"Ram ol bana,ruhun yeni bir aleme girsin... Yazmış kaderin;Aşkıma ömrünce esirsin! Aklınla,şuurunla,hayalinle bilirsin. Mutlak seveceksin beni,bundan kaçamazsın..."
*HÜSEYİN NİHAL ATSIZ
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
******
~🦋~
"Mavişim,beş dakika bir kıpırdama ama." diyerek ciddiyetle eğildiği minik parmaklardan başını kaldırıp kızına baktı Ali. "Süremiyorum."
Gökçen yanaklarını şişirip sıkıntı ile ofladı. "Sıkıldım babaaağğğ."
Şu an aşırı ciddi bir iş üzerindeydiler. Ali,kızının minik tırnaklarına oje sürmekle meşguldü.
"Sen istedin kızım." dedi Ali dertli dertli. "Gülhan ablamda var bana da sür diye iki saat ağlayan kimdi az önce?"
"Ama sen süremiyosun."dedi Gökçen ters ters. Minik parmağını havaya kaldırdı. "Bak hep taşıldın babaaaağğ."
Ali gözüne sokulan parmağa baktı. Evet. Kırmızı ojeyi gerçekten de Gökçen'in tırnağı hariç her yerine sürmüştü. Kızının çatık kaşlarına bakarken sırıttı. Uzanıp elinin içine minik bir öpücük bıraktı. "Minicik benim mavişimin tırnakları. Sürülmüyor ki. Gel sen bunu az daha büyüyünce sür babacım."
"Olmaz."dedi Gökçen. Koltukta geri yaslanıp bütün ciddiyeti ile parmağını tekrar ileri uzattı. "Gülhan aplada da var Aslıhan aplada da. Benim de ossun.
Ali derin bir nefes verdi. Bu işten kaçış yoktu. Kocaman, nasırlı elleri ile tekrar kızının minik eline uzandı. Ama Gökçen 1 saniye bile hareketsiz duramadığından işi zordu. "Gökçen kız masalını anlatayım mı?" dedi dikkatle oje sürerken.
"Anlatttttt."diye bağırdı Gökçen neşeyle.
Ali güldü. Sadece bir şeyler dinlerken sabit kalabildiğinden bu şekilde işi daha kolay olurdu. Derin bir nefes verip artık ezbere bildiği masalı anlatmaya başladı. Gökçen dikkatle dinlerken o da, bir elin parmaklarına oje sürmeyi bitirmişti. Sırıtarak eserine baktı. Ama bakışı bu esere bakarken yavaşça soldu.
Kabul etmek gerekirse bir tık rezilce olmuştu...
Şu an tek temennisi Mavişinin,'baba bu ne' diye dudaklarını bükmemesiydi. Ama Gökçen eline bakmıyordu bile. Bakışları pür dikkat babasındaydı. "Baba." dedi sorgulayan bir sesle. "Gökçen kızların kalbi yok muymuş gerçekten?"
