Οδηγός Επιτυχίας: Πως να ρίξετε έναν player {TYS2023}

Κεφάλαιο 13ο - Η αλήθεια

"Λοιπόν θα μου πεις;" με ξαναρώτησε και με απέσπασε από τις σκέψεις μου.

Ένας χτύπος στην πόρτα όμως με γλύτωσε.

"Κατεβείτε κάτω. Μικρό ήρθαν οι γονείς σου" η φωνή του Κωνσταντίνου ακούστηκε πίσω από την πόρτα και σηκώθηκα αμέσως στο άκουσμα του.

"Δεν την γλιτώνεις, να το ξέρεις!" με προειδοποίησε ενώ σηκώθηκε από το κρεβάτι κι εκείνη.

Αφού χτενιστήκαμε και φορέσαμε πιο ευπρεπή ρούχα κατεβήκαμε στον κάτω όροφο.

"Κάποιες πέρασαν καλά στην πρώτη τους έξοδο, ε;" μας πείραξαν οι γονείς μου ενώ η Μαρία έτρεξε να τους χαιρετήσει.

"Πόσο μου λείψατε" αναφώνησε ενώ τους αγκάλιαζε σφιχτά και τους δύο.

"Νομίζω πως ο αέρας του Λονδίνου σου πηγαίνει, μυλαίδη!" την πείραξε ο μπαμπάς μου κι εκείνη κόκκινησε ενώ όλοι οι υπόλοιποι γελάσαμε.

"Πάντα ήταν πανέμορφη!" βιάστηκε να διαμαρτυρηθεί η μαμά μου και της άφησε ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο. Πόσο μου είχαν λείψει αυτά τα οικογένεια τραπέζια!

Αφού βοηθήσαμε με το στρώσιμο, είχαμε κάτσει όλοι στην τραπεζαρία και τρώγαμε το υπέροχο ρόλο κοτόπουλο που είχε φτιάξει η κυρία Νίκη. Μία ήρεμη συζήτηση είχε αρχίσει να αναπτύσσεται περί ανέμων και υδάτων όταν οι γονείς μου έστρεψαν το ενδιαφέρον τους προς τον Κωνσταντίνο. Εκείνος, ήταν η μεγάλη αδυναμία τους! Όχι πως η Μαρία δεν ήταν, όμως εκείνος λίγο περισσότερο μιας που δεν είχαν αποκτήσει γιο όμως τον είχαν μεγαλώσει μαζί με τους γονείς του μέχρι να γεννηθώ εγώ!

"Για πες μας Κωνσταντίνε, πως σου φάνηκε το Λονδίνο;" το λόγο πήρε πρώτος ο μπαμπάς μου κι εγώ γύρισα να κοιτάξω αμέσως τον Κωνσταντίνο, περιμένοντας για την απάντησή του.

"Η αλήθεια είναι πως μου άρεσε. Δεν με πειράζει η βροχή, ούτε το κλίμα του, βέβαια...σαν την Ελλάδα δεν έχει!" απάντησε εκείνος χαμογελώντας και αυθόρμητα χαμογέλασα κι εγώ βλέποντάς τον να χαμογελάει.

"Οπότε δε θα σου είναι δύσκολο να προσαρμοστείς εκεί;" ρώτησε η μαμά μου και για μια στιγμή νόμιζα πως παράκουσα. Δεν κατάλαβα την ερώτησή της για αυτό έστρεψα το βλέμμα της πάνω του περιμένοντας με κομμένη την ανάσα την απάντηση του.

"Πιστεύω πως όχι" απάντησε και πάλι και γύρισε να με κοιτάξει.

"Αλήθεια, σε πόσα πανεπιστήμια έκανες αίτηση;" ξαναρώτησε ο μπαμπάς μου κι ένιωθα το λαιμό μου να κλείνει, τα πνευμόνια μου να φράζουν, κι ένας κόμπος άρχισε να σχηματίζεται στο στήθος μου.