Lost (DUTCH)

30.

Ennnn, terug naar Kate's point of view.

Chapter thirty.

Na een schooldag waarin ik erachter kwam dat ik allergisch ben voor appels had ik bijles van Noah.
Dus net als vorige week, stond ik stipt om 3 uur bij de parkeerplaats, wachtend op Noah.

Ik hoopte maar dat hij in een goede bui was vandaag.

Ik leunde tegen een van de lantaarnpalen op de parkeerplaats en staarde voor me uit met mijn armen over elkaar geslagen toen ik een stem hoorde.

"Hey."

Ik draaide me om.
Het was Noah.

"Oh, hey." Zei ik.

"Zullen we gaan?" Vroeg Noah.
Ik knikte, liep toen met hem naar zijn auto.

We stapten beide in de auto en ik keek voor me uit.

"Sorry, over dat ik geen bericht teruggestuurd had."

Ik keek op en fronste naar Noah.
"Wat?"

"Had Sarah je aangestoken?"
"Ja"

"Oh." Noah keek voor zich uit en inplaats van medelijden zag ik een kleine grijns op zijn gezicht.

"Dat is niet grappig!" Zei ik terwijl ik hem een duw gaf.

"Sorry." Zei hij terwijl hij naar me keek.
Woesh, de grijns was verdwenen.
Daar was de serieuze blik.

Had ik iets verkeerds gezegd?

Noah keek toen weer naar voren en we reden weg.

Als ik ooit ging begrijpen hoe deze jongen in elkaar stak, dan zou ik een prijs moeten krijgen.

Nadat we Sarah opgehaald hadden begon ze tegen me te praten.

"Kate?"

Ik draaide me om en keek naar Sarah.
"Wat is er?"
"Kom je binnenkort weer een keertje oppassen?"
Ik fronste en keek even vanuit mijn ooghoeken naar Noah, wiens ogen op de weg gericht waren.

"Ehm, het ligt eraan, als je broer dat wilt kan ik nog wel een keer langskomen, als ik tijd heb."

Sarah glimlachte.
"Echt?"
"Ja." Ik glimlachte even naar haar.

"En gaan we dan trampoline springen?"
"Tuurlijk." Zei ik.

Sarah knikte toen glunderend en ik draaide me weer terug.

Ik had medelijden met Sarah, medelijden met het feit dat haar ouders geen aandacht aan haar schonken.
Noah was de enige die voor haar zorgde en dat was iets waar ik respect voor had.
Hij gaf op zijn minst niet op op zijn familie.

We kwamen aan, stapten uit. Ik maakte de deur voor Sarah open, wachtte tot ze uitgestapt was en liep toen achter haar aan richting het huis.
Aan het huis zou ik ook nooit gewend raken.

"Sarah, als jij gaat spelen, dan gaan Kate en ik huiswerk maken, oké?"
Sarah knikte, binnen no-time was ze weg.

Noah opende de deur naar de woonkamer en deed het zuchtend weer dicht.

"De schoonmakers zijn de woonkamer aan het schoonmaken, dus we moeten naar mijn kamer."

Ik was nog nooit in zijn kamer geweest.
Alleen in de gigantische woonkamer en tuin, en Sarah's kamer.

Ik knikte en liep achter hem aan naar boven.
Na een week durfde ik nog steeds niet echt mezelf te zijn bij hem, bang dat hij boos zou worden.
Ofzo.

Noah opende een deur en liep naar binnen en ik liep achter hem aan.

"Uhm, let niet op de troep." Mompelde hij terwijl hij wat kleren in de hoek van zijn kamer gooide en het iets netter probeerde te laten lijken.

"Het is oké." Zei ik terwijl ik de deur dicht deed.

En net als dit hele huis, was zijn kamer ook groot.

Er stond een tweepersoonsbed, waar makkelijk drie in konden. Een groot, lang bureau bij het raam, wat de hele muur in beslag nam. Er waren nog 2 deuren, geen idee waar ze naar leidden.

"Kan ik iets vragen?" Vroeg ik. Ik beet op mijn lip.

"Ja, prima." Zei hij. Hij stond bij zijn bed, zo'n 5 meter van me vandaan.

"Kan ik een keer komen kijken? Ik bedoel, ik heb het over het dansen."

Bestond er misschien een stel-een-vraag-in-een-keer-goed cursus?
Want in dat geval, ik had er een nodig.

"Serieus?"
"Ja." Zei ik. Ik glimlachte even.

"Ik ga morgenavond trainen, dus als je wilt kijken... Ik sms je het adres wel."

Volgensmij was ik de eerste die deze vraag ooit aan hem gesteld had, of er was iets anders.

"Oké." Zei ik.

"Tijd voor wiskunde, dan maar?"

Vote, Comment & Follow.