KANLI EL

BÖLÜM-6

Dünya nekadar tuhaf bir yer. Hayatın bir anda tepe taklak olabiliyor ve sen buna asla karşı çıkamıyorsun. Köşeye çekilip bir çocuğun içindeki umut gibi umut aramaya çalışıyorsun. İnsanların bu denli kötü olduğu dünyada yaşamak çok zor. Benim gibi bir çok masum insan zarar görüyor. Peki neden?. Tabiki de sebepsiz yere. Dipsiz bir kuyuya düşmüş gibi hissediyorum. Herzaman elimi tutan annem şimdi yanımda değil. Televizyonda bir çok haber izlerdik. Öldürülen kadınlar, tecavüz edilenler, işkence görenler, tehdit edilenler bu çok can sıkıcı. Peki ya bende birgün o haberlere çıkacakmıydım. Kocaman bir başlıkta adım yazacak mıydı?.

ADA VURAL
ACIMASIZCA ÜÇ KATİL TARAFINDAN ÖLDÜRÜLDÜ DETAYLAR AZ SONRA

Ağrıyan karnımla gözlerimi araladım. Pencereden baktığımda gün ışığı adeta geceye kafa tutmuş etrafı aydınlatmaya çabalıyordu. Odanın içinde korkumla beraber turlamaya başladım. Nekadar turladım bilmiyorum ama ayaklarım ağrımaya ve gün aymaya başlamıştı. Kapı hızla açılınca yerimden sıçradım. Korkulu gözlerle gelenin kim olduğuna baktım. Gelen akaydı. Sinsi ela gözleriyle vücudumun her yerini adeta taradı. Bana doğru yaklaşınca elimde olmadan geri geri gittim. Beni duvara kıstırınca durdum.

" Anlaşılan baran sana zarar vermemiş kırık bir yerini veya kopmuş bir tarafını göremedim" dedi. Nefes alış verişlerim hızlanmıştı. Bu kadar korkak olduğum için kendime lanetler okumaya başladım.

" Ama bu zarar veremeyecek anlamına gelmiyor ada aklını başına topla" benim aklım zaten başımdaydı ama onlar beni fazlasıyla korkuttukları için sadece sağlıklı düşünüp hareket edemiyordum. Suskunluğumu bozmaya karar verdim.

" Bana hiç birşey yapamazsınız" dememle koca bir kahkaha patlattı.

" O küçük beynini buna  inandırmayı kes"

" Elbet bir gün yakalanacaksınız o canlı canlı yaktığınız adamın ve beni kaçırmanın bedelini ödiceksiniz" bu konuşmanın kötü bir yere gittiğinin farkındaydım ama kendimi tutamıyordum.

" O işlediğimiz cinayet ilk değil ada sonda olmayacak" dedi bunu derken beni işaret parmağıyla gösteriyordu. İnsan öldürmekten zevk almak nasıl bir psikoloji anlayamıyorum ve anlamak dahi istemiyorum. Bir insan can çekişirken nasıl  mutlu olabiliyorlar evet mutlu oluyorlardı o gece adamı yaktıklarında gözlerindeki zevki görebiliyordum.

" Benidemi öldüreceksiniz öldürsenize neyi bekliyorsunuz" dedim. Öfkem korkumun önüne geçmişti düşünmeden konuşuyordum. Saçlarımdan tuttu ve kafamı birkaç kez duvara vurdu çok sert değil ama yavaşta değildi. Sadece kafam ağrıyordu. Saçlarımın uzun olmasını seviyordum ama şuanda nefret ettiğime and içerim. Bir anda bıraktı beni tokat atacakken ellerinin arasından kaçtım. Yatağın olduğu bölüme geçtim.

" Çok aptalsın çok" diyerek yaklaşmaya devam etti. Tam bana yaklaşırken kasıklarına tekmemi geçirdim. Ve onu geriye doğru ittim. O hala kasıklarını tutuyordu ve buarada bana küfürler savuruyordu.Diz kapağına bir kaç kez vurdum ve yere düşmesini sağladım. Ve bu anda içimden kardeşim tahaya sonsuz teşekkürlerimi sundum. Az çok birşeyler biliyordum onun sayesinde. Babam gibiydi taha aksi sinirli ve saldırgan çoğu kez kavgadan ayırdığımız oluyordu.

"Kızları fazla hafife alıyorsun akay" dedim ve hızla odadan ayrıldım. Arkamdan ettiği küfürleri duyuyordum. Başıma daha sonra geleceklerden korksamda içim bir nebze rahatlamıştı. Keşke baranada aynı şeyleri yapabilsem diye içimden geçirdim. Ama o akay kadar cılız değildi tamam akayda yapılıydı ama baran ve çağan akaya göre daha iri yarıydı. Hızla merdivenlerden indiğimde baran yoktu çağan koltuğa uzanmıştı. Yanına gittim nefesim soluk soluğa olduğu için çağan bana dönüp baktı.