Capitulo 33

1.2K 118 5
                                    


Maratón 4/?


3:20 AM.

Es de madrugada y aún no puedo dormir, hay algo que me tiene inquieto... Y todo es culpa de Taehyung. Quizá un vaso de agua me ayude.

Con mucho cuidado y sin hacer ruido salí de mi habitación y baje las escaleras, iba rumbo a la cocina cuando algo me detuvo sorpresivamente.

— ¿¡Pero que demonios!?.– sobe con dolor mi mejilla derecha. Un muy fuerte golpe había impactado en mi cara.

— ¿Jungkook?... Oh dios ¡Jungkook!.– exclamó Taehyung bastante alarmado.– lo siento mucho, ¿te pegue muy fuerte?.– preguntó preocupado mientras acunaba delicadamente mis mejillas con sus manos.

¿Que si me dolió? ¡Casi me reseteas!

No, para nada.– sonreí.

— ¿Estás seguro?.– se acercó más a mi y con la poca luz que se colaba por las ventanas examinó con detalle mi rostro. De seguro tengo la mejilla roja.

— Si, seguro, no me dolió.– volví a sonreír, un poco nervioso me aleje de él y rasque suavemente mi nuca.– ¿Tampoco puedes dormir?.

— Ah... No.– dijo cabizbajo.

— Tienes miedo ¿Cierto?.– arqueé mi ceja con burla.

— ¿Qué?, ¡Por supuesto que no!.

— Si, ajá... ¡Mira!.– señale.– ¡alguien se está asomando por la ventana!.– menti reprimiendo una carcajada y en cambio fingí  sentir miedo.

— ¿!Dónde!?.– rápidamente se escondió tras de mi, dirigió su vista hacia la ventana y una vez se cercioró de que no había nada ni nadie, me dedico una mirada asesina y un golpe en el brazo.– muy gracioso kook.– expreso con evidente sarcasmo.

— Oye, no es mi culpa que seas tan miedoso.– me alce de hombros.

— Ni is mi cilpi qui siis tin midisi.– me imitó con burla.– no soy miedoso, es solo que nadie me dijo que la película que escogí era de terror.– se cruzó de brazos.

— ¿Entonces le estás hechando la culpa a la película?.– me rei y adopte la misma posición de Taehyung.

— Por supuesto.– respondió con total seguridad.

— Que infantil.– rodé los ojos y sonreí.

— ¿Qué?, No me digas que a ti no te dió miedo.– inquirió de manera retadora.

Cómo te digo que precisamente por eso no puedo dormir. ¿No podías haber escogido una de comedia?.

Claro que no, ni siquiera daba tanto miedo.

— ¿A no?, Entonces dime porque no puedes dormir.– hizo una mueca y empujó su mejilla interna con su lengua causandomé nervios.

— Po-porque... Estaba ¿pensando?... Si eso, estaba pensando.

— Ajá, y... precisamente en que pensabas?.–

¿Por que eres tan preguntón?. Pero ni creas que admitiré que si tengo algo de miedo.

En que mañana tenemos que ir a trabajar, y que sería mejor ir a dormir de una vez.– respondí con una sonrisa falsa, dispuesto a irme nuevamente a mi habitación comencé a alejarme de Kim.

Iba a medias escaleras cuando jalarón la orilla de mi playera, era Kim quien mantenía una expresión como de cachorro regañado y con la cabeza gacha.

— Yo no puedo dormir...– me miró con ojos de cachorro esperando a que le dé una solución.

— No planeo desvelarme toda la noche.– arrugue la nariz.

— Está bien, entiendo.– asintió con la mirada baja.

Soltó el borde de mi playera y subió las escaleras. Cuando tan solo estaba a tres escalones delante de mi lo alcance y sostuve su brazo.

— Sin embargo... Puedes venir a dormir conmigo.– ofrecí algo penoso.

— ¿De verdad?.– sus ojitos se iluminaron y yo solo asentí.– ¿No te será incómodo?.

— Para nada, somos amigos después de todo.– sonreí.– Entonces... ¿Vienes?.– asintió sonriente.

Una vez ya recostados en la cama nos dimos la espalda y es que aunque los dos tengamos miedo; con el simple hecho de saber que estamos juntos sabemos que nos cuidamos entre sí, y al menos a mí eso me trae tranquilidad.




















Espero les estén gustando los capítulos
(人 •͈ᴗ•͈)

Gracias por leer 💕

Gracias por leer 💕

Oops! Această imagine nu respectă Ghidul de Conținut. Pentru a continua publicarea, te rugăm să înlături imaginea sau să încarci o altă imagine.

Oops! Această imagine nu respectă Ghidul de Conținut. Pentru a continua publicarea, te rugăm să înlături imaginea sau să încarci o altă imagine.
Señor KimUnde poveștirile trăiesc. Descoperă acum