Suicidium

Chapter 34 : Firearm report

34 : Firearm report

"Anong gusto mong una nating gawin 'pag naging ayos na ang lahat?" tanong sa akin ni Charles habang naglalakad kami.

Kakatapos lang naming magpahinga dahil sobrang layo na nang nalalakad namin. Halos tatlong oras na rin kaming naglalakad dito sa kakahuyan kaya nagpahinga muna kami nang ilang minuto bago muling nagpatuloy.

"Hmm," saglit akong tumingin kay baby Yam. Sa isip ko, gusto kong sabihin na "gusto kong matulog buong araw katabi ka, gusto ko magpahinga" kaya napangiti ako.

"Mukhang maganda 'yang naisip mo ah," ani Charles kaya napatingin ako sa kaniya. Hindi siya nakatitig sa akin pero nakita kong nakangiti rin siya. "We'll do that kapag stable na ang situation natin," aniya kaya napakunot ang noo ko.

Hindi naman siguro niya nabasa 'yung nasa isip ko 'di ba?

Umiling na lang ako at hindi siya pinansin.

Lahat kami napatigil nang huminto sa paglalakad si Randy na nasa unahan namin. Akala namin ay may problema pero maya-maya ay naglakad siya. Dahan-dahan hanggang sa may ituro siya gamit ang kanang kamay niya.

"Malapit na tayo sa kalsada!" sigaw ni Randy, halata sa boses nito ang pagkasabik. Lumingon siya sa amin, bago sinabing, "bilisan na natin, malapit na magtanghali, baka abutin tayo ng gabi."

Nagsimula muli kaming maglakad. Sa pagkakataong 'to, mas binilisan namin ang lakad namin dahil excited na kaming maka-alis sa lugar na 'to—pero at the same time, kinakabahan dahil hindi namin alam kung anong nasa labas ng gubat.

Isang araw lang kami sa lugar na 'to, pero pakiramdam ko ang tagal namin nanatili dito. Sa dami ng mga nangyari sa'min, hindi ko alam kung ilang oras na pahinga ang kakailanganin ko kapag naging ayos na ang lahat.

Nang makarating kami malapit sa kalsada, sabay-sabay kaming napa-upo. Pagod na pagod ang mga paa namin. Ilang beses kaming huminga nang malalim at nilasap ang hangin na nagmumula sa mas malawak na lugar.

Wala namang kaibahan ang hangin dito sa hangin sa loob ng gubat, pero parang mas nakahinga kami. Pakiramdam ko, nakalaya kami—pero hindi pa totally.

Uminom kami ng tubig. Kahit tubig kakaunti na lang ang meron kami kaya kailangan naming makahanap ng bagong lugar kung saan may pagkain at inumin. At tulad ng sinabi ni Aries, kailangan ligtas din sa lugar na 'yon.

Wala akong ideya kung anong lugar ang tinutukoy niya, ang importante sa akin ngayon ay ang maka-alis sa lugar na 'to. Knowing na may mga infected pa sa loob ng gubat na 'to, hindi mapalagay ang isip ko hangga't hindi kami nakaka-alis dito.

"Malapit na tayo sa lugar kung saan natin iniwan 'yung mga sasakyan natin," sabi ni Randy. "Aries, Charles, samahan niyo 'ko. Hintayin niyo na lang kami rito," saad ni Randy sa'min.

Tumayo si Charles at iniwan muna 'yung mga dala niyang gamit. Tumingin siya sa akin at ngumiti saglit bago sumunod kay Randy at Aries.

Naiwan sa tabi ko si Mandy. Si Alex naman ay umupo rin sa tabi ko para kuhain si baby Yam sa akin.

Ang tahimik ng lugar. Walang tao. Hangin lang ang maririnig at ang mga sanga't dahon ng mga puno na nagtatama tuwing humahangin. Pakiramdam ko, kami na lang ang tao sa lugar na 'to. Hindi ko na alam kung anong araw ngayon, o kung ilang araw na kaming nasa labas.

"Kailangan na nating magamot ang binti mo," sabi ni Richard nang tumabi siya kay Mandy. Umupo rin si Hershie at Maldi habang nakatingin sa hita ni Mandy. "Anong nangyari diyan?" tanong ni Richard.

Napatingin ako kay Mandy. Lumingon din siya sa akin bago ibaling ang tingin niya sa hita niya.

"May nakapasok na infected sa loob ng bahay namin, kung saan kami nag-sstay noon," kwento ni Mandy.