Teach me

#62

Δανάη
Χτύπησα το κουδούνι και περίμενα για αρκετη ώρα μέχρι να ακούσω βήματα να πλησιάζουν.

Έπειτα απο μερικά δευτερόλεπτα η πόρτα άνοιξε και πήρα μια βαθιά ανάσα ψύχραιμη μόλις είδα τον Αχιλλέα να στέκεται μπροστά μου.

Φαινόταν λες και μόλις είχε ξυπνήσει...δεν έκανε καν τον κόπο να κρύψει την έκπληξη του.

Παρόλα αυτά δεν σχολίασε τίποτα...Για τα επόμενα δευτερόλεπτα απλά στεκόμασταν αμίλητοι κοιταζοντας ο ένας τον άλλο.

«Είχα κανονίσει με τον Αλεξ για αν μου δώσει μερικά πράγματα που έχω αφήσει σπίτι του...Μου είπε να έρθω εδώ»

Σχολίασα προτού κοιτάξω πίσω από τον ώμο του το εσωτερικό του σπιτιού...Δεν μου είχε αναφέρει την παρουσία του Αχιλλέα εδώ αλλά προσπαθούσα να δώσω όσο λιγότερη σημασία γινόταν.

Έγνεψε γρήγορα θετικά κανοντας προς τα δεξιά έτσι ώστε να περάσω στο σαλόνι...στο οποίο ένας από τους καναπέδες ήταν σκεπασμένος με σεντόνια.

Δεν άργησα να συνδέσω τα κομμάτια μεταξύ τους και να καταλάβω ότι τόσες μέρες ο Αχιλλέας έμενε εδώ και κανένας δεν μου είχε πει τίποτα.

Κάθισε στον καναπέ που υποθέτω κοιμόταν και εγώ στην πολυθρόνα λίγα μέτρα μακριά.

Μια άβολη σιωπή επικρατούσε για τα επόμενα λεπτά...
Κάποτε δεν ήθελα να σταματάω να τον κοιτάω...δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του...Αλλά τώρα δεν ήθελα να συναντήσω ο βλέμμα του!

Δεν ήθελα να κοιτάξω ξανά τα μάτια του γιατί δεν είχα μάθει ακόμα τον τρόπο να τα αντικρίζω με θυμό ή μίσος ή....οτιδήποτε άλλο πέρα από «ερωτα» ή μάλλον ενθουσιασμό!

Ο,τι σκεψεις και αν είχα,όσο και αν ήμουν θυμωμένη με εκεινον δεν μου ήταν εύκολο να είμαι παγερή απέναντι του...

«Δαναη εγώ-

«Σε παρακαλώ μη...»
Τον διέκοψα γυρίζοντας να τον κοιτάξω όσο πιο σοβαρή γινόταν.

«Απλά μη!...Θα περιμένω τον Αλεξ για τα επόμενα πέντε λεπτά και αν δεν έχει έρθει θα φύγω!Δεν χρειάζεται να μιλάμε!»

Κουνησε καταφατικά το κεφάλι του και απομάκρυνα για ακόμα μια φορά το βλέμμα μου από εκεινον.