2. Kitap iptal edildi. Burdan devam edecek!!!
Vote vermeyi unutmayın :)
Keyifli okumalar --
••••
Ekin'den
Siz hiç katil oldunuz mu?
Ben defalarca kez oldum. Masum insanları öldürdüm. Kanları için gözümü kırpmadan canice insanları katlettim.
Pekâla..
Siz hiç aşık oldunuz mu?
Ah evet. Bende oldum. Katil olduğum gibi aşıkta oldum ve sonuç..
Bir vampirin duygusuz olduğuna inandırmıştım kendimi. Babam gibi olmayacaktım, sevdiğim kadın için masum bir insanı öldürmeyecektim. Asla!
Ama ben daha kötüsünü yaptım. Sevdiğim kadının kanını son damlasına kadar çektim damarlarından.
İşin en kötü yanı ise son nefesinde bile "Ekin." diyordu. "Üzülme ben mutlu olacağım." demişti ayrıca.
Siktir et beni İzgi kendini düşün ölüyorsun' diyemedim tabiki. Kendimi kaybetmiştim o sıra.
Gözleri son nefesini verirken hâla gözlerime kenetliydi. Bana aşıktı. Ve ben onu öldürmüştüm.
"Benden uzak dur demiştim geveze."
Sesim boş depoda yankılanırken iki ay önce İzgi'nin cansız bedeninin yattığı yere bakıyordum. Beton kurumuş kanla örtülmüştü. Ve en kötüsü kendime geldiğimde alışık olduğum parlak mavi gözler bakmıyordu bana. Soluk renk bir çift mavi göz ve bembeyaz beden karşımdaydı. İzgi gibiydi ama sanki değildi. Keşke olmasaydı da.
Söylediğim gibi ben katildim. Fakat öldürdüğüm insanlardan Sadece bir tanesi içimi böyle acıtmıştı.
"İnsan içine çık artık."
Ve işte Çağrı'nın iki aydır söylediği tek cümle buydu. Dışarı çıkmamı istiyordu. Sanki dışarı çıktığımda siktiğimin acısı geçecekti.
İzgi'nin bedenini babam almıştı önümden. Yaklaşık yarım saat cansız bedenine sarılmıştım. Isıtmaya çalışmıştım.
Utandığında pembeleşen teni morarıyordu dakikalar geçtikce.
Ve çok merak ettiğim 'vampirler ağlar mı?' Sorusunun cevabını öğrenmiştim. Evet vampirler ağlayabiliyordu. Şoku atlattığım an hıçkırarak ağlamıştım.
Ne erkeklik gururu ne de vampirlik tanımıştım ozaman.
Yüzüme çarpan güneş ışığı irkilmeme sebep olurken başımı hızla kapıya çevirdim.
Ve evet hâlâ İzgi gelecek umudu vardı içimde. Aptalım.
"Çağrı kapat şu kapıyı sikerim elini."
Çağrı kapıya yaslanmış ifadesiz yüzüyle beni izliyordu.
"Böyle yaptığında geri dönmeyecek Ekin."
"Dönmeyecek." dedim kurumuş kana bakarak. Çağrı kan lekesini çıkartmak istemişti ancak ona sağlam bir yumruk attığımda susmuştu.
"Onu öldürmedim Ekin yapma kendine bunu."
Başımı çevirip Çağrı'yı süzdüğümde moraran göz altları dikkatimi çekmişti.
"Kanını emdim Çağrı. Hemde tükenene kadar."
Çağrı onaylamaz bakışlarını gözlerime kilitlediğinde ona el hareketi çekmemek için iç güdülerimle savaşıyordum. Çağrı tekrar konuştuğunda elimi soğuk betonda gezdirdim.
"Seni görmek isteyen biri var Ekin"
Gözlerimi devirip "o avcıyla görüşmeyeceğim." dedim.
Başımızda yeni bir avcı vardı. Derdi sanırım babamı bulmaktı.
Kadın çok cırlak birşeydi. Hatta ilk gördüğümde çingene olduğunu düşünmüştüm. Baş belası.
Başımın yanında iki adet topuklu ayakkabı görmemle içten sövmeye başlamıştım.
Bu kız hiç pes etmez mi?
Yedi aydır her hafta uğrayıp başımda konuşur sonra defolur giderdi. Dinlemiyordum ve cevap vermiyordum ama susmuyordu.
"Evet bugünde aynı şeyleri söyleyip gideceğim vantuz. Dinlesen iyi olur. Pes etmem."
Sesi kulağıma girdiği an sinirlerim tepeme çıkmıştı. Kızın yüzüne sadece bir kez bakmıştım ama o sıralar herkeste İzgi'nin mükemmel yüzünü görüyordum.
Yaşadığı zaman kıymetini bilememiştim. Yüzüne doya doya bakamamıştım çünkü hislerimden korkuyordum.
Her yakınlaşmamızda deli gibi çırpınan kalbini özlemiştim. Ona sarılmayı, saçlarının kokusunu özlemiştim. Uyuduğunda evine girip onu gizlice izlemeyi özlemiştim.
Onun var olduğunu bilmeyi özlemiştim.
"Beni dinlemiyorsun." diye cırladığında avcı kıza döndüm. Esmerdi. Oldukca esmer. Düzgün bir fiziği ve tatlı bir yüzü vardı.
Ama kesinlikle bir İzgi etmezdi. Kimse İzgi olamazdı.
"Konuş ve git. Dinlemek zorunda değilim."
Cırtlak sesini duymak istemiyordum.Konuşması işime yaramazdı zaten İzgi geri dönmeyecekti.
"İzgi ölmemiş olabilir diyorum."
-------------
Sizce devam etmeli miyim?
Ekin ve İzgi hakkında ne düşünüyorsunuz?
