"Zaman önüne kattığı her şeyi süpürür. Geride iz kalır. Ömür dediğimiz şey işte bu arkada kalan hatıralardır..."
*MUSTAFA KUTLU
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
***
Günümüz-İzmir
"Bu dağın bir masalı vardır.
Şeytan, Varsak kızlarını kıskanarak onları baştan çıkarmaya karar vermiş. O zaman Varsak'ta hepsi birbirinden güzel yedi kız varmış. Şeytan, yakışıklı bir yiğit kılığına girerek aralarına sokulmuş. Elinde telleri gümüşten olan altın bir bağlama varmış. Öyle güzel çalıyormuş ki dinleyipte vurulmamak kabil değilmiş. Her saz alışta kızlara bir dizi inci veriyormuş. Bu incilerde büyülü imiş. Boynuna takan şeytana aşık olurmuş.
Kızlar birer birer gönül verip kendilerini öldürmüşler. Yedinci kıza hiçbir şey olmamış. Şeytanın verdiği inciler onun boynunda bozarıp çakıl taşı olur, o da bunları geri verdikçe Şeytan deliye dönermiş. Bu böyle günlerce sürüp kıza bir şey olmayınca bu sefer şeytan aşık olmuş. Yalvarıp yakarmaya başlamış. Kıza bir türlü tesir etmemiş.
Bir gece bağlamasını çalarken telin biri kopmuş... Yenisini koyamamış. İkinci gece bir tel daha kopmuş. Yerine koyamamış. Üçüncü gece tek telle o kadar yanık, o kadar güzel çalmış ki bütün kurtlar kuşlar dinleyip ağlaşmışlar. Kıza yine bir şey olmamış. Bunu görüp umutsuzluğa kapılan şeytan tele öyle sert vurmuş ki sonuncu telde kopmuş. O da öfkeyle yere vurunca bağlamayı kırmış!
Yedinci kız buna gülünce şeytan büsbütün çileden çıkmış. Başını alınca bu dağa kaçmış. Şeytan o zamandan beri bu dağda ağlıyor. Geceleri ağlaması işitilir. Fakat ters huylu yaratık olduğu için ağlaması gülme şeklindedir. Çok ağladığı zaman kahkahalar duyulur. Herkes, şeytana yenilmeyen bu kızın tılsımını merak etmiş. Meğer kızın kalbi yokmuş."
Deli Kurt masalı can kulağı ile dinlemişti. "Masalda ki şeytanı alt eden yedinci kızın, hani şu kalbi olmayan kızın, adı yok mu?"
Kara çoban yüzünü göğe çevirerek bir şey arıyormuş gibi bakarken cevap verdi. "Olmaz olur mu? Masalda da, gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçendir."
Derin bir nefes verdim. Öylece baktım elimdeki kitapta altı çizili satırlara... Masala...Konuşmalara...Tıpkı yıllardır yaptığım gibi.
Hüseyin Nihal Atsız.Deli Kurt.
Babamın en sevdiği kitap.
Hayal meyal hatırlıyordum ama elinden hiç düşürmezdi bunu. Masasının üstünde hep bu kitap olurdu.O yokken,işteyken veya onu özleyipte göremediğim anlarda bu kitabı başucuma koyup yatardım.Babamın kokusu vardı sanki bu kitapta.Ne zaman dokunsam onun o sert ama sıcacık elini tutuyor gibi hissederdim.Özlemim hemen geçerdi.Çünkü ne kadar özlersem özleyeyim eninde sonunda eve gelip bana kocaman sarılacağını bilirdim.
