Έπρεπε να είναι προσεκτική, δεν θα ξέφευγε εύκολα από τις αισθήσεις της αδελφής της. Επανέφερε στην μνήμη της τα ρούχα που φορούσε πριν φύγει. Το φόρεμα ήταν Μπορντό, κάτω από το γόνατο, τα μανίκια... Τα μανίκια ήταν κατεβασμένα και άφηναν τους ομους ακάλυπτους και η γραμμή του κλασική Α με σφιχτή μέση. Από πάνω το συνόδευε ένας μανδύας σε ίδιο χρώμα με τρις στρώσεις υφάσματος κρεπ, ζορζετα και σιφον.
« χειρότερα δεν γίνεται» μονολόγησε
Συγκεντρώθηκε και άγγιξε το φόρεμα της, εκείνο σιγά - σιγά άρχισε να αλλάζει μήκος, χρώμα και μορφή, ώσπου στο τέλος ήταν ολόιδιο με αυτό του μελλοντικού εαυτού της.
« ωραία, πάμε και στα δύσκολα τώρα»
Προσπάθησε να φέρει όσο πιο ακέραια μπορούσε την εικόνα του μανδύα στο μυαλό της, αλλά ήταν σχεδόν αδύνατο να το πετύχει έπειτα από τόσα χρόνια που είχε εγκαταλείψει τις δυνάμεις της. Τα δάχτυλα της άγγιξαν με σχεδόν χορευτικές κινήσεις τον ώμο της, αλλά όπως το περίμενε, τίποτα δεν συνέβη. Αποφάσισε ότι δεν της χρειαζόταν ο μανδύας, είχε τρόπο να το καλύψει, πήγε μπροστά για να δει πως θα φύγουν.
Το στόμα της άνοιξε διάπλατα, θα περίμενε τα πάντα, αλλά αυτό ήταν σχεδόν ουτοπία, μια Aston Martin DBS Superleggera σε μαύρο ματ χρώμα στεκόταν μπροστά στα μάτια της. Μόλις είχε βγει από ένα νέο κτίσμα στην αυλή τους που μάλλον ήταν το γκαράζ τους. Είδε τον Λουσιους να κατεβαίνει από την θέση του οδηγού και να της ανοίγει την πόρτα. Τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή, έτρεξε και έφτασε χωρίς να την δούνε μέχρι την πόρτα, χτύπησε και σε λίγο η αδελφή της της άνοιξε.
« δεν φύγατε ακόμα;»
« όχι. Ξέχασα να πάρω μαζί μου το κραγιόν μου» δικαιολογηθηκε με την καρδιά της να χτυπάει άτακτα
Η Ανδρομέδα της άφησε ελεύθερο τον δρόμο να περάσει και την ακολούθησε, είχε σχεδόν φτάσει στην μέση της σκάλας όταν ακούστηκε ξανά η φωνή της
« που είναι ο μανδύας σου;»
Γύρισε να την κοιτάξει με την καρδιά της έτοιμη να πεταχτεί από το στήθος της και το μυαλό της μα σκευτετε μόνο 2 λέξεις " με έπιασε"
« εεε; εεε τον άφησα στο αυτοκίνητο»
Αμέσως είδε ένα ραβδί να την σημαδεύει
« Άντι τι κάνεις;»
Είπε και άφησε ένα ψεύτικο γέλιο για να το παίξει άνετη, μα η στάση του σώματος της την προδιδε
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Χάρι Πότερ : Η αγάπη ενός θανατοφάγου
Fanfiction> γιατί όλοι έλεγαν το ίδιο πράγμα όταν η Ναρκυσσα τους εξηγούσε ότι την αγαπούσε την αγαπάει και θα την αγαπάει? Δεν την ένοιαζε πιά αυτη έβλεπε στα μάτια του την αγάπη του και αυτο της έφτανε. Και μέσα της ήξερε οτι δεν θα σταματούσε ουτε αυτη να...
