ကျီရှည် အိတ်ထောင်တွေထဲ လက်လျှိုရင်း ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ နှင်းမှုန်
မှုန် လေးတွေလွှင့်ဝဲလျက် ရှိသည်။
Platform ပေါ် ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်ခဲ့မိသည်မှာ သူ တိုက်ခန်းကို ပြန်ရောက်တော့ မှောင်နေလေပြီ။ ညစာစား၊ ရေချိုးပြီးသည့်အခါ သူ စာကြည့်စားပွဲတွင် ထိုင်လိုက်၏။ ဒီနေ့ လုပ်ခဲ့သည့် Test မှ ထွက်လာသည့် Data တွေကို ပြန်စစ်ရန် ဖြစ်သည်။ Results ကို စိတ်တိုင်းမကျသဖြင့် တစ်ကြော့ ပြန်လုပ်ဖို့ ဘယ် Method နဲ့ သင့်တော်မလဲ လေ့လာရှာဖွေရင်း အချိန်က ည 10 နာရီကျော်သွား
၏။ အိမ်ကနေ ဖုန်းဝင်လာတော့မှ သူ ထိုင်ခုံမှ ထလိုက်သည်။
"ဖွားဖွား နေကောင်းလား နန်းခ"
"ကောင်းပါတယ်...ဒါပေမဲ့ ခုတလော စိုင်းခကို ခဏခဏ မေးတယ်"
လူတိုင်းမှာ နာကျင်စရာ အတိတ်တချို့တော့ ရှိစမြဲပေ။ သော်ခယံမှာလည်း ရှိပါသည်။ သူ့ညီအငယ်ဆုံး စိုင်းခရဲ့အကြောင်း ပြန်တွေးမိတိုင်း စိတ်နှလုံးသားတို့ ကြေကွဲရပါ၏။
မေမေက မွေးရာပါ ရောဂါသည် စိုင်းခကို ပိုးမွေးသလို မွေးခဲ့ရသည်။ သားအကြီးဆုံး သူ
ကလည်း မိန်းကလေးဖြစ်တဲ့ ညီမလေးနန်းခ
ထက်ပင် စိုင်းခကို ပိုယုယခဲ့ပါသည်။
လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ့်နှစ်နှစ်ခန့်က အဖြစ်အပျက်ကို
သူ ယခုထိတိုင်မမေ့သေး။
သူက ဆယ်တန်းကျောင်းသား ၊ နန်းခက အလယ်တန်း၊ စိုင်းခကတော့ မူလတန်းအရွယ်လေး။
အစ်ကိုကြီး တစ်ယောက်အနေဖြင့် ညီငယ် ၊ ညီမငယ်တွေကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ရမည့်
ဝာာဝန် သူ့မှာရှိသည်။
သွက်လက်ချက်ချာသည့် နန်းခအတွက် သိပ်စိတ်ပူစရာ မရှိပေမဲ့ ထိလွယ်ရှလွယ် စိုင်းခကိုမူ အမြဲ ဂရုစိုက်နေမှရ၏။
