Mine - Zafiro Morelli

Chapter 19

《CHAPTER 19》

-K I E R A-

Maaga akong gumising at nagbihis ng pang-jogging para sana makalabas ako't makapag-ehersisyo na, ilang araw na rin akong di na nakakalabas e.

Its 5:30 in the morning when I checked my clock so I went down the stairs to go out, the mansion was so quiet siyempre hindi pa nagigising ang ahas e, yes dito na nanirahan ang ahas ng bayan, kinikilabutan nga ako e baka tuklawin ako.

I zip my jacket closed when I felt the cold breeze crashing to my body and then I started to jog sa dating ruta na pinag-jojoggingan ko.

Habang nag-jojogging ay hindi kumalas sa paningin ko ang mga pagbabago sa lugar na ito, ang dating mga bakanteng lote ay mayroong nakatayong gusali na, nadagdagan na rin ng ilang bench ang gilid at mga lamp post na rin.

Ilang kilometro na ang natakbo ko nang maramdaman ko ang pawis ko, unti-unti na ring sumisinag ang araw sabagay pasado ala-sais na.

May nadaanan akong cafe kaya pumasok ako at tumingin sa menung nakapaskil sa itaas ng counter.

"I'll have cappuccino please" I said.

"Anything else ma'am?" tanong ng cashier.

"None" I said.

"That will be..."

Kinapa ko ang bulsa ng jacket ko only to find out that I forgot to bring money.

'Oh shoot'

"Make it two miss, here's the payment" someone put a hundred peso bill in front of the cashier, lumingon ako sa likuran ko at nagulat nang makita ko ang bestfriend ko.

"Gladys!!!" I exclaimed.

"Glad you remembered, akala ko nagkamali ako ng taong nilibre ng kape biruin mo ang payat mo kesa sa huli nating pagkikita" sabi niya.

"Here's your coffee ma'ams" sabi nung cashier sabay bigay sa amin ng tray ng order namin, ako na ang nagdala at naglapag sa isang mesa.

Umupo na kaming dalawa habang parehas na nakangiti dala na rin ng sobrang kasabikan namin to know about how do we do.

"Gaga ka talaga bes, bakit biglaan ka na lang nawala noon?" tanong niya sabay tapik sa braso ko.

"I'm sorry Gladys hindi kita nasabihan about sa nangyari sa akin" sabi ko.

"Ano bang nangyari sayo? nasan na yung pinagbubuntis mo ha?" tanong niya.

"Eh yun na nga ang gusto kong sabihin e...hindi siya nabuhay" nahirapan pa akong buuin ang sasabihin ko dahil palagay ko anumang oras ay iiyak na naman ako.

Napayuko na lang ako at mariing ipinikit na lamang ang mga luhang nagbabadyang mahulog.

Hinawakan ni Gladys ang kamay ko at pinatahan.

"God will replace the baby ok?" pagpapatahan niya.

Napatango-tango na lamang ako habang nakatingin sa kaibigan.

It took us almost an hour of talking when I finally decide to leave, nagpaalam ako kay Gladys pero hindi muna niya ako pinaalis hangga't sa hindi niya nalalaman kung saan ako nakatira and I gladly told her so.

We bid our goodbyes and then I jogged my way back to our home or should I say the snakes lair?

~~~~~

Tiningnan ko ang katawan ko sa salamin pagkatapos kong maligo, nakatuwalya pa ako kaya kitang-kita ko ang nangangayat at puro pasa kong katawan, hindi ko nga magets kung bakit hanggang ngayun bakas pa rin sa katawan ko ang mga sakit na iniwan sa akin ng mundo.

"Kailangan ko na talagang pahiran ng gamot itong mga sugat ko" bulong ko sa sarili ko.

It was already 8 am when I went out of the room wearing my shirt and a shorts, nagtaka ako ng bahagya kung bakit hanggang ngayun ay wala aking makitang ahas sa loob ng mansion, pshh baka lumabas na ang mga hayop.

I prepared my own breakfast, habang inaantay kong maluto ang piniprito kong itlog ay bigla na lamang nag-flash sa utak ko ang mga memory ng kambal, I used to cook meals for them but now I cook for myself, *sigh* I feel so lonely.

Napahawak na lamang ang magkabila kong kamay sa edge ng counter top nang maramdaman ko ang panghihina ko, my babies serve as my strength kaya hindi ko alam kung makakaya kong malayo sa kanila dahil pakiramdam ko lumalayo din sa akin ang lakas ko.

Fastforward

It's been days since I've met Gladys and its been days na palagi kong nakikita sina Denver at Cindy na lumalabas for dinner and dates.

Inaamin kong kahit sa paglabas-labas nila for a date or dinners ay nakakaramdam ako ng kunting pait, Pait dahil nung mga araw na akala ko kami pa ni Denver ay di man niya lang ako magawang imbitahang mag-date at sa mga monthsaries and anniversaries namin ay di man lang siya sumisipot, ansakit lang dahil si Cindy lang pala ang pinaglaanan niya ng oras imbes na ako na asawa niya, I felt so useless and unimportant.

Wala pang ginagawang phsical na pananakit si Denver ay tuluyan na niyang winarak ang buong pagkatao, simula pa lang ng relasyun namin ay ginagago na niya pala ako.

At some point may positive side pala ang pagkawala ng anak namin, my baby didn't deserve a father like him.

It was night time when suddenly I fell into deep slumber, siguro'y napagod na ang mata ko sa kakaiyak kaya nagsara na ang talukap ng aking mata.

Hindi ko na alam kung naisara ko na ba ang pintuan ng kwarto ko o kaya'y nakapagkumot pa ba ako, sumasaboy sa katawan ko ang malamig na hangin panu nakaspaghetti strap ako, kakaapply ko kasi ng pamahid sa mga sugat ko eh.

Meanwhile

  It was already 10 pm when Cindy and Denver arrived at their mansion, Cindy went inside their bedroom and took a shower while Denver felt an urge that he must see Kiera so he went upstairs.

Bahagyang nakabukas ang pintuan ng kwarto ni kiera kaya di na nahirapang silipin ni Denver ang kwarto ng asawa, nakatalikod siya mula sa kinatatayuan ng lalaki kaya kitang-kita ng lalaki ang mga sugat at pasa ng babae sa kaniyang likod.

Somehow he felt remorsed and at the same time thinking, ano kaya ang sinapit ng babae para magkaroon ng mga pasa? he didn't knew what kind of force that pushed him to go near his wife, kinumotan niya ang nilalamig na katawan ng babae and after a while of staring at the body of his wife he walked out of the room, slowly closing the doors not wanting to wake her up.

FOLLOW VOTE and COMMENT