eğer gökyüzü ellerimde kulaç atıyorsa

*birinci kısa mektup

Kollarımda ezilip küçülmüş bir bebek yoktu, ama bir cami avlusundaydım. Kucağımdaki olmayan bebeğin hıçkırıkları kulaklarımı yırtıyordu Amir. Ölmeyi yeğlediğim herhangi bir gündü işte, nasıl sona ereceğini bilmediğim bir hikayeyi yazmaya başlamıştım ve sonunda ben ölüyordum.

Asıl karakter ben olmadığım için sorun yoktu, "mutlu sonlar" gişesinde rekor kıracaktı bu film. Asıl karakter kimdi Amir? 
Sen mi, ben mi yoksa bu ölüm arzusu mu?