Lost (DUTCH)

2.

LIAM ^
----------------------------------------------

Chapter two

De volgende dag werd ik wakker gemaakt door dezelfde vrouw als gister.
De zuster.
Ik was haar naam vergeten.
De mijne kon ik me nogsteeds niet herinneren.

"Goedemorgen." Glimlachte ze.
Ik duwde mezelf een stukje omhoog terwijl ik hetzelfde terug mompelde, keek om me heen stiekem hopend dat ik Liam zou zien.

"Voordat je gaat ontbijten wil ik je opnieuw wat vragen stellen." Zei de zuster. Ik knikte, zocht naar iets waar haar naam op zou kunnen staan.

"Wat is je naam?"
Ik beet zacht op mijn lip. "Ik weet het niet."
De zuster knikte alleen maar en ging verder met de volgende vraag.

"Wat is je leeftijd?"
"Dat heb je me gister ook al gevraagd." Zei ik, niet goed begrijpend wat ze aan het doen was.

"Geef maar gewoon antwoord." Zei ze.
Ik keek weg. "Ik weet het niet."

Ze knikte in mijn ooghoeken.
"Weet je waar je woont?"
Ik schudde mijn hoofd, nam geen moeite meer om naar haar te kijken.

Waarom bleef ze dit vragen?

Het ging 5 dagen zo door.
5 dagen vroeg ze dezelfde vragen en 5 dagen stond de jongen achter het raam maar mocht hij niet binnen komen.
Lyve, ik kon me haar naam herinneren nu, had me nogsteeds niet verteld wie hij was en waarom hij hier was.

"Het spijt me, maar ik moet je meenemen." Lyve liet me opschrikken uit mijn gedachtes en ik keek naar haar.
"Wat?"
"We moeten een paar testjes doen."
Ik trok een wenkbrauw omhoog, keek toe hoe ze een rolstoel pakte en het naast mijn bed zette.

Zonder iets te zeggen hielp ze me de stoel in en duwde ze me de kamer uit. Mijn voet en linkerpols waren gebroken. Mijn rib was gekneusd en ik had een grote hoofdwond; de grootste reden waarom ik niet mocht lopen van Lyve.
Ik vroeg me af waar ze me naartoe reed, maar nam de moeite niet om tegen te stribbelen.

"Waar neem je haar naartoe?" Het was een stem die ik eerder had gehoord, ik kon echter niet vaststellen van wie het was. Ik keek achterom, de oorzaak van een felle steek in mijn hoofd en tijdelijk zwarte vlekken voor mijn ogen, en zag Liam toen naast Lyve lopen. Hij keek naar me en ik keek licht geschrokken snel weer voor me uit wat me duizelig maakte.

"Is het waar?" Het was dezelfde stem. Die van Liam.
"We weten het nog niet, we gaan scans maken." Antwoordde Lyve.

Mijn gezicht vormde zich in een frons.
"Wat voor scans?"

Lyve zweeg, net als Liam, en ze duwde me verschillende richtingen op, net zolang tot we voor een deur stopten en Lyve het opende. We kwamen aan in een wachtruimte, maar inplaats van daar te wachten reed Lyve er recht doorheen en opende ze een nieuwe deur.

Vote, Comment & Follow.