Lost (DUTCH)

46.

Chapter forty-six.

Ik merkte iets op toen ik wakker werd.

De ruimte die eigenlijk tussen Noah en mij in moest zitten was er niet, en mijn hoofd lag half op Noah's borst.

Had ik dan echt mijn eigen regel verbroken?
Vooral wanneer we elkaar meer negeerden dan dat we met elkaar praatte?

Ik tilde mijn hoofd op, kneep mijn ogen dicht voor het licht wat veel feller leek dan dat het was, en zuchtte.

"Goedemorgen." Mompelde Noah. Er was niet zoveel van zijn stem te horen.

"Omygooood." Zei ik op een zeurtoon terwijl ik op mijn rug rolde.

1. Te dicht bij Noah.
2. Eigen regel verbroken.

"Heb ik zojuist een regel verbroken die ik zelf gemaakt heb?"
Mijn stem klonk vreselijk.
Vre se lijk.

"Ik denk het wel." Noah grijnsde even.

Het werd stil en ik ging op mijn rug liggen.

"Sorry dat ik je zoveel genegeerd heb de laatste paar dagen." Zei Noah.

"Maakt niet uit. Ik heb precies hetzelfde gedaan." Zei ik terwijl ik naar hem keek.

"Ga douchen, trek iets comfortabels aan en ga in bed liggen, dan maak ik ontbijt." Zei Noah terwijl hij opstond.

"Serieus..?" Ik keek naar hem, ervan uitgaand dat het ontbijt deel een flauwe grap was.

Noah kon niet koken.
Denk ik.

"Het lukt vast wel, en anders vraag ik hulp aan Natalie."

"Slijmerd." Mompelde ik.
"Zeg dat nog een keer of je krijgt geen ontbijt."

"Sorry." Mompelde ik.

Het was even stil voordat ik weer begon te praten.

"Oké, help me omhoog." Ik stak mijn handen omhoog, wachtend totdat Noah me in een zit-positie zou trekken.

Wat was ik toch weer lui.

"Ik ga dat niet doen." Mompelde Noah terwijl hij opstond.

"Alsjeblieeeeft."

"Je kunt m'n reet likken." Mompelde hij terwijl hij naar mijn deur liep.

"Ewh nee!"
"Dat was een uitdrukking!" Noah lachte en liep mijn kamer uit.

"Noaaaaaaaah.
Alsjeblieeeeeeft."

Ik leek een 5 jarige kleuter die haar zin niet kreeg.

Zuchtend ging ik rechtop zitten, helemaal alleen, en stond ik op.

Ik trok wat kleding uit de kast en slofte toen naar de badkamer.

+

"Je hebt zowaar kunnen opstaan." Zei Noah met gerezen wenkbrauwen terwijl hij de kamer inliep.

Ik had gedoucht en zat op bed.

"Ja..," Mompelde ik.

"Ontbijt is beneden." Zei Noah.
"Kun je het niet komen brengen?"
"Nope."
"Maar je zou ontbijt op béd brengen."
"Natalie vind het leuker als je beneden komt zitten."

Ik keek hem smekend aan.

"Verwend kind." Mompelde hij terwijl hij zich omdraaide.

"Het ontbijt is en blijft beneden." Zei hij terwijl hij wegliep.

Ik was te laat met het gooien van mijn kussen naar hem, waardoor het nu bij de deuropening lag te liggen.

Misschien was ik verwend of lui of misschien was het alleen vandaag.
Maar Noah trapte er niet in.

Ik besloot maar gewoon op te staan, mijn maag had voedsel nodig en het zou niet naar me toe komen met Noah in het huis.

Dus ik liep naar beneden.

+

Noah en Natalie waren dikke vrienden.
Of het kwam door het feit dat Noah bij haar slijmde.
Of ze mochten elkaar gewoon.

Maar ik ergerde me er dood aan.

Dus zodra ik mijn eten op had vluchtte ik weer naar boven zodat ik hun gesprekken niet hoefde te volgen.

Ik ging op bed liggen, en heel misschien viel ik toen in slaap.

Ik viel in slaap.
Niet misschien.

+

Toen ik wakker werd had ik geen idee hoe laat het was.

"Woah."
Geklap.

"Ze is wakker."
Het geklap stopte.

Ik keek naar Noah en rolde mijn ogen. Ik duwde mezelf omhoog en trok mijn benen in een kleermakerszit, veegde vervolgens het haar wat voor mijn ogen hing achter mijn oor.

"Hoe laat is het?"
"Half 4."

"Oh..," Ik grijnsde onschuldig naar Noah.

Noah's aandacht was al weer snel in zijn laptop en ik staarde voor me uit.

Het feit dat ik zo close was met een jongen terwijl we gezoend hadden vond ik nogal vreemd.
Ik had hem echter wel verteld dat ik hem alleen als vriend zag.

Noah deed overal nuchter over.
Nuchter over zoenen.
Nuchter over samen in een bed slapen.
Nuchter over het feit dat ik bij hem uitgehuild had.
Nuchter over het te dicht bij elkaar slapen.
Misschien was ik er blij mee. Ik wist het niet.

Misschien was ik wel iets teveel niet-nuchter over dingen.
Maar Noah was overduidelijk heel nuchter.

Als hij het me kon leren wilde ik dat hij het onmiddellijk deed.

+

"Liam, Liam! Wacht alsjeblieft." Ik pakte zijn arm, draaide hem naar me toe.

Ik had Noah gisteren een belofte gedaan.
Dingen goed maken met Liam.

Het was dinsdag, pauze, en Liam ontliep me al een week.

Het erge was dat hij er slecht uit zag, met kringen onder zijn ogen en een bleke huid.
Kwam het door mij?

"Kate, laat me los." Hij keek me niet eens aan.

Wilde hij dan echt niets meer met me te maken hebben?
Ineens?
Zonder goede reden?
Had iemand hem omgepraat?

Ik liet zijn arm langzaam los en hoopte dat hij bleef staan.

"Ik wil praten." Zei ik zacht.

Ik zocht oogcontact op met hem, maar hij keek nog steeds weg.

"Kan ik vanmiddag langskomen, alsjeblieft?"

Liam zweeg en ik zag zijn ogen langzaam naar me toe bewegen, net zolang totdat ze de mijne hadden ontmoette.

Hij huiverde en keek weer weg.

Was dat waarom hij me niet aan wilde kijken?
Omdat hij dan misschien van plan zou veranderen?

"Ik ben er vanmiddag niet." Zei hij eentonig.
Ik wilde de oude, lieve, medelevende Liam terug.

"Vanavond?"

"Goed." Mompelde hij met tegenzin.

Ik wist bijna wel zeker dat, als we geen oogcontact gemaakt hadden, hij nee had gezegd.
Ik wist niet wat het was, maar oogcontact met Liam was alsof regen en zonneschijn vrede sloten.
Alsof vuur en water een waren.
Alsof -, weetikveel!

"Oké." Zei ik zacht, het deed pijn dat hij weg me niet aan wilde kijken.

Toen draaide hij zich om en liep hij weg.

In ieder geval ging ik vanavond langs bij hem.

Vote, Comment & Follow.