Η θεωρία του μπαλκονιού

Κεφάλαιο 25

15 Μαρτίου 2022

Η Μηλινόη ήταν πολλά πράγματα. Διάνοια, ιδιοφυία, ισχυρογνώμων, ετοιμόλογη. Όσα θετικά είχε ακούσει αφορούσαν πάντα το μυαλό της και κάποια περίοδο το να επικεντρωνόταν σε αυτά της ήταν αρκετό. Όμως υπήρχαν πολλοί ακόμα χαρακτηρισμοί που αγνοούσε για πολλά χρόνια η Μηλινόη, διότι απλά δεν την ενδιέφεραν. 

Δεν την ένοιαζε που έλεγε πράγματα τα οποία ήξερε πως θα πληγώσουν ανθρώπους. Αναλογιζόταν τις συνέπειες τους και τα ξεστόμιζε έτσι κι αλλιώς, με την δικαιολογία ότι ο κόσμος ήταν σκληρός και ωμός για εκείνη, οπότε δεν θα ήταν δίκαιο εάν ήταν στρωμένα τα ροδοπέταλα για άλλους. Γνώριζε βέβαια ότι δεν ήταν η μόνη που είχε αντιμετωπίσει σκοτεινά βράδια και πρωινά που ο ήλιος γελούσε στο πρόσωπο της, υπήρχαν κι άλλοι που είχαν ανάψει ένα καντήλι μέσα στο σκοτάδι, που είχαν παλέψει και συνέχιζαν να παλεύουν χωρίς να θεωρούν τους αγνώστους υπαίτιους ή άξιους της ίδιας μοίρας. Η Μηλινόη συνειδητά ξυπνούσε κάθε μέρα και έκανε την επιλογή να φέρεται άσχημα.

Δεν την ενδιέφερε που ζήλευε τόσα χρόνια παθολογικά τους ανθρώπους που ήταν καλύτεροι από εκείνη, ακόμα κι αν εκείνη δεν προσπαθούσε να γίνει, ακόμα και σε πράγματα που δεν είχαν σημασία. Στην ζωή, στο κλάμα, στην αντοχή, στα πάνω και στα κάτω. Ήθελε να καούν και να λιώσουν σαν κοκαίνη σε πνευμόνια, ήθελε να τους πατήσει, να τους πνίξει, να τους βομβαρδίσει, να τους κάψει και να τους γδάρει ζωντανούς. Μερικές φορές. Ειδικά όσους ήταν πιο χαρούμενοι απο εκείνη. Παρ' όλα αυτά έπαιρνε ευχαρίστηση από το γεγονός ότι βαριόταν όλους όσους γνώριζε, διότι όλοι ήταν τόσο απλοί και η Μηλινόη ήταν περίπλοκη, εκείνη ήταν φωτιά και βενζίνα και οτιδήποτε είναι αρκετά εύφλεκτο για να ανατινάξει το σύμπαν.

Μερικές φορές σκεφτόταν να λούσει με αυτήν την βενζίνα όλο της το χωριό και ύστερα το χωριό δίπλα σε αυτό και να συνεχίσει μέχρι να μυρίσει πετρέλαιο ο διπλανός πλανήτης, έπειτα να εκτοξεύσει την φωτιά μέσα της και να δει τους απλούς ανθρώπους να καίγονται. Ήταν τρομακτικό και λάθος και διεστραμμένο, όμως ήταν μέσα στο μυαλό της. Ήταν εκείνη. 

Ήταν ένα παράδοξο το οποίο της πήρε χρόνια να το αποβάλλει. Από την μία στεκόταν η δίψα της για απαντήσεις, η επιθυμίας της να ανακαλύψει τα μυστικά του πλανήτη και από την άλλη βρίσκονταν οι σκέψεις καταστροφής των ανθρώπων μέσα του. Ίσως για αυτό όταν κατάφερε μετά από χρόνια ψυχανάλυσης να αποβάλλει το μίσος και το παράπονο και την αδικία που ζούσαν μέσα της να έμεινε κενή. Ήταν πλέον ένα μέτριο άτομο - δεν ήθελε να πάθει κανείς κακό, όμως δεν την ενδιέφερε και να το αποτρέψει.