Οδηγός Επιτυχίας: Πως να ρίξετε έναν player {TYS2023}

Κεφάλαιο 1ο - Καινούρια σχολική χρονιά

Το καταραμένο ξυπνητήρι άρχισε να χτυπάει σαν τρελό κι εγώ κάτω από τα σκεπάσματα προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο να βγάλω το χέρι μου έξω από αυτά και να το κλείσω. Είχα κάνει έναν άστατο ύπνο και το σεντόνι είχε βρεθεί όλο τυλιγμένο γύρω μου με αποτέλεσμα στην προσπάθειά μου να δραπετεύσω από αυτό, να βρεθώ φαρδιά πλατιά κάτω στο πάτωμα.

"Τέλεια! Η μέρα μου ξεκίνησε υπέροχα!" ειρωνεύτηκα κι αφού σηκώθηκα από το πάτωμα, έκλεισα το ξυπνητήρι με δύναμη.

Μπήκα να κάνω ένα ντους κι αφού τελείωσα, έβαλα τη φόρμα μου, μία κοντομάνικη μπλούζα κι έπιασα τα μαλλιά μου σε μία ψηλή αλογοουρά. Δεν ήμουν από τις κοπέλες που βαφόντουσαν στο σχολείο, ούτε είχα όρεξη κάθε πρωί να φτιάχνω τα μαλλιά μου και με ένα διαφορετικό χτένισμα. Το κινητό μου χτύπησε, ήρθε μήνυμα.

"Κατέβα σε πέντε!", ήταν η κολλητή μου η Μαρία.

Κι αν λένε πως τα ετερώνυμα έλκονται, τότε έχουν δίκιο. Η Μαρία ήταν ακριβώς ότι δεν ήμουν εγώ! Περιποιημένη, βαμμένη, φτιαγμένη στην τρίχα! Κάθε μέρα, όλη μέρα! Ούτε στο περίπτερο δεν πήγαινε απεριποιήτη. Πραγματικά δεν ξέρω από τι ώρα σηκωνόταν το πρωί για να προλάβει να ετοιμαστεί.

Πήρα την άδεια τσάντα μου από το γραφείο μου, και κατέβηκα στον κάτω όροφο, στην κουζίνα. Ένα χαρτί με περίμενε κολλημένο στο ψυγείο.

"Καλημέρα πριγκήπισσα! Το πρωινό σου βρίσκεται στο φούρνο μικροκυμάτων. Να έχεις μια όμορφη μέρα! Καλή σχολική χρονιά! Η μαμά και ο μπαμπάς! Υστερόγραφο: θα αργήσουμε." Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου, και πήγα αμέσως στο φούρνο. Δύο κρουασάν με σοκολάτα με περίμεναν και το στομάχι μου άφησε έναν παραπονιάρικο ήχο να βγει στη θέα τους. Δεν πρόλαβα να τελειώσω το πρώτο, όταν άκουσα την κόρνα έξω από το σπίτι μου. Είχαν έρθει!

Βγήκα γρήγορα έξω κι έτρεξα στο αυτοκίνητο που είχε παρκάρει στο δρομάκι του σπιτιού μου. Ο Κωνσταντίνος -αχχ- ήταν απορροφημένος στο κινητό του, ενώ η Μαρία είχε βγει ήδη από το αμάξι και έτρεχε προς το μέρος μου να με χαιρετήσει.

"Ελενάκι μου, πόσο μου έλειψες!" φώναξε σχεδόν μέσα στο αυτί μου.

"Κι εμένα τρελή!" απάντησα και την έσφιξα σφιχτά. Είχαμε ένα μήνα να ειδωθούμε, απ' όταν έφυγε για το Λονδίνο για να επισκεφτεί συγγενείς της.

Προχωρήσαμε προς το αμάξι και μπήκαμε μέσα σε αυτό. Ο Κωνσταντίνος έβαλε αμέσως μπρος δίχως να μου ρίξει ούτε ένα βλέμμα. Πόσο πιο αδιάφορη πια να του περνάω;