ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ SeokJin စူပါမားကတ္မွ မုန႔္မ်ိဳးစံု၀ယ္လာၿပီး Namjoonတိုက္ခန္းဆီသို႔သြားဖို႔ျပင္သည္။
တစ္ေနကုန္သာေနေသာ္လည္း သူတို႔အတြက္ဘာမွေထြေထြထူးထူးလုပ္စရာမရိွ။
ဆိုဖာေပၚတြင္ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲကာ မုန႔္ေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုစားရင္း အခ်ိန္ကုန္သြားတာမ်ား၏။
Namjoonကေတာ့ စိတ္ပါရင္ သူၾကၫ့္ေသာရုပ္ရွင္ကိုေဘးကလိုက္ၾကၫ့္ေပးတတ္သည္။
ထို႔ေနာက္ ၀ရန္တာသို့သြားကာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို စိတ္ပါ၀င္စားစြာဆြဲေနတတ္သည္ ။
"Namjoonေရ"
SeokJinအသံတစ္ခ်က္ျပ ုကာ မုန႔္ေတြကို ထမင္းစားခန္းထဲရိွစားပြဲေပၚသြားတင္လိုက္သည္။
Namjoonက ဆြယ္တာပါးပါးတစ္ထည္ႏွင့္၀ရန္တာဘက္ထြက္ရပ္ေနပံုရသည္။ မွန္ခ်ပ္ေတြပိတ္ထားတာမို႔ သူလာသည္ကိုသိပံုမရ။
SeokJinအနားကပ္သြားလိုက္ကာ မွန္ခ်ပ္ေလးအားတံခါးေခါက္သလိုေခါက္လိုက္သည္။
အပိုေတြေျပာသည္ပဲဆိုဆို ထိုဦးေခါင္းေလးခပ္ျဖည္းျဖည္းလွၫ့္လာသည္ကိုျမင္ရတာကပင္ ရင္ခုန္ဖြယ္ေကာင္းေနသည္။
သူ႔ကိုျမင္ေတာ့Namjoonမ်က္ႏွာကၿပံဳးသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ၾကားထဲကစီးကရက္ကိုေခ်ကာ အမိႈက္ပံုးထဲထၫ့္လိုက္ရင္း အိမ္ထဲသို႔ျပန္၀င္လာ၏။
" လာျပန္ၿပီလား "
ေျပာပံုကမသိရင္ သူကပဲ မလာပဲမေနႏိုင္အတင္းလာသလိုပံုစံႏွင့္။
တမင္စိတ္တိုေအာင္စေနမွန္းသိတာေၾကာင့္ SeokJinလည္ပင္းကမာဖလာေလးကိုခြၽတ္ကာသာ တန္းေလးတြင္လွမ္းခ်ိတ္လိုက္သည္။
"အား ေအးလိုက္တာ"
စိမ့္တတ္လာေသာခ်မ္းေအးမႈေၾကာင့္Seokjinလက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကိုပြတ္သပ္ကာ ခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္ ဆိုဖာေပၚထိုင္လိုက္သည္။
Namjoonကေတာ့မီးဖိုခန္းထဲ၀င္သြားကာ ခနအၾကာ ေကာ္ဖီခြက္ေလးတစ္ခြက္ကိုင္ရင္းျပန္ထြက္လာသည္။
"ေက်းဇူး"
ထိုစကားအတြက္သူျပန္ရတာက ေအးစက္စက္အၾကၫ့္တစ္ခ်က္။Namjoonကအဲ့လိုေျပာတာကိုလံုး၀မႀကိဳက္တာသိေသာ္လည္း ရိုက်ိဳးေနေသာပါးစပ္ကအလိုလိုထြက္မိေနေတာ့ခက္သည္။
