Lost (DUTCH)

5.

Chapter five.

Stond mijn zusje op een van de foto's?
Stonden mijn ouders op een van de foto's?
Wie was dat meisje met het bruine haar?

Toen ik die middag in de kamer zat maakte alles me gek; het alleen zijn, de geluiden, het blijven nadenken over mijn verleden en het me niets kunnen herinneren.
Ik wilde meer weten, had ontelbaar veel vragen en kon geen enkele vraag beantwoorden.

Dus ik pakte mijn mobiel, scrolde door mijn telefoonlijst en belde Liam op met een schuldig gevoel in mijn onderbuik.
Want ik wist dat hij alles voor me zou doen omdat ik het was.

"Kate?" Zei Liam toen hij opnam.
"Hey." Zei ik.
"Heb je tijd?" Ging ik verder.
"Ja. Wat is er?"
"Niets, ik wilde over iets praten en ik vroeg me af of je langs zou kunnen komen."

Ik hoopte dat hij ja zou zeggen, aan de andere kant hoopte ik dat hij nee zou zeggen en zijn leven ging leiden zonder mij, want aan mij had hij toch niets.

"Tuurlijk, ik ben er over een half uur."
Ik trok verbaasd een wenkbrauw op.
Waarom waren dingen zo makkelijk bij deze jongen?
En waarom voelde ik me bij hem op mijn gemak ook al kende ik hem amper?

"Oké, tot straks."
"Tot straks."

Toen 30 minuten later de deur open ging schrok ik op uit mijn gedachtes en tilde ik mijn hoofd op. Ik keek naar Liam die terwijl hij zijn jas uittrok naar de stoel liep.
"Hey." Hij glimlachte en eigenlijk had ik dat niet verwacht.
"Hey." Zei ik terug.

Misschien zat mijn vriendje nu wel voor me.

"Je wilde praten?"

Ik knikte zacht en beet opnieuw op mijn lip. Ik deed het steeds opnieuw en had pas door dat ik het gedaan had als ik ermee stopte. Liam grijnsde.

"Wat?" Vroeg ik fronsend.
"Niets, maar je doet dat altijd als je zenuwachtig bent." Glimlachte hij met een gebaar naar zijn mond. Lipbijten.

"Oh." Zei ik zacht toen ik doorhad dat ik ook echt zenuwachtig was. Ik haalde een hand door mijn haar zodat het niet voor mijn ogen hing en keek naar hem.
"Ik zag een paar foto's op mijn mobiel-, of eigenlijk allemaal."
Oh god wat was ik toch aan het doen.

Liam's gezicht vertrok en ik vroeg me af waarom.
"Er zaten foto's van ons tussen." Zei ik in de hoop dat hij daarmee genoeg zou maken.
Liam keek weg en zuchtte zacht, thank god dat hij wist waar ik heenging.
"Liam,-" Hij keek terug naar me en ik trok een wenkbrauw op.
Ik wist niet hoe ik het naar hem toe moest brengen.

Alles ging in zo'n treinvaart. Ik zou een stil meisje moeten zijn die bang was omdat ze zich niks herinnerde, in plaats daarvan hield ik een jongen aan een kort lijntje omdat ik wist dat hij niet weg zou gaan en me antwoorden kon geven op dingen.

Hij zuchtte.
"Als je wilt vragen of ik je vriendje was, ja, ja dat was ik."
"Waarom heb je dat niet eerder gezegd?"
Liam keek weg en ik kreeg een schuldgevoel. Hij zuchtte.
"Ik wilde het je gewoon niet ongemakkelijk maken en het leek me beter om te vertellen dat we gewoon vrienden waren. Wat heb je eraan om te weten dat we een relatie hadden? Er valt niets aan te veranderen en bovendien zijn je gevoelens nu weg."
Ik slikte en steeds meer schuld drong me binnen.
Ik had het leven van deze jongen verpest.

"Ik wil niet dat je je ooit gedwongen gaat voelen om me weer leuk te gaan vinden om het feit dat het vroeger ook zo was. Nu is nu, en als je een ander vriendje krijgt vind ik dat oké. Zolang jij gelukkig bent ben ik dat ook en ik ga je niet pushen."

Boog hij zich daarom gister naar voren?
Om een afscheidskus te geven?
Realiseerde hij zich toen dat dat niet meer kon?

Ik glimlachte kort.
Wat hij zei zorgde ervoor dat mijn hart een stukje opwarmde.

"Hoe lang hadden we al zo'n relatie?" Ik beet op de binnenkant van mijn wang, bang over het antwoord wat ik zou gaan krijgen.

"2 jaar."
"Omijngod." Ik keek weg en verstopte mijn gezicht in mijn handen.

"Als je niet gaat huilen vergeef ik je."
Ik kon me de grijns op zijn gezicht al voorstellen en ik grinnikte zacht, tilde mijn hoofd op uit mijn handen en keek naar hem.

"Nu je me vergeven hebt, kun je me laten zien wie op de foto's in mijn mobiel van mijn familie zijn?"
Liam glimlachte en knikte toen. "Tuurlijk."

Ik heb dezelfde ogen als mijn moeder.

Niets, helemaal niets, kwam me bekend voor.

Vote, Comment & Follow