eğer gökyüzü ellerimde kulaç atıyorsa

*beşinci suçsuz mektup

Amir, gecenin iki buçuğu ve ben elimde kalem, yine sana diye başlayan bir mektupta kendime kendimi anlatıyorum. Babam ve annem kavga edip boşanmak istediği için düğünümü erteledik, onları suçlamıyorum. 

Ne zaman onlara baksam, böyle bir zıtlıktan doğan bir güneş olduğumu fark edip ay olmak için çabalardım. Artık bir güneş olduğumu kabul ediyorum Amir. Annem bana babamın yanlış bir seçim olmadığını ancak bu ilişkinin ömrünün ancak bu kadar olduğunu söyledi. Bazı insanlar bazı insanların kaderlerine ömürlük yazılmamıştır Amir. Sen de öyleydin benim hayatımda. Ben de öyleydim senin hayatında.

Başlarda en çok seni suçladım. Ailenin istemeyeceği derecede kötü bir kız değildim ama bana, annenin ısrarlarının beni bırakmanı gerektirdiğini söylediğinde ben kötü bir kız oldum Amir. Küfürler ve beddualar yağdırdım varlığına. İsyan ettiğim sen değildin, ama seni karaladım geçmişim boyunca. Aklıma bizimle ilgili ne zaman bir anı dolsa senden şikayet ettim, suçu hep sana yükledim.

Ama ortada bir suç yoktu Amir. Ben bir güneş olarak doğmuştum ve sen bir aydın. Işığını benden aldığını söylerdin, ama işe bak uzayda en az benim kadar büyük milyonlarca yıldız vardı. Sen kendine bir dünya aradığını söylerdin. Ben dünyaya da yetmeye çalışan biriydim Amir, kendimi çok çabuk tükettim.

Senin gece, benim gündüz ortaya çıktığımız bu gökyüzünde, kendimize aydınlatacak ve aydınlanacak başka gezegenler ve yıldızlar bulmaya çalışmamız yine kaderdi Amir.