Teach me

#61

Axel's PoV
«Φανταστηκα ότι θα ήσουν εδώ!»
Σχολίασα καθώς τον βρήκα να κάθεται πάνω σε ένα πέτρινο πράγμα σαν παγκάκι,λίγα μέτρα πριν την άκρη του κτηρίου.

Πάντα ερχόταν εδώ στο παρελθόν όταν ήθελε να καπνίσει κάποια στιγμή ενώ είχαμε μάθημα ή όταν ήθελε να γλιτώσει κάποιο τεστ...ή όταν έλεγε ότι πήγαινε «τουαλέτα»!

Εδώ πέρασε και ένα τεραστιο μέρος από την δίκη μας αποφοίτηση καθώς ο πατέρας του τον είχε πετάξει από το σπίτι μονάχα λίγες ημέρες πριν!

Γύρισε να με κοιτάξει και είδα το ίδιο βλέμμα που είχα δει και εκείνο το βράδυ...

Απόγνωση...Φόβος...

Πέρασαν λίγα λεπτά με εκεινον να κάθεται πλάτη σε εμένα,αγναντεύοντας το κενό...αγνοώντας με πληρως.

«Ειλικρινά τώρα;Συνεχίζεις να με αγνοείς;...Μετά από ΤΟΣΑ τηλέφωνα...ΤΟΣΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ...Δεν έχεις να μου πεις τίποτα;»

Ρώτησα έκπληκτος νιώθοντας τα μάτια μου να καινε ελαφρως...από τον θυμό;από το ότι ήμουν πληγωμένος από τις πράξεις του;...Δεν ξέρω!

«Θεέ μου...ΠΟΙΟ διάολο είναι το πρόβλημα σου;»
Αναρωτήθηκα θέλοντας απλά να αρχισω να τον κοπανάω στο πάτωμα.

«ΜΙΛΑ μου!»

Φώναξα έπειτα από λίγο χωρίς να μπορώ να διατηρήσω άλλο την ψυχραιμια μου.

«Τι θέλεις να σου πω;Να παραδεχτώ ποσό μαλακας και λάθος υπήρξα τους τελευταίους μήνες;...Πίστεψε με το ξέρω...Δεν μπορώ να πω κάτι για να δικαιολογήσει τις πράξεις μου...ειδικά απέναντι σου»

Η φωνή του βγήκε σχεδόν σαν ψίθυρος από το στόμα του ενώ δεν είχε γυρίσει να με κοιτάξει στα μάτια τόση ώρα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να ηρεμήσω τον εαυτό μου προτού πλησιάσω προς το μέρος του και καθισω ακριβώς δίπλα του.

«Θέλεις να το συζητήσουμε;»

Ρώτησα ξέροντας ότι για να ακούω αυτά τα λόγια από εκεινον...τα πράγματα ήταν άσχημα!

Κοίταξε τα δεμένα μεταξύ τους χέρια του και έγνεψε αρνητικά σαν να ήταν παιδί.

«Όχι ιδιαίτερα!»
Απάντησε ειλικρινά και χαμογέλασα πονεμένα κουνώντας αρνητικά το κεφάλι μου.