For Zawgyi
လမ္းခြဲၾကရေအာင္...
သူ႔စကားအဆံုးမွာ Namjoonကဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္တယ္..။တကယ္ရူးသြပ္ေပါက္ကြဲေနတဲ့လူတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး...
ထို႔ေနာက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားကာ ရယ္သံေတြလဲရပ္သြားသည္။ ေဝဝါးေနတဲ့သူ႔ျမင္ကြင္းေတျြပန္ၾကည္လင္လာေတာ့ Namjoonကသူ႔ပုခံုးေပၚမ်က္ႏွာအပ္လ်ွက္ ရပ္ေနသည္။
ထိလိုက္သည္ႏွင့္ၿပိဳလဲက်သြားေတာ့မၫ့္ႏွယ္..
သူလဲဒီအေနအထားနဲ႔ပဲ ေျခေထာက္ေတြထံုက်ဉ္လာတဲ့အထိေနေနမိသည္။ ခနၾကာမွ
"Namjoon "
"အင္း"
အသံရွည္စြဲထူးသံက ေဒါသမပါ
အေမးမရိွ ဒါကပင္သူ႔ကိုရင္နာေစသည္။
" ငါသိပ္ေပ်ာ့ညံ့တယ္လို႔ ေတြးေနလား? မင္းနဲ႔အတူတူဆိုတဲ့ အေတြးေတြကိုငါအခ်ိန္တိုင္းေတြးခဲ့တာပဲ...ဒါေပမဲ့ အေမကငါ့ကိုေတာင္းပန္တယ္...ငါ့ကိုမဆူမရိုက္ပဲနဲ႔ေတာင္းပန္ေနတယ္Namjoonရာ..ငါ ငါ "
"ေတာ္ေတာ့.."
ထိုလူသားက ေလာင္ၿမိဳက္ေနေသာသူ႔စိတ္ကို နားလည္သၫ့္အလား ေက်ာကိုခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးလာသည္။
" ခက္ခဲခဲ့မွာပဲ.."
Namjoonကသူ႔ႏွဖူးေပၚကဆံပင္ေတြကိုသပ္တင္ေပးၿပီး ဖိကပ္နမ္းသည္။ လမ္းမီးေရာင္ေအာက္ကမ်က္၀န္းၾကည္ေတြကလက္ခနဲ..
" ငါ့ေကာင္ေလးက သိပ္သတၲိရိွတဲ့လူပါ "
ရင္ထဲကမြန္းနစ္လာသည္တို႔ကို ဘယ္လိုဖြင့္ထုတ္ရမည္မွန္း SeokJinမသိေတာ့..
ငိုလိုက္ရင္ေပါ့သြားမလား စိတ္ကူးေပမဲ့ မ်က္ရည္ကမထြက္ တကယ္ရယ္ဖို႔ေကာင္းသည္။
" အဲ့စကားေတြအစား မင္းစိတ္ေက်နပ္တဲ့အထိ လက္သီးနဲ႔ထိုးခံလိုက္ရတာမွ ေျဖသာပါအံုးမယ္"
ရယ္ခ်င္စိတ္မရိွေပမဲ့ သူ႔အသံကရယ္သံစြက္သြားသည္။ Namjoonကလဲ ဘယ္လိုေတြးသည္ရယ္မသိ လိုက္ရယ္သည္။
ေနြရနံ ့ကိုသယ္ေဆာင္လာတဲ့ေလေျပၫွင္းေတြက ရင္ထဲထိမေအးျမေစတာေတာ့ အမွန္...
လြင့္ပါလာတဲ့ ပန္းရနံ႔ေတြကလဲ မေမႊးပ်ံ ့ေတာ့တာအမွန္...
