Οδηγός Επιτυχίας: Πως να ρίξετε έναν player {TYS2023}

Κεφάλαιο 23ο - Η καλύτερη φίλη

Ψιχάλες βροχής άρχισαν να πέφτουν πάνω μας και σπάσαμε το φιλί μας. Κοιταχτήκαμε και γελάσαμε με την ψυχή μας.

"Αφού την επιθυμία σου την εκπληρώσαμε χθες βράδυ, τι λες να φύγουμε πριν πάθουμε καμία πνευμονία;" ρώτησε ο Κωνσταντίνος κι εγώ συμφώνησα.

Μπήκαμε γρήγορα μες το αμάξι, κι εκείνος έβαλε μπροστά τη μηχανή.

"Θέλω να σου πω κάτι, όμως δε θέλω να στεναχωρηθείς" είπε αμήχανα και γύρισα να τον κοιτάξω. Χάιδεψα απαλά την πληγή που είχε κάτω από το μάτι του, ακριβώς πάνω στο δεξί ζυγωματικό του.

"Πες μου" ψιθύρισα και πήρε μια βαθιά ανάσα.

"Ο Μανώλης είχε βάλει στοίχημα για εσένα πως θα κατάφερνε να σε φιλήσει χθες" κάθε λέξη του ένα τσίμπημα στην καρδιά για 'μένα.

"Γι' αυτό τσακώθηκες μαζί του;" ρώτησα κι εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του.

"Απλώς με νευρίασε που μιλούσε για 'σένα με αυτόν τον τρόπο και που έπαιξε με τα αισθήματά σου. Δεν είχε το δικαίωμα" απάντησε θυμωμένος κι εγώ ακούμπησα το χέρι του πάνω από το λεβιέ.

"Κωνσταντίνε, μην ξεχνάς πως κι εγώ ακριβώς αυτό έκανα. Τον πλησίασα μόνο για να σε ξεχάσω και απ' ό,τι φαίνεται μου γύρισε μπούμερανγκ" αναφώνησε κι εκείνος γύρισε να με κοιτάξει. Είχαμε περάσει το σπίτι μου, και μάλλον κατευθυνόμασταν προς το δικό του.

"Δηλαδή δεν σε νοιάζει;" ρώτησε μπερδεμένος κι εγώ του χαμογέλασα γλυκά.

"Δεν λέω ότι δεν με πειράζει, όμως εγώ το άρχισα όλο αυτό με το στοίχημά μας, οπότε... Ηθελέστα και παθέστα!" όσο και να με πείραζε, ήταν αλήθεια. Εγώ είχα ξεκινήσει αυτό το παιχνίδι δίχως να σκεφτώ τα αισθήματά του Μανώλη, οπότε δεν μπορούσα να πω τίποτα. Ούτε εγώ ήμουν Αγία.

"Τουλάχιστον βγήκε και κάτι καλό από όλο αυτό!" προσπάθησε να ελαφρύνει το κλίμα και με κοίταξε γλυκά.

"Τι;" ρώτησα δήθεν ανήξερα κι εκείνος σήκωσε αμέσως το ένα φρύδι του.

"Σε έκανα δικιά μου!" είπε κτητικά κι εγώ άρχισα να γελάω.

"Το καλό που το είδες ήθελα να 'ξερα!" αναφώνησα μέσα από τα γέλια μου και σταμάτησε το αυτοκίνητο κι άρχισε να με γαργαλάει.

Αφού σταματήσαμε τα παιχνίδια, παρατήρησα πως είχαμε φτάσει στο σπίτι του. Τον κοίταξα στενάχωρα και πήρα το λόγο.

"Λες να θέλει να μου μιλήσει;"

"Μαζί σε ψάχναμε. Ανησύχησε για 'σένα" τα λόγια του μου έδωσαν θάρρος.