«Έτοιμη?»
« απλά υποσχέσου μου, ότι αυτή την φορά τα πόδια μου θα πατήσουν εκεί που πρέπει»
« δεν υπόσχομαι τίποτα»
Μηδένισε κάθε ψυχμα απόστασης και εξαφανίστηκαν για να μεταφέρουν στον τεράστιο πίσω κήπο της έπαυλης
« επιτέλους»
έβγαλε και πέταξε όσο ο πιο μακριά μπορούσε τις χαμηλοτακουνες γόβες της
« λοιπόν ξέρεις τι μου έχει ληψει?»
Την ρώτησε ενώ άφηνε το παγωτό πάνω στο τραπέζι κάτω από το μεγάλο κιόσκι
«τι?»
Αντιγύρισε την ερώτηση ενώ έτριβε τους πονεμενους αστραγάλους της
« που είναι το πράσινο νυχτικο σου?»
« συγνώμη το πράσινο νυχτικο μου σου έχει ληψει?»
« όχι, αλλά περιέχεται στην ανάμνηση»
« ναι αλλά μπες σε παρακαλώ στο κυρίως θέμα, γιατί ακούω σιγά σιγά το παγωτό να με φωνάζει και δεν είναι καλό σημάδι»
Ένας θόρυβος τράβηξε την προσοχή τους και γύρισαν να δουν
« αυτός είναι ο Ερολ η κουκουβάγια της Μολη και του Άρθουρ»
Πίσω στο 1992
« την τζίνη, από ολα τα παιδιά, την τζίνη;»
« δεν καταλαβαίνω από που πηγάζει η θεωρία σου ότι είχα επιλογές»
Πέταξε πάνω του το πρώτο πράγμα που βρήκε μπροστά της και καταραστικε την τύχη του, που το μονο που βρήκε ήταν ένα μαξιλάρι
« είχες επιλογές, άπειρες, αλλά προτίμησες την εύκολη λύση»
« δεν ήταν εύκολη»
« αλήθεια; δεν φάνηκε να δτσκοκευτικες πάντως»
Έσκυψε το κεφάλι και δεν μίλησε, αυτό την εκνεύρισε ακόμα περισσότερο
« ανάθεμα σε Λουσιους, ανάθεμα σε, ορκίστηκα στην Μολη να την προστατεύω, ορκίστηκα να κάνω το καλύτερο για όλες τους, και αυτό περιλαμβάνει και τις οικογένειες τους. Και εσύ τι έκανες; έδωσες το καταραμένο ημερολόγιο στην Τζίνη. Ποιο είναι το επόμενο; να σκοτώσεις με τα χέρια σου την Νυμφαδορα ή να πειράξεις " εκείνον";»
« Ναρκύσσα εγώ...»
« όχι μην τολμήσεις να πεις τίποτα, αν πάθει κάτι η Τζίνη δεν ξέρω τι θα γίνει»
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Χάρι Πότερ : Η αγάπη ενός θανατοφάγου
Fanfiction> γιατί όλοι έλεγαν το ίδιο πράγμα όταν η Ναρκυσσα τους εξηγούσε ότι την αγαπούσε την αγαπάει και θα την αγαπάει? Δεν την ένοιαζε πιά αυτη έβλεπε στα μάτια του την αγάπη του και αυτο της έφτανε. Και μέσα της ήξερε οτι δεν θα σταματούσε ουτε αυτη να...
