I'M WITH THE SECTION ARES | Book 1

EPILOGUE

PUNYETANG PUTA GAGO MGA TARANTADONG ANIMAL!!!
      
   
   
“Sino gago sumuntok sa'kin?”
“Sinira n'yo pala damit ko!”
“Ang sakit nun nung tiyan ko d'yan!”
  
  

Pag-lapag ko ng picture namin nung moving up eh sabay ko kinuwelyuhan sina James at Theo.
 
  
“Gago kayo dalawa, tignan ninyo itsura ko!”
  

Sabay na tinignan nila James at Theo ang picture ko tapos sabay sila tumawa ng malakas.
     
  
 

Sabay-sabay namin kinuha ang mga picture namin sa HIS nung nag-moving up kami. Dapat ipapadala sa boarding house itong mga to, kaya lang hindi kami nakapag-timpi lahat na mag-hintay ng susunod na araw.
  

Pag-kuha namin ng pictures eh dumiretso kami sa McDo madalas na rentahan ni Yuta para solo kami makakain lahat.
     
  
  
“Bakit, Zennie? Wala naman nag-bago sa itsura mo?”  Natatawa sabi ni Johnny.
 
 

NUNG MOVING UP, nung bigla sinuntok ni Jaylen si Storm sa stage sa harapan ng mga magulang na dumalo, harapan ng mga teacher at harapan ng Principal. Eh, naki-sali ang mga Mokong. Akala nila gumagawa lang ng eksena sina Jaylen at Storm, kaya ayun nakisali sila lahat, tapos nung inawat ko sila saka lang nila na-realize ang ginawa nila.
  
  

“Hindi ka rin naman araw-araw nag-susuklay, Zennie.”  Sabi ni ABC.
  
 

Nung moving up nagpa-ayos pa ako kay Beverly, para maging presentable ako sa mga picture ko. Pero... PERO ang mga Mokong, nung awatin ko sila at makita nila sina Yuta, Waeil, Charlie, Kenneth, at ako. Bigla nila sinuntok sa mukha yung apat para magkaroon sila ng pasa, at ginulo-gulo rin ang suot. Samantalang ako, sina James at Theo, eh ginulo-gulo ang buhok ko at make up.
   
  
 
“Si Yuta, oh. Dumugo pala ang ibaba labi. Isa suntok lang binigay mo kay, Yuta. Diba, Zennie?”  Tanong ni Gabriel.
  
 
 
Sa sobra bwisit ko kina James at Theo, nung makita ko si Yuta wala sumuntok sakanya o ginulo siya, bigla ko sinuntok sa mukha. Gulat nga din ako sa lakas ng suntok ko eh. Tapos pag-suntok ko kay Yuta nagsipalakpakan ang mga Mokong.
    
 

“Mukha tayo lahat...”
“Yung pictures natin...”
“Haaa~~ bakit ganito?”
 
 
 
Sarapa bangasan ng pag-mumukha nila. Ngayon lang nila na-realize ang itsura ng mga mukha namin sa picture.
   
 

Pero...
 
 

Hinawakan ko ang isang class picture namin, tapos napangiti ako. Ang importante lahat kami malapad ang ngiti rito.
   
  

Bago ako makapasok sa Section Ares may mga nagpapa-alala sa akin na sana ay hindi ako matulad sa iba sakanila. Akala ko kung ano ang tinutukoy nila, pero bago pa man ako makapasok sa Section Ares ay ganoon na ako.
 
 

Wala naman iba sa Section Ares. Katulad lamang sila ng iba studyante na pilit linalabanan ang problema nila sa iba't-ibang paraan.
  

Masaya, ako nakilala at nakasama ang buong Section Ares. Hindi ko pinagsisihan na pinag-sisihan na nagpaka-pagod, nag-puyat, at nag-review ng todo para makapasok ako bilang Section Ares. Dahil makasama ang buong Section Ares, ang pinaka masaya nangyari sa buhay.

  
  
  
  
 
 
 
 

*       *         *       *

  
 
 
 

   
 
 
PAGKATAPOS ko dalawin sina Daddy at Kuya Zennry sa sementeryo, dumiretso ako rito sa pinag-rehaban kay Mikael.
   
  
  
“Mikael  .   .   .   ”  Mahinahon ko tawag.
   
  

Mukha naman na maayos na si Mikael.
 
 

“Ano ginagawa mo dito, Zennie?”
 

“Dinadalaw ka.”
  
 
“Z-Zennie...”

 

Agad ako tumayo at lumapit kay Mikael saka siya yinakap nung bigla umiyak.  
  
 

“Ayoko na dito. Palagi na lang ako mag-isa.”
    

“Huwag ka mag-alala, palagi na kita madadalaw. Palagi ka na namin madadalaw ngayon.”  Tumingin ako kay Mikael.   “Nakapag-moving up na kami, kaya mayroon na kami oras na dalawin ka rito araw-araw.”
 
 

Umiling-iling si Mikael. Bakit?

 
 
“Ayoko silang makita.”
 

“Bakit?”

“Galit ako sakanila. Galit ako sakanila lahat.”
 

“Mikael...”

“Zennie, hindi mo pa kilala ang lahat ng Section Ares.”